Club Brugge en Anderlecht staan nog maar eens voor scharniermomenten in hun geschiedenis. Ze moeten vanavond (woensdag) de poort openbreken naar de Champions League. Een uitschakeling zou voor de beide verenigingen bijzonder pijnlijk zijn en leiden tot een budgettaire stagnatie en een achteruitgang op de internationale waardeladder. Ook al blijft in het slechtste geval de Uefacup als vangnet over.

De voortekenen zijn niet echt gunstig. Club begon niet bepaald flitsend aan deze competitie en de nieuwe trainer Jan Ceulemans kon nog op geen enkele manier zijn stempel drukken. Dat betekent niet dat de recordinternational onvoldoende kwaliteiten heeft om een topclub te trainen, wel dat Club Brugge zich verkeek op de groteske stijlbreuk waartoe het na het vertrek van Trond Sollied is gekomen. Vanuit een schematische visie leerde de Noor de spelers stap voor stap waar en hoe ze moesten lopen. Dat botst steeds meer met de onbevangen methodiek van Jan Ceulemans. Al tijdens de eerste serieuze krachtmeeting van dit seizoen, in de Brugse Metten tegen FC Porto, wisten de vroeger binnen een systeem geborgen spelers bij momenten gewoon niet waar ze moesten lopen. Dat er sindsdien op dat vlak weinig vooruitgang is geboekt, heeft ook te maken met het vertrek van Timmy Simons, het bindmiddel op het middenveld, de stille leider die gaten dichtte en aanvallen opzette. Tevergeefs zoekt Club Brugge naar het juiste ritme. Afgelopen zaterdag haalde het bibberend en strompelend het einde van de partij tegen SV Roeselare. Als Club Brugge woensdagavond niet voorbij de krachtpatsers van Valerengen geraakt, dreigt er een kleine crisis.

Los daarvan zullen een aantal leiders zich niettemin moeten afvragen of de koerswijziging niet te brutaal is geweest. En of je in de zoektocht naar een trainer niet veeleer moet uitgaan van een profiel dan van een naam.

Veel minder zorgen lijken ze zich bij Anderlecht te maken, dat vanuit een hechte organisatie in Praag moet overleven. Frank Vercauteren wordt op een dusdanig voetstuk geplaatst dat je je afvraagt waarom er al niet veel vroeger op hem is ingepraat om hoofdtrainer te worden. Niemand die als trainer nog niets heeft bewezen bouwde in korte tijd zo’n goddelijke status op als deze voormalige middenvelder. Nochtans pakt ook Anderlecht niet echt uit met sprankelend voetbal. In een seizoen dat langzamerhand begint uit te puilen van de arbitrale missers mocht het afgelopen zaterdag in de wedstrijd tegen Germinal Beerschot niet klagen toen scheidsrechter Van de Velde de Antwerpenaars een strafschop onthield. In zijn zoektocht naar de juiste vormen heeft ook Vercauteren nog een lange weg af te leggen. In afwachting daarvan profileert hij zich als de koning van de discipline, trekt hij rechte lijnen en wil hij over alles controle uitoefenen. Het blijft echter de vraag of hij binnen deze club met zijn specifieke familiale banden ook ruggensteun zal krijgen als het team de Europese ambities niet waarmaakt.

Een eliminatie aan de oevers van de Moldau zou ook bij paars-wit een serieuze domper zijn. Vooral omdat Slavia Praag ook al een bescheiden ploeg is, die tijdens de heenwedstrijd in het Astridpark niettemin opviel door verzorgd en op techniek geschoeid combinatievoetbal. Dat kadert uitsluitend in een gedegen opleiding die hier al jaren ontbreekt. Alle holle kreten ten spijt.

Nergens is dit gebrek aan vorming zo goed zichtbaar als in de nationale ploeg. Voor het eerst in ruim drie jaar als bondscoach speelde Aimé Anthuenis vorige week woensdag tegen Griekenland, ingegeven door blessureleed, met een 4-3-3. Hij zette drie defensief denkende spelers op het middenveld. Dat leverde tegen de apathische Europese kampioen een 2-0-overwinning op waarop wel heel erg enthousiast werd gereageerd. Binnen anderhalve week zullen de omstandigheden heel anders zijn als in het aftandse stadion van het Bosnische Zenica in een vijandige sfeer om de WK-kwalificatie wordt gevochten.

In een plotse opwelling van optimisme liet Anthuenis na de partij tegen Griekenland horen dat “niemand het begin en einde van deze lichting kent”. Hij had het heel erg voorbarig over “een explosie van enthousiasme waarvoor een WK-kwalificatie in dit land zal zorgen”. Zo gaat dat dus altijd weer in het voetbal : de uitslag van de laatste wedstrijd bepaalt de teneur. En verhindert mensen alles in een juister en breder perspectief te plaatsen.

Jacques Sys

Club Brugge blijft moeite hebben met de stijlbreuk.