Antwerp speelt donderdag in de Europa League tegen Tottenham. Een aparte wedstrijd voor Nico Claesen.
Het zal het allicht met veel aandacht volgen, de Europese confrontatie tussen Antwerp en Tottenham. In een lange carrière kwam Nico Claesen voor beide clubs uit. En hij denkt vooral met veel plezier terug aan zijn periode bij Tottenham, nergens bleek hij gelukkiger dan daar. Door de ongedwongen sfeer die onder de spelers hing, door de manier waarop zelfs vedetten als Osvaldo Ardiles, Glenn Hoddle en Chris Waddle je opvingen. Nooit zag Claesen zo’n ongecompliceerde topvoetballers als bij Tottenham. Je kwam het veld op als een bende kameraden: samen presteren, samen genieten. Op tijd en stond werd er samen een stapje in de wereld gezet: met zijn allen naar de bioscoop of naar een concert van Lionel Richie of Madonna, dan nog een glaasje gaan drinken, je lag zelden voor middernacht in bed. Nico Claesen heeft er vaak over verteld. En iedere namiddag werd er om vier uur een kopje thee gedronken met de buren, Nico hield van die gezelligheid.
Maar sportief viel het bij Tottenham tegen voor de Rode Duivel. Hij begon goed, maar toen de trainer van systeem veranderde en met één enkele spits speelde, belandde hij op de bank. Het is typerend voor de carrière van Nico Claesen, een aaneenschakeling van successen, vermengd met af en toe een opdoffer. Hij was bijvoorbeeld in 1984 van Seraing, waar Georges Heylens een duidelijke stempel op hem drukte, naar VfB Stuttgart vertrokken, maar de Bundesliga was niets voor de stille Limburger. Hij werd in Duitsland wel rijper en zelfstandiger, maar er werd fysiek veel gevraagd en de trainingen waren dan ook in verhouding. Toen Claesen na iets meer dan een seizoen naar Standard overstapte, liep hij op training meteen iedereen naar huis.
Eigenlijk is Nico Claesen altijd een antivedette geweest, al speelde hij 36 keer voor de nationale ploeg. Hij was wel een voetballer met een niet te blussen winnaarsmentaliteit. Die demonstreerde Claesen ook bij Antwerp waar hij onder meer mee historie schreef in een memorabele Europese wedstrijd tegen Vitosja Sofia waar de Great Old in een dolle slotfase een 1-3-achterstand in een 4-3-zege omzette. Claesen maakte het tweede en derde doelpunt. In de 91e minuut en 93e minuut. Vervolgens kopte Raphaël Quaranta nog de 4-3 binnen, nadat de scheidsrechter zes minuten liet overspelen.
Toen hij wat van zijn scherpte inboette, zakte Claesen steeds dieper weg. En voetbalde nog voor KV Oostende, Sint-Niklaas en Beringen. Financieel heeft Nico Claesen er het maximum uitgeperst. Hij slaagde er bijna altijd in uitstekende contracten te versieren, ook al omdat hij zich liet bijstaan door een koelbloedige en slimme onderhandelaar: zijn vrouw Dominique, dochter van een ondernemer en dus opgegroeid in een zakelijk milieu. Nico, in het Limburgse Kotem al snel eigenaar van zes appartementen, hield ervan te investeren. In zijn Tottenhamperiode kocht hij in Londen meteen een huis en verkocht het anderhalf jaar later met winst. Soms werd het tijdens de besprekingen met de clubs hard gespeeld. Bij Tottenham ging de club aanvankelijk niet akkoord met de eisen, waardoor Nico en zijn vrouw opstapten en naar huis terugkeerden. Een dag later belde de voorzitter om vijf uur ’s ochtends dat het toch in orde was. Iets moeilijker waren bij Antwerp de onderhandelingen met Eddy Wauters. Het leidde uiteindelijk ook tot zijn vertrek.
Twintig jaar is het geleden dat Nico Claesen, intussen 58, een punt zette achter zijn carrière. Hij liep nooit naast zijn schoenen. Een speler, zei hij altijd, maakt niet zichzelf groot, een ploeg maakt een speler groot. Bescheiden bleef Nico Claesen ook toen hij op het WK van 1986 in Mexico zijn internationaal hoogtepunt kende. Toen stond hij heel alleen in de spits. Een voorzet op maat en die dan in volle beweging kunnen meepikken, dat was zijn spel. Al vanaf het moment dat hij aan zijn carrière begon bij Patro Eisden. Claesen debuteerde op zijn zestiende in het eerste elftal en moest vertrekken omdat de ploeg in een omkoopaffaire verwikkeld geraakte. Toen, zou hij later vaak zeggen, werd hem duidelijk dat een carrière eigenlijk uit toevalligheden bestaat.
