Cercle redde het dit keer niet in play-off 3. Tegen Lierse verloor het drie van de vier wedstrijden. Na twaalf jaar zakt de vereniging weer naar de tweede klasse. Dat is geen verrassing.
Ook het verloop van de beslissende wedstrijd was exemplarisch voor het seizoen van Cercle. Het ging in Lier met een voorsprong de rust in, maar in het laatste kwart van de wedstrijd liep het alsnog helemaal fout. Een twijfelachtige strafschop werd door doelman Vandamme gered, maar de rebound van Hafez werd door Bourdin in eigen doel getrapt (1-1). Aan de overzijde werd een penaltyfout van El Messaoudi op Buyl niet gefloten en drie minuten later mocht Bensebaini op een hoekschop van dichtbij ongehinderd scoren (2-1). Op de counter werd het nog 3-1. Ook op de laatste speeldag van de reguliere competitie was het in de slotminuten nog helemaal misgelopen, toen het op eigen veld tegen KV Mechelen met onder meer een buitenspeldoelpunt van 2-0 voor naar 2-3 achter ging – en van (virtueel) play-off 2 naar (definitief) play-off 3.
Het is geen toeval, het is geen pech, het is het gevolg van de eigen kwetsbaarheid en het onvermogen om met druk om te gaan. Het getuigt van een gebrek aan kwaliteit. Cercle wisselde dit seizoen twee keer van hoofdtrainer (en van assistent-trainer). Lorenzo Staelens (een derde van de reguliere competitie), Arnar Vidarsson (twee derde van de reguliere competitie) en Dennis van Wijk (play-off 3) deden het elk op een andere manier, op hún manier, maar het resultaat was telkens ongeveer hetzelfde: Cercle was niet goed genoeg. Uiteindelijk haalde Staelens met negen punten in de eerste tien wedstrijden (dus zonder de wintertransfers) nog het beste gemiddelde. Met dat gemiddelde over dertig wedstrijden was Cercle er net in gebleven. Maar dat is theorie.
Scorend onvermogen
Het is allemaal niet nieuw. Twee seizoenen geleden eindigde Cercle als laatste met slechts veertien punten en een doelpuntenverhouding van -35, maar kon het zich in play-off 3 tegen Beerschot en in de eindronde met Mouscron-Péruwelz, Westerlo en Woluwe alsnog van het behoud verzekeren. Vorig seizoen slaagde het erin net boven de degradatiestrijd te blijven, maar eindigde het toch weer met de slechtste doelpuntenverhouding van de eerste klasse (-26). En in play-off 2 pakte het toen in zes wedstrijden nul punten, scoorde het maar twee keer en kreeg het zeventien doelpunten tegen.
De opdracht in het tussenseizoen was dus duidelijk: de ploeg gevoelig versterken. In defensief opzicht lukte dat met de komst van Werner, Dussenne en Bourdin redelijk. Cercle incasseerde in de reguliere competitie 45 goals in 30 wedstrijden. Dat is beter dan Lierse (63), Waasland-Beveren (49), Mouscron-Péruwelz (51), Zulte Waregem (54), Westerlo (63) en Oostende (52). Máár: het scoorde slechts 21 keer. Dat is nog minder dan vorig seizoen (29) en twee seizoenen geleden (30) – én ruim minder dan alle andere eersteklassers. Al drie jaar lang scoort Cercle dus elk seizoen minder. De inkomende transfers in het offensieve compartiment waren dan ook tegenvallers. Sukuta-Pasu en Bacelic-Grgic, de spits en de aanvallende middenvelder die het scorend vermogen van de ploeg moesten helpen verhogen, kregen kansen, maar – wie er ook hoofdtrainer was – ze waren niet goed genoeg. Ook de wintertransfers Haroun, Martens, Muzaqi en Caenepeel rendeerden onvoldoende, onder meer door blessures.
Hoop
Cercle eindigde dit seizoen in de reguliere competitie als voorlaatste met 24 punten en een doelpuntenverhouding van -24. Dat is voor het eerst in drie seizoenen niet de slechtste doelpuntenverhouding van de Jupiler Pro League. Over dertig speeldagen deed Lierse met 22 punten en een doelpuntenverhouding van -33 nog slechter. Maar in de play-off 3-barrages over vijf wedstrijden was het dus de beste van de twee.
Toch is er voor Cercle nog hoop: als Mouscron-Péruwelz uiteindelijk toch zijn proflicentie niet krijgt en/of uit de profliga gezet wordt, speelt Cercle alsnog de eindronde met Lommel, Eupen en Leuven voor het behoud.
DOOR CHRISTIAN VANDENABEELE
Al drie jaar lang scoort Cercle elk seizoen minder.
