Na een eerste seizoen bij Barcelona dat niet voldeed aan de verwachtingen, lijkt Thierry Henry zelfs niet meer zeker van een basisplaats bij de Franse nationale ploeg.
Op 17 oktober 2007 bracht Thierry Henry met zijn twee goals in de wedstrijd tegen Litouwen Frankrijk niet alleen in een uitstekende positie om zich te plaatsen voor het EK 2008, hij werd daardoor meteen ook topscorer aller tijden bij de Franse nationale ploeg. Met zijn 42ste en 43ste treffer verdrong hij Michel Platini, die voor Les Bleus 41 keer raak trof, van de eerste plaats. Het spreekt voor zich dat de Franse media hierover unaniem de loftrompet staken. Voor Henry, die na zijn transfer van Arsenal naar Barcelona een moeilijk seizoensbegin beleefde, was een en ander ook een hele opsteker.
Eigendunk
De komst van Henry naar Catalonië werd door de socios begroet als een godsgeschenk. Sommige analisten lieten wel heel voorzichtig een spatje twijfel horen rond de vraag of hij wel samen zou kunnen spelen met Eto’o, Ronaldinho en Messi en rond de mogelijke gevolgen daarvan voor de balans in het elftal, maar het overheersende gevoel was er toch een van euforie. In en om Camp Nou popelde iedereen van ongeduld om de vier Fantásticos in hetzelfde team te zien staan. Maar toen de competitie enkele weken ver was en Barcelona verschillende keren slecht had gepresteerd, begon de klad in het dreamteam van voorzitter JoanLaporta te komen. Henry kreeg daarbij de meeste kritiek te slikken. Er werd hem niet alleen een gebrek aan efficiëntie voor de goal verweten, men vond ook zijn houding nogal arrogant. Ook in Frankrijk was hij trouwens al over de tong gegaan. Weliswaar niet in de bekende media, maar wel in de kleinere krant Le Journal du Dimanche. Die publiceerde in december 2006 een artikel met de titel ‘Wat ze Henry verwijten’. Het was een compilatie van belastende, maar uiteraard anonieme getuigenissen van kernspelers en leden van de staf van de nationale ploeg. Enkele daarvan zijn veelzeggend: “Hij heeft een enorme eigendunk. Er is echt niemand die tegen hem iets mag zeggen. Hij is intelligent en briljant, maar ook heel lichtgeraakt. Als men hem daarover een opmerking maakt, beweert hij altijd dat het aan zijn opvoeding ligt.” Zowel in Frankrijk als in Spanje irriteert hij veel mensen met zijn opmerkelijke gedrag: verwijten aan het adres van zijn teamgenoten, onbewogen reacties na een doelpunt en de neiging om altijd de verantwoordelijkheid op anderen te schuiven of zichzelf te bewieroken. Toen hij de vraag kreeg of het niet stak dat hij niet op de erelijst van de Gouden Bal stond, antwoordde hij bijvoorbeeld dat hij in goed gezelschap verkeerde. Een grote speler zoals Paolo Maldini had de prijs immers ook nooit gewonnen. Maar dit seizoen sijpelde de kritiek die de Spaanse pers op hem had, geleidelijk ook door in de Franse media, hoewel die meestal nog voorzichtig om de hete brij heen dribbelden uit schrik om het nationale icoon op een of andere manier te kwetsen. Patrick Jauneau, talentscout bij Stade Reims, die Henry al dertien jaar kent, is echter allerminst onder de indruk van de kritiek. “Dat is allemaal terug te brengen tot pure jaloezie. Thierry Henry is nog altijd dezelfde jongen die ik al lang ken en hij is absoluut niet vergeten waar hij vandaan komt. Hij is echt een toonbeeld van nederigheid.”
Supersub
Enkele weken voor de start van het EK maakten RTL en de sportkrant L’Equipe de resultaten bekend van een door hen uitgevoerde enquête. Die peilde weliswaar meer naar de populariteit van de spelers dan naar hun technische kwaliteiten, maar ze bracht toch enigszins verrassend aan het licht dat de Franse fans Thierry Henry op de bank zouden houden, en dat terwijl men hem zowat in alle landen zag als de natuurlijke opvolger van Ziné-dine Zidane in de rol van absolute Franse topvedette. Maar Henry is nooit de populairste jongen van de klas geweest, ook niet toen hij de pannen van het dak speelde. Hoe dan ook, zelfs de Franse bondscoach is kennelijk niet langer van oordeel dat de positie van Henry als diepe spits onaantastbaar is. Zo moest Titi in de wedstrijd tegen Spanje op 6 februari 2008 achter de spitsen Karim Benzema en Nicolas Anelka opereren. Maar in die wedstrijd speelde hij zoals al het hele seizoen bij Barcelona: hij vond nooit het juiste ritme en hij slaagde er niet één keer in om in het vijandige strafschopgebied te infiltreren, vroeger nochtans zijn sterkste troef. Heel de match liet hij een vermoeide en lamlendige indruk. Zijn prestatie stond in ieder geval in schril contrast met die van Anelka die rond hem voortdurend in beweging was als een dartele hinde en kennelijk niets aan het toeval wilde overlaten om een basisplaats te versieren. Wel is het zo dat Henry in die wedstrijd 90 minuten speelde, terwijl Anelka op het uur werd vervangen door Benzema. En ook die toonde zich bijzonder vinnig. Hoewel hij weinig of geen bruikbare ballen kreeg, deelde de nummer negen van Lyon de Spaanse verdediging toch enkele stevige speldenprikken uit en hij kwam zelfs dicht bij de gelijkmaker, maar Spanje won de match uiteindelijk met 1-0. Henry was hoe dan ook de pineut. Terwijl een tussenstop bij de nationale ploeg hem vroeger zijn leed op clubniveau deed vergeten, maakte hij nu niet één overtuigende actie. Maar een spits die al sinds 2002 de aanvalsleider is op de bank zetten, is natuurlijk geen gemakkelijke beslissing. Patrick Jauneau, nochtans een grote bewonderaar van Henry, vindt dat het wel zou moeten kunnen: “Frankrijk heeft nu eenmaal spelers die momenteel beter zijn dan hij. Maar hij blijft natuurlijk een voetballer die bewegingen van wereldklasse in huis heeft en ik ben er dan ook van overtuigd dat hij gensters zou kunnen slaan als hij bijvoorbeeld eens slechts 25 tot 30 minuten speelt.” Henry in de rol van supersub dus ? Zover is het momenteel alvast nog niet.
Domenech
Sinds de jaren dat hij aan de slag was als coach van de beloften heeft Raymond Domenech altijd al een boontje gehad voor Thierry Henry. Als voetballer en als mens. Hij neemt hem dan ook nog altijd in bescherming. “We kennen natuurlijk niet alle geheimen van de Franse nationale ploeg, maar het is overduidelijk dat er tussen Henry en Domenech een echte band bestaat”, stipt Frédéric Hantz, de vroegere trainer van Sochaux en Le Mans, aan. In die optiek lijkt de hypothese dat de bondscoach de spits van Barcelona uit zijn basiself zou laten, erg onwaarschijnlijk.
Of hij nu alleen in de spits moet spelen of samen met een andere aanvaller, Domenech vraagt hem nooit om op de flank tegen de lijn te blijven plakken, een opdracht die hij wel bijna altijd kreeg van Frank Rijkaard bij Barcelona. De verplichte vleugelpositie was trouwens lang het argument dat analisten inriepen om te verklaren waarom Titi er in Catalonië niet echt in slaagde om aan de hoog gespannen verwachtingen te voldoen. Henry zelf sprak daar nooit een onvertogen woord over uit, want hij liet herhaaldelijk verstaan dat hij als echte professional de keuzes van zijn trainer respecteerde en enkel aan het ploegbelang dacht. Nochtans weet elke insider dat hij een dergelijke rol eigenlijk haat. Bij Arsenal is hij als diepe spits uitgegroeid tot een van de beste aanvallers ter wereld, terwijl hij als flankaanvaller of als tweede spits, nochtans de rol waarin hij bij Monaco doorbrak aan het internationale firmament, een beetje verloren lijkt te lopen. Jean Petit, die altijd al deel heeft uitgemaakt van de technische staf van Monaco, en nu adjunct is, kent Henry al sinds hij als prof debuteerde. “Bij Arsenal heeft hij eigenlijk nooit als een klassieke centrumspits gespeeld, ook niet als hij alleen in de aanval stond. Analyseer maar eens zijn gevaarlijkste acties. Die vertrokken bijna steevast vanop links, waarna hij altijd naar binnen sneed.” Daarna kon hij dan uitpakken met zijn befaamde schot met de binnenkant van de rechtervoet, waartegen voor veel doelmannen geen kruid gewassen is. Volgens Petit hoeft Henry trouwens niet noodzakelijk alleen in de spits te staan om een hoog rendement te halen.
“Hij kan ook met een andere aanvaller samen spelen, op voorwaarde dat het iemand is die net als hij in de diepte wordt aangespeeld. Op zijn negentiende speelde hij wel perfect samen met David ( Trezeguet), die als nummer negen opereerde. Maar de jongste jaren was dat niet meer het geval. Naarmate de spelers ouder worden, krijgen ze ook een groter ego. Als Eto’o, Ronaldinho, Deco, Henry allemaal nog maar negentien waren geweest, had Rijkaard ongetwijfeld een veel mooier jaar beleefd. Ik vind trouwens dat Henry er niet goed aan deed om voor Barcelona te kiezen. Bij Arsenal had hij een echte godenstatus en speelde iedereen in zijn dienst, maar bij de Catalanen moet hij zelf in dienst spelen van Eto’o, Messi en zelfs de 17-jarige Bojan Krkic. Dat moet toch even slikken geweest zijn.”
Dochtertje
Dat het bij Barcelona stroef liep – al scoorde Henry wel twaalf goals -, had dus evenzeer te maken met de strategische keuzes van Rijkaard als met het gebrek aan tactische flexibiliteit van de vroegere speler van Arsenal. Uiteindelijk kwam Henry zelf nog met een andere verklaring voor zijn weinig glansrijke seizoen. “Sinds ik in Barcelona ben, zie ik mijn dochtertje, dat in Engeland wordt opgevoed door mijn ex-vrouw, haast nooit meer. Dat werkt me op de heupen. Daardoor ga ik dingen doen die ik normaal niet doe”, verklaarde hij midden maart aan L’Equipe. Het was een voor hem ongewone bekentenis uit de privésfeer nadat hij enkele dagen eerder ook al van zich deed spreken door na zijn vervanging in de wedstrijd tegen Villarreal meteen Camp Nou te verlaten. Dat hij zijn falen toeschreef aan problemen in zijn privéleven, werd door de Spaanse media trouwens stevig op de korrel genomen. Het getuigde van een gebrek aan elegantie en was eigenlijk te doorzichtig als excuus.
Enkele uren voor hij naar de stage van de Franse nationale ploeg in Tignes vertrok, verklaarde Henry dat hij eraan dacht om na het EK 2008 afscheid te nemen van de nationale ploeg omdat zijn lichaam het misschien niet meer aankan om een internationale carrière te combineren met clubprestaties op hoog niveau. Vorig seizoen waren bij Arsenal trouwens al de eerste tekenen van sleet te zien. In december 2006 kreeg Henry last van een hernia en begin maart 2007 zette hij als gevolg van rugproblemen vervroegd een punt achter zijn seizoen. In december kreeg hij daar bij Barcelona trouwens opnieuw last van. Zou daar ook niet een verklaring kunnen liggen voor zijn recente zwakke optredens? Patrick Jauneau meent in ieder geval van wel: “Het lijkt een probleem te zijn waar hij niet meer van af raakt. Vergeet niet dat hij altijd veel in het krachthonk heeft gezeten en veel oefeningen heeft gedaan om zijn rugspieren te versterken.”
Sceptisch
Ondanks de vraagtekens die in Frankrijk bij de vorm van Henry leven, is Frédéric Hantz er redelijk gerust op. “Bij de Franse nationale ploeg heeft hij zijn vaste ankerpunten en speelt hij op zijn favoriete positie.” Als hij opnieuw kan aantreden als de belangrijkste vertegenwoordiger van zijn land, zou hij snel zijn beste niveau terugvinden. Jean Petit is het daar echter helemaal niet mee eens: “Een speler is goed bij de nationale ploeg als hij ook bij zijn club goed speelt.”
De hamvraag blijft of Domenech het ook maar één ogenblik zou durven overwegen om zijn aanvalsleider niet op te stellen. In het openbaar heeft hij in ieder geval nog nooit een woord kritiek geuit op Henry, terwijl hij wel geen mogelijkheid onverlet liet om Trezeguet de mantel te vegen. Henry heeft voor de bondscoach dezelfde status als Thuram, Vieira en Makelele. Zijn doelpuntenrecord bij Frankrijk en het feit dat hij in 254 wedstrijden in de Premier League 174 keer scoorde, zijn natuurlijk ook cijfers die in zijn voordeel spreken, maar toch rijzen steeds meer twijfels rond hem en dreigt hij zijn status als onbetwiste vaandeldrager van het Franse voetbal te verliezen. De komende weken krijgt hij alvast de kans om zijn criticasters lik op stuk te geven. S
door thomas goubin
