De dag voor de Argentijnse bondscoach José Pekerman zijn selectie voor het WK bekendmaakte, besloot hij een psychiater op te zoeken. Die moest hem helpen om zich emotioneel voor te bereiden op de woede van de niet geselecteerde spelers en de giftige kritiek die er in dat soort omstandigheden volgt. Toen Pekerman uiteindelijk de 23 voetballers noemde die Argentinië op het WK moeten vertegenwoordigen, zorgde Diego Maradona voor de juiste sfeer : of er wordt na het WK voor Pekerman een standbeeld gebouwd of zijn hoofd wordt op het kapblok gelegd.
Toen de Duitse bondscoach Jürgen Klinsmann in maart jl. met de Mannschaft met 4-1 in Italië werd weggespeeld en vervolgens in het vliegtuig naar zijn woonplaats Los Angeles stapte, haalden de Duitse media grof geschut boven. Wat Klinsmann deed, zo schreeuwde de boulevardkrant Bild, was een onbeschoftheid, hij kon beter onder de Californische zon blijven liggen. Sindsdien is Klinsmann een van de meest opgejaagde en gehekelde mensen in Duitsland. Ook de ex-aanvaller weet : na een tegenvallend WK wordt hij neergemaaid door de kritiek.
Belgische trainers dienen te weten dat kritiek in dit land nog wel meevalt. Ze kunnen er ook nauwelijks mee omgaan. Frank Vercauteren veegde ooit analist Wim De Coninck openlijk de mantel uit omdat die het had gewaagd enkele kanttekeningen te plaatsen bij de veldbezetting die de trainer van Anderlecht op Standard hanteerde. Toen de pers daarop inspeelde, gaf de gepikeerde Vercauteren geen interviews meer. Dominique D’Onofrio raakte helemaal over zijn toeren toen supporters hem na de laatste competitiewedstrijd tegen Standard zwaar op de korrel namen. Hij besloot het bij Standard voor bekeken te houden.
Het trainerschap van een topclub grijpt te veel in op het leven van bepaalde mensen. Ook al blijft het hier nog allemaal binnen de perken van het redelijke. Met de venijnige en grove kritiek in het buitenland zou geen enkele Belgische trainer kunnen omgaan. Het heeft te maken met onze volksaard. En het is wellicht de reden waarom Erik Gerets de enige is die daar overeind blijft.
Kritiek komt er volgend seizoen gegarandeerd als Johan Boskamp met Standard onder de verwachtingen blijft. Door zijn ongedwongenheid geeft de Nederlander de indruk daar bestand tegen te zijn. Want Boskamp is rechtuit en rechtaan, een Rotterdamse lefgozer die er als voetballer niet van hield om spelers neer te maaien en ze vervolgens schijnheilig een hand te geven. Die aparte stijl maakt van hem een apart figuur, een verademing in een vaak te dor wereldje. Maar of dat volstaat om de Rouches echt naar de titel te leiden waar iedereen al zolang naar snakt, blijft af te wachten. Net zoals het de vraag is hoe zijn botte omgangsvormen in Luik zullen aankomen.
Johan Boskamp heet een trainer te zijn die jonge spelers beter maakt. Dat heeft hij in het verleden onvoldoende laten zien. Hij behaalde bij Anderlecht drie titels, met een ploeg die, zeker naar Belgische normen, wemelde van het talent. Vanuit de groep werd Boskamps inbreng in die kampioenschappen niet echt in de verf gezet. Dat mag misschien geen indicator zijn, maar het zegt toch iets. Johan Boskamp kan bij Standard veel twijfels wegvegen.
Met Boskamp begint Standard straks aan een nieuw tijdperk. Net zoals het overal telkens weer herbeginnen is. Van de achttien eersteklassers die vorig seizoen de competitie indoken, hebben er tien van trainer veranderd. Enig fatsoen bestaat er daarbij niet. Germinal Beerschot haalt de vorig seizoen uitgespuwde Marc Brys gewoon terug. Alsof er niets is gebeurd. De Antwerpse club installeert Aimé Anthuenis op de post van technisch directeur. Om het bedrijfsleven de indruk te geven dat er iets beweegt ? Of om echt een poging te doen tot continuïteit in een vereniging waarin voorzitter Jos Verhaegen graag de touwtjes in handen houdt ?
Het is een illusie om dat laatste te geloven. Het Belgische voetbal blijft in dezelfde cirkel draaien. Met nieuwe namen en oude ideeën.
JACQUES SYS
