Met de aanwerving van Karel Geraerts telt Club Brugge inmiddels vijf nieuwe spelers. ‘We hadden een probleem in de centrale as en dat is nu ingevuld.’ Nu nog werk maken van de uitgaande transfers.
Zesentwintig spelers zaten er vrijdagavond, toen Karel Geraerts een vijfjarig contract tekende, ineens in de A-kern van Club Brugge. “We hadden een probleem in de centrale as”, zegt Luc Devroe, “en dat is ondertussen ingevuld. De verdediging is serieus versterkt, de aanval ook en nu hebben we er een speler van box tot box bij, euh, dat is mooi om te zeggen …”
… maar je moet het wel waarmaken, zag je hem er, op zijn hoede voor ongepaste ironie richting Anderlecht, bij denken. Met Karel Geraerts deed Club Brugge dé Belgische transfer van de zomer : in drie uur tijd zag de sportmanager van Club Brugge vrijdagavond dan ook 91 gemiste oproepen op zijn gsm staan.
Geraerts stond al voor Devroes komst als topprioriteit op het lijstje van Club Brugge en symboliseert Clubs terugkeer naar het imago van vroeger. “Ik heb mijn gevoel laten spreken”, zegt de speler, die vrijdagavond laat pas tekende. “Ik heb er na de ondertekening een nacht over kunnen slapen en ik ben ook opgestaan met een goed gevoel. Ik wou alleen naar het buitenland als het naar een ambitieuze ploeg was, onder de top, maar die zijn niet concreet genoeg geweest of hebben te lang getwijfeld.”
En daar valt een les uit te trekken.
“Ik weet nu dat het buitenland niet meer wakker ligt van België. Dat is wat ik geleerd heb. Het gaat hier niet goed en dat weten ze daar ook. Een topper is mijn niveau niet, maar over de subtop kan ik niet oordelen.”
Het klinkt hoe dan ook als : tevergeefs gedroomd van meer en dan maar thenext best choice genomen.
“Maar ik heb geen spijt van mijn keuze : Club Brugge is een hele stap vooruit. Samen met Anderlecht is het namelijk de grootste club van België, die meespeelt voor de titel. Ik heb een contract van vijf jaar getekend en daarin zal het er een paar keer óp moeten zijn. Dat Club Europees voetbal speelt, heeft meegespeeld.”
Omdat Geraerts Standard transfervrij kon verlaten, is het de speler en niet de Luikse club die er financieel wel bij vaart. Minstens drie miljoen euro in vijf jaar zou de speler eraan verdienen. Dat is het bedrag dat onbevestigd circuleert. Een investering. Want Geraerts, zo klonk de stellige overtuiging van Luc Devroe, was de missing link in de tot dan toe afgeronde transfers van Club Brugge : het heeft zijn verbindingsman tussen verdediging en aanval.
Vermant op de wip
Vier nieuwe spelers had Club vóór de komst van de middenvelder al aangetrokken : twee verdedigers ( Stepán Kucera en Antonin Alcaraz), een verdedigende middenvelder ( Jeroen Simaeys) en een spits ( Dusan Djokic). Allemaal, zo valt op, no-nonsensefiguren, mannen die de reputatie meedragen hun woorden door daden te laten voorafgaan.
Met Rudi Fort, met wie hij bij Oostende en Roeselare elf jaar samenwerkte, Kurt Hendrikx, Ivan Belaert en Luc Sanders heeft Luc Devroe ook het scoutingapparaat van Club Brugge hervormd. De waarde van de transfers in de nieuwe competitie zal ook voor hen de test van hun gelijk worden. Zijn verdediging en aanval met de buitenlanders echt “serieus versterkt” ? Zijn Kucera en Alcaraz beter dan Maertens, Clement of Valgaeren ?
“Nu moeten we werk maken van spelers die ons moeten verlaten”, was de conclusie zaterdag. En steeds duidelijker wordt dat daarbij niet alleen aan De Cock, Vandelannoite, Dufer, Roelandts en Diallo wordt gedacht, maar dat ook spelers die zich in de huidige kern van zesentwintig bevinden, Club Brugge zullen moeten verlaten. Tien middenvelders vinden ze ook in Club Brugge veel. Ivan Leko, die het seizoen met een paar doelpunten sterk afsloot, wordt als het over vertrekkers gaat het meest nadrukkelijk naar voren geschoven.
Sven Vermant lijkt helemaal niet zeker van een plaats in de ploeg, laat staan van de aanvoerdersband. Jacky Mathijssen en Club Brugge gingen op zoek naar leiders. Vermant, die vaak heeft gezegd dat hij zijn ploegmaats de les zou spellen, miste afgelopen seizoen – zijn verleden bij Schalke ten spijt – het mentale overwicht om als kapitein zijn stempel op de groep te drukken. Toen Vermant tegen RC Genk met een slechte pass aan de basis van een vroeg tegendoelpunt lag, bijvoorbeeld, raakte hij in de rest van de wedstrijd het vertrouwen helemaal kwijt.
Linksvoetig probleem
De verdediging van Club Brugge zal, zo zegt wie de nieuwkomers aan het werk zag, aan stevigheid en gestalte hebben gewonnen. Antonin Alcaraz mag dan bij een degradant in de Portugese competitie hebben gespeeld die een pak doelpunten incasseerde, hij behoorde wel bij de betere voetballers van de ploeg. Toch zal hij in de Belgische competitie een stap hoger moeten kunnen zetten. Met Stepán Kucera zal het voetballend vermogen lager liggen, maar de verdediger is linksvoetig en wordt – ofschoon hij voorlopig alleen Tsjechisch praat – geacht leiding te kunnen geven aan de verdediging.
Kucera heet verdedigend én aanvallend kopbalsterk te zijn en is stevig in de duels, maar niet van de snelste en al evenmin van het inschuivende type. Dat maakt hem als doublure voor Michael Klukowski links achteraan tot niet meer dan een noodoplossing. De positie links achteraan blijkt overigens ook bij de beloften en U19 van Club een moeilijk in te vullen positie bij gebrek aan zuiver linksvoetigen.
Hoe zullen de backs het doen ? Klukowski sukkelde vorig seizoen met een bij de nationale ploeg opgelopen blessure, terwijl Brian Priske amechtig zocht naar het vertrouwen om naar voren te gaan en voorzetten te geven. De ploeg moet goed draaien, wil hij uit de verf komen.
Op het middenveld kan Jacky Mathijssen op dit moment uit maar liefst tien spelers kiezen.
Kiest Mathijssen voor een 4-4-2, zoals hij afgelopen seizoen gewoonlijk deed bij Charleroi, dan lijken Englebert en Van Heerden de belangrijkste optie op rechts, waar à la limite ook Yulu-Matondo, Karel Geraerts of volgens sommigen misschien zelfs Sven Vermant (op die positie zijn carrière begonnen) kunnen spelen. Links heeft Daerden concurrentie van Blondel of Klukowski, als die een rij vooruit schuift en Kucera links achteraan staat.
Centraal evenwel is het drummen voor een plaats : Gertjan Demets is een jonge verdedigende middenvelder, Philippe Clement een meer ervaren die ook als verdediger kan, Jeroen Simaeys eentje met infiltrerend vermogen, Karel Geraerts een verbindingsman tussen verdediging en aanval, Sven Vermant biedt als hij hoger speelt – en blijft – scorend vermogen uit de tweede lijn, Jonathan Blondel hardheid in de duels.
Wil Mathijssen het met een dichter bevolkt middenveld aanpakken, dan kan hij zoals in zijn beginperiode bij Charleroi ook voor een 4-3-3/4-5-1 opteren. Met Simaeys, Geraerts en Daerden op het middenveld en Balaban/ Orlando, Djokic en Van Heerden voorin.
Stilte rond Orlando
Voorin valt op dat geen enkele van de zes aanvallers in de selectie – de snelle Capon, Salou Ibrahim, de van drie operaties revaliderende Chavez, Yulu-Matondo, Djokic en Balaban – linksvoetig is. Alleen Bosko Balaban is het gewend met zijn rechter vanaf links te trappen, maar hij komt in aanmerking voor een transfer. Orlando was daarom een speler die Jacky Mathijssen graag aan de selectie toegevoegd zag. Nochtans heeft Orlando niet zijn sterkste seizoen achter de rug en zag men hem in Charleroi evolueren van counterspeler naar een minder snelle aanvaller dan in zijn beste beginjaren. Maar hij kan op de linkerflank uit de voeten.
Voor die positie vond Brugge Djokic. Hij is een spits die de ruimte zoekt, technisch niet de meest vaardige is, maar de neiging heeft recht naar doel te gaan. Hij stoort in de opbouw van de tegenstander en straalt daarmee de mentaliteit uit die Club wil : hard werken. Aangezien hij er niet de man naar lijkt te zijn verfijnde een-tweetjes te zoeken, heeft hij er naar verluidt belang bij naast spelers te staan die ook de breedte van het veld zoeken, zodat hij niet alleen de ruimte moet maken.
Over een nieuwe spits – Théréau of Orlando – werd, in tegenstelling tot eerdere berichten, zaterdag in Brugge nauwelijks nog gepraat. Uitgaande transfers waren eerst aan de orde. S
door Raoul De Groote
