Je bent een jonge sporter en je wil graag je vleugels uitslaan. Marc Herremans en Cedric Dumont helpen talenten op de weg naar het succes. In Sport/Voetbal-magazine stellen we er om de twee weken een voor. Deze week: Christophe Tack (bijna 22), wereldkampioen freestyle kitesurfen.
Christophe Tack: “Op mijn tiende, als jongste thuis, rolde ik in deze sport door toedoen van mijn broers Philip (26)en Axel (25). Zij waren constant bezig met hun skateboard, ik volgde hun voorbeeld. Met alle gevolgen vandien: ik brak eens mijn pols, mijn ene broer zijn arm, alleen zus Isabelle (23) had nooit iets. Daarom weken we, door Philip, uit naar het golfsurfen. Maar in het kitesurfen lagen er snel veel meer mogelijkheden.”
Junglegevoel
“Kitesurfen is eigenlijk heel Europees gericht. Vooral Duitsland scoort heel goed. Ik werd nu wereldkampioen, maar ook Nederland had er in het verleden al twee, terwijl de Brit Aaron Hadlow al vijf keer de titel veroverde. (grijnst) Ik zette ons land dus een beetje op de wereldkaart in mijn sport. Eigenlijk voel je je constant als in een jungle. Er bestaat geen recht pad, je moet zelf je weg zoeken. Noem me maar gewoon Mowgli, zoals het figuurtje uit Jungle Book. Het is niet alleen mijn bijnaam, maar het vormde ook de titel van een filmproject ‘Mowgli’s Jungle’. Een goede jeugdvriend, Sam Van Olmen, filmde het. Door mijn lang haar trek ik blijkbaar heel sterk op het mensenkind. Mijn collega bij het team, Marc Jacobs, knipt altijd mijn haar.
“Mijn grootste voorbeeld was Axel, die een pak beter was dan ik. In België heb je voor kitesurfen geen enkele echte structuur en begeleiding. Voor de motivatie moet je zelf zorgen. Het begin van YouTube was een zegen. Zeker duizenden filmpjes bekeek ik, waarna ik de tricks begon te imiteren.
“Die wereldtitel is nu zeker een highlight, een soort van opperste bekroning. Voor het eerst waren er tranen van vreugde. Maar ik wil meer. Ik ben nogal streng voor mezelf en vind dat er nog te veel ups en downs zijn. Het staat bovenaan mijn checklist om toch verschillende keren wereldkampioen te worden. Dat is zeker mogelijk. Er zit nog veel rek in mijn prestaties.”
Vreemde vogel
“Toegegeven, ik ben een beetje een vreemde vogel. Zo probeer ik mezelf al een tijd wijs te maken dat ik tijdens mijn leven nooit echt zal werken. Sinds vorig jaar kan ik volledig van het kitesurfen leven. Mijn broers vormen mijn mentors en motivatiebron. Een constante wisselwerking, we voorzien elkaar van tips. Axel – die me vooral mentaal sterk kan pushen als ik gefrustreerd rondloop na een slechte race en een goed klankbord vormt – werd dit seizoen Belgisch kampioen wakeboarden achter de kabelbaan. Philip heeft handelsingenieur gestudeerd en is nu bezig aan de universiteit met geneeskunde. Hij vindt het gewoon leuk om daarnaast ook bij de kiteschool in Oostende zijn ding te doen. Beiden kunnen me heel goed geruststellen en wijzen me constant op mijn grote potentieel. Ik ben niet echt bijgelovig, maar de geluksbrenger die de vriendin van Axel gaf voor zijn titel hielp me ook tijdens mijn run voor de wereldtitel. Dat goede en warme gevoel, het stuwde me echt vooruit.
“Ik ben de tijd niet vergeten dat ik met mijn tent en rugzak vertrok, met de trein naar Nederland en dan al carpoolend naar wedstrijden. Zo eindigde ik op de EK’s als derde of vierde. Het heeft ook zijn charme, hoor. Met de tien wereldbekermanches, met vluchten naar onder andere Panama, China, Australië en Brazilië, zit ik nu aan een jaarbudget van 22.000 euro. In het begin moest ik zelfs veel materiaal verkopen om kapitaal te vergaren. Ik kon niks sparen. Bij de eerste wedstrijd van de PKRA moest ik prijzengeld winnen om naar de tweede te kunnen reizen. Daar opnieuw geld sprokkelen, was de dwingende opdracht, om de derde te financieren. In 2011 miste ik daardoor wel de stop van de tour in Nieuw-Caledonië wegens te duur.
“Ik kite nog altijd voor mezelf. Veel erkenning heb ik niet nodig. Ik ben vooral blij met de ondersteuning vanuit de club en de leden. De kick zit hem in de sterkte van mijn eigen lichaam. Ik sta daar echt versteld van, ondanks de zware valpartijen die ik al maakte. (grijnst) Maar ik ging ook nog nooit echt op mijn bek.”
Adrenalineopstoot
“Kitesurfen is een heel explosieve sport. Je moet snel zijn, clean landen en de kitepositie moet zo laag mogelijk zijn. Vanaf de take-off dien je heel precies te weten waar je hangt en waar je terecht zal komen. Souplesse en techniek zijn belangrijker dan pure kracht. Eenmaal je afzet voor een trick van de choreografie, kan je niet meer terugkrabbelen. Dan moet je er vol voor gaan en mag je niet bang worden. Anders val je en heb je pijn. De adrenalineopstoot die dan door je lijf stroomt, dat gevoel blijft onbeschrijfelijk. Ik probeer maximaal te genieten. Mijn Poolse vriendin Helena Brochocka (23) is ook een professionele kitesurfster en zo ingesteld. Via speciale ademhalingsoefeningen probeer ik de stress te onderdrukken, zeker tijdens wedstrijden. Want ik ben wat een controlefreak. Ik haalde afgelopen seizoen de hoogste score ooit, namelijk 40,4, tijdens het moment dat ik wereldkampioen werd.
“We zijn maar met maximaal achttien mannen die echt de hele World Tour afwerken. Door ons nomadenbestaan lijkt het vaak op een never ending schooltrip. Gekke en vooral goede feestjes op hotelkamers, een aparte whatsappgroep. We gaan soms echt eens stevig uit de bol. Ik zal me dus nooit vervelen. Mijn doel is nog zo veel mogelijk mensen aan te zetten tot kitesurfen.”
DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE – BEELDEN: JONAS ROOSENS/BELGAIMAGE
“Het begin van YouTube was een zegen. Zeker duizenden filmpjes bekeek ik, waarna ik tricks begon te imiteren.”
