De voorbije maanden kregen de kantoren op Anderlecht een complete make-over. Figuurlijk dan. Er zijn nu drie machtige leiders, die alle belangrijke sportieve en financiële beslissingen nemen. Kan dat triumviraat werken?
De grote namen hebben de weg naar de kleedkamers van Neerpede nog niet gevonden. Zoals de meeste Belgische clubs stelt paars-wit zich terughoudend op tijdens deze transferperiode. De club opteerde voor een heropbouw met een top-downstrategie. Wat mogen we verwachten van deze revolutie?
Sinds zijn aanstelling als CEO komt het begrip stabiliteit telkens terug in de interviews van Karel Van Eetvelt. De club is duidelijk toe aan een moment van rust. Marc Coucke heeft van alles geprobeerd: trainerswissels, hervormingen aan de top van het sportief departement en benoemingen van mensen zoals Pär Zetterberg en Frank Arnesen, van wie de rol nooit gedefinieerd werd. Het aantal C4’s die Coucke uitdeelde na de overname is haast niet meer bij te houden en kostte handenvol geld. Het zou gaan om 700.000 euro voor Hein Vanhaezebrouck, bijna 1,7 miljoen euro voor Herman Van Holsbeeck, 400.000 euro voor Luc Devroe, 600.000 euro voor Arnesen en 340.000 euro voor Zetterberg, die openlijk een miscast werd genoemd. ‘Bij Anderlecht heb ik meer werknemers moeten ontslaan dan in al mijn jaren als bedrijfsleider’, gaf Coucke toe in Humo.
Karel Van Eetvelt waarschuwde al dat excessieve transferbedragen en salarissen tot het verleden behoren.
EINDELIJK STABILITEIT?
De drie nieuwkomers (voorzitter Wouter Vandenhaute, CEO Karel Van Eetvelt en sportief directeur Peter Verbeke) hebben het gelaat van de club veranderd. Eindelijk werd er een stevige structuur neergezet. ‘In de oude structuur deed iedereen maar wat en waren er mensen die liever lui dan moe waren’, zegt een insider. ‘Aan zijn eerste rekruteringsronde kon je zien dat Coucke onervaren is en voetbalkennis tekortkomt. Devroe halen en hem vragen om bij Anderlecht hetzelfde te doen als bij Oostende, was een misstap. Daarna waren er enkele blingblingaanwervingen om de supporters te kalmeren. We hebben nooit geweten wat Zetterberg verondersteld werd te doen. En Arnesen, van wie het adressenboekje niet meer up-to-date was, kwam naar Anderlecht om zijn pensioen voor te bereiden. Vandaag ziet alles er toch veel professioneler uit. Vandenhaute moet je niets proberen wijs te maken, want hij kent de voetbalwereld. Van Eetvelt bekleedde een hoge functie in de bedrijfswereld en Verbeke is de coming man wat betreft de scouting van goede spelers. Nu is de vraag of een betrouwbare scout plots een efficiënte sportief directeur kan worden.’
Dezelfde insider moet nog overtuigd worden van een aantal zaken. ‘Officieel heeft Coucke een stap opzijgezet. Maar heeft hij zich echt teruggetrokken uit de dagelijkse besluitvorming? In zijn functie van eigenaar zal hij altijd zijn zegje willen doen als er belangrijke beslissingen genomen moeten worden. En de kwestie Vincent Kompany is niet verdwenen. Hij heeft net als Coucke alles zelf willen klaarspelen. Welke verantwoordelijkheden werden er hem toegekend?’
Het is een pertinente vraag, aangezien Vince na het oplopen van zijn blessure opnieuw de coaching op zich nam tijdens de voorbereiding.
VERKEERD KAMP
Tijdens de krachtmeting tussen Wouter Vandenhaute en Paul Gheysens enerzijds en Marc Coucke anderzijds, met als inzet de clubaandelen van de familie Vanden Stock, moest Michael Verschueren een kamp kiezen. Hij koos de kant van Coucke. De komst van Vandenhaute was dus geen goed nieuws voor Verschueren junior. Zou het kunnen dat zijn steun aan Coucke in 2017 aan de oorsprong ligt van zijn verbanning naar de achterkamers van de club? Wellicht werd hij ook om andere redenen op een zijspoor gezet. Op het vlak van rekrutering kon Verschueren bijvoorbeeld geen beter rapport voorleggen dan Devroe. Goede spelers halen voor een billijke prijs lukte hem niet. Middelmatige spelers verkopen die zwaar doorwegen op het budget, was ook geen succes. Out: Michael Verschueren. In: Peter Verbeke.
DE SAGA STANDARD
De scène dateert van mei 2011. Tijdens een avondwedstrijd op Sclessin wordt er gevist naar de identiteit van de nieuwe eigenaar. Margarita Louis-Dreyfus zoekt namelijk een overnemer voor de 70 procent aandelen die ze bezit bij Standard. Lucien D’Onofrio heeft 20 procent van de aandelen in handen, maar hij heeft niet de middelen om de rest over te kopen en beslist om Standard te verlaten van zodra de weduwe van Robert Louis-Dreyfus de verkoop heeft afgerond. D’Onofrio ziet het niet zitten om aan boord te blijven in de wetenschap dat hij geen zeggenschap meer zal hebben. Uiteindelijk is het Pierre François, die samen met D’Onofrio de dagelijkse leiding heeft van Standard, die nietsvermoedend een lijntje uitgooit. ‘Bel voor de zekerheid eens naar Wouter Vandenhaute.’ Maar de man blijkt niet geïnteresseerd te zijn.
Enkele jaren later is Standard op zoek naar nieuwe aandeelhouders om de financiële situatie van de club recht te trekken en in die optiek krijgt Vandenhaute een telefoontje van Michel Preud’homme. Maar Vandenhaute legt andermaal het aanbod naast zich neer. In België droomt hij slechts van één club: Anderlecht. Eind 2017 loopt hij een kater op wanneer hij met Gheysens het instituut wil overnemen. Maar hij blijft de toestand van Anderlecht van dichtbij opvolgen en zo komt hij in 2018 tot het idee om een rapport te schrijven over hoe zijn Anderlecht zou moeten werken.
FINANCIEEL GAT
Coucke spendeerde 80 miljoen euro om de club te kopen en sindsdien zijn de financiën er niet op vooruitgegaan. Twee jaar geleden lag het exploitatieverlies op 6,3 miljoen euro, in het laatste boekjaar was dat al opgelopen tot 27 miljoen euro. De vooruitzichten voor het komende seizoen zien er niet rooskleurig uit. De recette uit de ticketing (loges en businessseats incluis) maken 25 tot 30 procent uit van het budget, maar er is geen zekerheid over het moment waarop toeschouwers weer toegelaten zullen worden. Bovendien kan Anderlecht niet rekenen op Europese inkomsten. Vandenhaute verkeerde in shock toen hij de financiële situatie van de club geëvalueerd had en Van Eetvelt sprak zelfs over een dramatisch laatste boekjaar. De conclusie is verontrustend: Anderlecht kan zich enkel handhaven zolang de private investeerders hun geld niet opeisen.
Wouter Vandenhaute droomde in België slechts van één club: Anderlecht.
Een oplossing drong zich dus op. Anderhalf jaar geleden werd een kapitaalsinjectie van 30 miljoen euro goedgekeurd en intussen werd een tweede kapitaalsverhoging doorgevoerd. Tot slot deden Vandenhaute en Kompany elk een geste van 3 miljoen euro. En nu mogen Verbeke en Van Eetvelt hun werk doen. De eerste heeft als taak om de veel te brede spelerskern af te slanken – er moet bespaard worden op een vijftiental contracten – en de tweede moet Anderlecht helpen om de transferbedragen en salarissen te rationaliseren. Van Eetvelt waarschuwde al dat de excessen tot het verleden behoren. Volgens zijn logica is het voor het huidige Anderlecht onverstandig om nog transferbedragen van 8 miljoen euro uit te geven voor een speler ( Michel Vlap) of iemand een jaarsalaris van 3 miljoen euro ( Adrien Trebel) aan te bieden. Van Eetvelt wil met name de grove fouten uit het verleden corrigeren. ‘Spelers zullen nog altijd goed betaald worden op Anderlecht, maar het zal minder zijn dan vroeger’, verklaarde hij in Knack. In Het Laatste Nieuws riep hij bijna de noodtoestand uit: ‘Onze eerste prioriteit is de club financieel weer gezond maken. Het alternatief is het faillissement.’
Concreet wil dat zeggen dat de onderhandelingen met makelaars strikt gereglementeerd zijn. De club zegt hoeveel ze kan spenderen en indien de makelaar meer wil, wordt het overleg meteen stopgezet. Van Eetvelt doet niet mee aan het rollen met spierballen dat gangbaar is in de voetbalwereld. Hij was tot voor kort werkzaam in het bankwezen en heeft ruim dertig jaar ervaring in het voeren van discussies met politici en vakbonden. Hij weet dus perfect welke onderhandelingstechnieken hij moet toepassen om tot het gewenste resultaat te komen.
NIEUW TRANSFERSYSTEEM
De nieuwe CEO omschrijft het transfersysteem als mensenhandel en ziet het voetbal als een van de laatste milieus waar de handel in personen toegelaten wordt. ‘Het Bosmanarrest was al een eerste waarschuwing, maar het milieu heeft zich aangepast en er kwam een systeem in de plaats dat nog erger was’, aldus Van Eetvelt in De Morgen. ‘Maar goed, ik ben niet naïef. Ik weet dat in ons huidige businessmodel een club verlieslatend is als die geen meerwaarde kan creëren op opgeleide of aangekochte spelers. Als je daar niet in mee wilt, heb je een rijke sjeik nodig. Alleen, dat kan nu niet meer door de Financial Fair Play. Ik ben daar niet tegen, maar het is best wel grappig dat zelfs met de beste bedoelingen opgestelde regels ons dwingen om rond te komen met gereglementeerde mensenhandel. Van vandaag op morgen zeggen ‘daar doen wij niet aan mee’ is zelfmoord, dat besef ik ook. Het ontslaat het voetbal niet van de plicht om na te denken hoe het anders kan. In de VS bestaat de betaalde transfer niet, dus het kan zonder.’
Van Eetvelt stelt zich ook vragen over de oorsprong van het geld van sommige clubs en maakt zich zorgen over het bedenkelijke imago van het Belgisch voetbal in de financiële sector. Daarom pleit hij voor meer transparantie binnen het Belgische voetbalbestel en wil hij dat gevecht aangaan binnen de Pro League. Maar eerst wil hij Anderlecht weer op de rails zetten.
CONCURRENTIE MET CLUB BRUGGE
Dries Belaen is nauwelijks bekend bij het grote publiek, maar zijn recente overstap van Club Brugge naar Anderlecht was een sterk signaal naar de buitenwereld toe. Bij de West-Vlamingen was Belaen Coördinator Recruitment Academy en Verbeke overtuigde hem om zich bij Anderlecht toe te leggen op de scouting voor de A-ploeg. Het is geen toeval dat de Brusselaars zich versterkt hebben met een niet onbelangrijke figuur van de aartsrivaal. Het driekoppige machtsblok van Anderlecht heeft zich immers tot doel gesteld om de voorsprong die Club Brugge de laatste jaren heeft opgebouwd te verkleinen. En dat leidt soms tot gespannen betrekkingen tussen de twee clubs. Zoals tijdens de episode net na het uitbreken van het coronavirus, toen Anderlecht een oproep lanceerde om een deel van de inkomsten van de Champions League te verdelen onder alle Belgische ploegen. Het antwoord liet niet lang op zich wachten: bij monde van Vincent Mannaert veroordeelde Club Brugge het voorstel van de Brusselaars.
De rivaliteit tussen de twee clubs wordt evenzeer gevoed door een oude vete tussen Bart Verhaeghe en Karel Van Eetvelt. Enkele jaren geleden werd het Uplaceproject van Verhaeghe met succes gecounterd door de voormalige Unizotopman. ‘Bart Verhaeghe heeft mij toen op zijn manier een paar keer persoonlijk aangepakt’, vertelde Van Eetvelt in De Morgen. ‘Hij had veel te verliezen en is een emotioneel man. Bij Brugge heeft hij het goed aangepakt, maar we gaan hem met plezier het vuur aan de schenen leggen.’
Van Eetvelt, de Duchâtelet van Anderlecht
Toen Roland Duchâtelet nog geen voorzitter was van Standard, heeft hij ooit in detail zijn politieke overtuigingen toegelicht. Hij had in de vorige eeuw actief deelgenomen aan de betogingen van mei ’68 en eind jaren 90 richtte hij de partij VIVANT op. Hij pronkte met enkele eigengereide ideeën zoals het universeel basisinkomen. ‘Ik heb niets tegen mensen die geen zin hebben om te werken. De samenleving is kapitaalkrachtig genoeg om hen een salaris te geven. En ik bepleit een bijkomend salaris voor wie zich wel uitslooft’, was het oordeel van Duchâtelet.
Hij wilde zich hiermee op een duidelijke manier afzetten tegen de traditionele partijen en hun traditionele beleidsplannen. Karel Van Eetvelt, van wie de vader Jozef burgemeester was van Bornem en parlementslid, hanteert hetzelfde discours. ‘Politiek kan mij erg boeien’, vertelde hij aan Knack. ‘Maar de manier waarop politici hun kiezers behandelen, is achterhaald. We zijn toe aan vernieuwing en een frisse wind. Ik zie en hoor veel politici en partijen die hun kiezers verantwoordelijk houden voor het feit dat dit land zich in een staat van verlamming bevindt. Het omgekeerde is waar. Het zijn de kiezers die gelijk hebben.’
Van Eetvelt zou de burgers nog meer willen betrekken bij het nemen van belangrijke maatschappelijke beslissingen. In Le Soir deed hij er nog een schepje bovenop: ‘Ik wil bepaalde zaken in deze wereld veranderen. Die droom is er altijd geweest en tot mijn dood zal ik die proberen waar te maken. ‘ De denkbeelden van Van Eetvelt zijn nog niet uitgemond in de oprichting van een politieke beweging, maar het project ligt zeker niet in de prullenmand.
Tekst en muziek door Wouter Vandenhaute
Wouter Vandenhaute is zo’n typische duizendpoot die weet dat hij zich om de zoveel tijd moet her-uitvinden. Hij heeft een carrière achter de rug als televisiemaker, organisator van wielerwedstrijden en journalist voor onder andere Humo, waar hij de reputatie had de geïnterviewden te fileren.
Marc Degryse, haalde onlangs in Het Laatste Nieuws een anekdote boven over een interview made by Wouter. ‘Hij had de gave om venijnige vragen te stellen en je onder druk te zetten. Na het WK 1990 gaf Aad de Mos, mijn trainer bij Anderlecht, een interview. ‘Hoe is het mogelijk dat de prijs voor Profvoetballer van het Jaar aan Degryse wordt uitgereikt? We hebben dit seizoen niets gewonnen en in de finale van de Beker voor Bekerwinnaars tegen Sampdoria was hij nergens.’ Toen ik weer thuiskwam van het WK, heeft Vandenhaute mij aangeraden om publiekelijk te antwoorden op De Mos. Dat deed ik ook. Ik zei: ‘De Mos zou het liefst 24 kleine De Mosjes in zijn kern hebben, maar bij mij pakt dat niet.’ Vandenhaute heeft dat als titel boven het interview geplaatst. De dag erna is Michel Verschueren bij mij binnengevallen om alles uit te praten.’
Vóór die befaamde episode was Vandenhaute bij het maandblad Voetbalmagazine in de leer gegaan als journalist. ‘Op een dag is hij met de fiets zijn tekst komen afgeven’, aldus een van de leidinggevenden van het blad destijds. ‘Hij had een kort broekje aan en daardoor kon je niet naast zijn vlezige bovenbenen kijken. Het bureau lag in de Finstraat in Sint-Jans-Molenbeek en uit schrik dat iemand zijn fiets zou stelen, heeft hij die naar boven gesjouwd. Ik onthoud dat hij grondig te werk ging. Zijn teksten waren altijd zorgvuldig en hij ging tot het uiterste om een opdracht af te maken. Hij heeft ooit als kop boven een tekst neer-gepend: ‘Tekst en muziek door Wouter Vandenhaute.’
