In mijn voetballerstijd keek ik altijd reikhalzend uit naar de maand juli. Die periode betekende gewoonlijk vakantie. Dit jaar was ik niet zo gretig … Op vijf juli werd ik namelijk zestig jaar, de laatste bocht naar de aankomst zoals men dat weleens noemt. Ik vond absoluut niet dat er iets te vieren viel, maar mijn vrienden dachten daar anders over en besloten een feestje te organiseren. Ik was niet zo happig maar stemde uiteindelijk toe, op één voorwaarde: Hugo Broos, mijn kamergenoot bij Anderlecht gedurende meer dan tien jaar, moest van de partij zijn. Dat bleek geen enkel probleem: Hugo kwam opdagen, wat mij enorm veel plezier deed. We konden weer grasduinen in ons rijk verleden samen. Hugo blijft erbij dat de reden dat hij grijs is geworden hoofdzakelijk aan mij te wijten is! De locatie waar het feestje plaatsvond, namelijk het hotel Tower Bridge in Grimbergen, was hem niet vreemd, het was namelijk zijn ouderlijk huis. Hugo zit voor het ogenblik zonder ploeg. Toen ik hem vroeg wat dat met een mens doet, antwoordde hij mij laconiek: “Het grootste probleem is de verveling, je kunt niet driemaal per dag je gazon maaien.” Over de breuk met Zulte Waregem is hij kort en bondig: “Als men je doodleuk komt vertellen dat de ploeg binnen de drie jaar kampioen moet kunnen spelen, dan is het misschien beter dat je de handdoek in de ring gooit, ik ben namelijk een realist …”
Mijn grootste verrassing was het telefoontje om mij te feliciteren van Robbie Rensenbrink. Hij verjaart op drie juli en is inmiddels vierenzestig. Op het einde van het gesprek sprak hij de ‘opbeurende’ woorden: “Het gaat nu vlug gaan, man, profiteer er nog van.” Langs zijn neus weg wilde hij weten of ik nog vrijgezel was. “Neem toch een nieuwe vriendin, man, voor de laatste jaren van je leven!” Helemaal opgevrolijkt legde ik de telefoon neer en ik vroeg mij af of Robbie nu werkelijk veranderd was, want naar zijn normen moet dat telefoongesprek een enorme investering geweest zijn – dat zijn we van hem toch niet gewend, en dat is een understatement!
Maar laten we het nu eens over het voetbal hebben.
Zou het niet mooi zijn, mochten we een ploeg hebben in de poules van de Champions League? Spijtig genoeg herhaalt het gekende scenario zich. Onze twee kandidaten, RC Genk en Standard, hebben een serieuze aderlating ondergaan. Bij de Limburgers is Thibaut Courtois al weg, de sterkhouder van het vorige seizoen, en volgen er misschien nog. Het moet niet gemakkelijk zijn voor Frankie Vercauteren om een degelijke voorbereiding uit zijn mouw te schudden als hij niet eens weet wie er blijft en wie niet. Bij Standard is het nog erger! Daar is Axel Witsel al weg en zal Steven Defour waarschijnlijk volgen. Twee spelers die de lijnen konden uitzetten en die volgens mij onmisbaar zijn voor de Luikenaars. Dat is geen aderlating meer, maar een zware hersenbloeding!
Hun tegenstanders zijn nochtans haalbare kaarten. Op volle sterkte zou Partizan Belgrado voor Genk geen probleem mogen zijn, hetzelfde geldt voor Standard tegen FC Zürich.
Met Anderlecht speelde ik nog in de Europacup tegen de Zwitsers. Het leek een makkie voor ons, maar tijdens de rust van de thuiswedstrijd stonden we wel met 0-2 in het krijt. Uiteindelijk wonnen we nog met 3-2, maar de uitwedstrijd kondigde zich lastig aan, vooral na het incident tussen Paul Van Himst en de ploegleiding. Polle had in de competitiewedstrijd tegen Diest een hersenschudding opgelopen en had de hele week niet kunnen trainen voor de terugwedstrijd tegen de Zwitsers.
Tijdens onze vliegreis naar Zürich zat Van Himst een rij achter Urbain Braems, onze trainer, en Constant Vanden Stock. Hij hoorde die twee konkelfoezen, er was iets aan het broeden. De meervoudige Gouden Schoen luistervinkte een beetje en hoorde mijnheer Constant zeggen: “Hij zal op die plaats spelen of anders speelt hij niet!” Polle hield zich van den domme en wachtte rustig af. En inderdaad: tijdens de tactische bespreking deelde Braems aan Van Himst mee dat hij rechtsbuiten moest spelen.
Het was net of je een marathonman de honderd meter sprint laat lopen, absurd! Ons monument weigerde pertinent en nam vrijwillig plaats op de bank. Al die heisa voor de match was natuurlijk niet bevorderlijk voor de concentratie. We verloren met 1-0 en lagen met onze klikken en klakken buiten. Laat het een les zijn voor iedereen: schoenmaker blijf bij je leest!
“Je kunt niet driemaal per dag je gazon maaien.”
