Een jaar na haar afscheid is Brigitte Becue bezig aan een comeback. En de lat ligt hoog, in Athene wil ze olympisch goud. ‘Ik ga dat gewoon halen, verdomme.’

Was Brigitte Becue het zwemmen niet kotsbeu ? Heeft ze niet alles uit haar sportcarrière gehaald ? Wat wil ze eigenlijk nog bewijzen ? En is ze intussen niet wat te oud geworden voor topsport ? Raakt ze die overtollige kilo’s nog wel kwijt ? Zo’n comeback is toch gewoon een vlucht ? En dan wil ze zelfs olympisch goud halen ? De commentaren logen er niet om toen Brigitte Becue begin mei haar plannen bekendmaakte. De slaagkansen worden duidelijk laag ingeschat. Krijgen de critici straks gelijk ? Misschien, maar Brigitte Becue mist nog altijd iets, en wie houdt haar tegen als ze toch nog eens wil proberen haar droom te realiseren ? Het WK in Barcelona start volgende week nog zonder haar, de Belgische kampioenschappen, begin augustus, moeten een eerste test worden richting Athene.

Je hebt je eerste wedstrijd intussen gezwommen, én gewonnen, begin juni in Italië. Hoe voelde het om opnieuw voor die startblok te staan ?

Brigitte Becue : Ik dacht dat ik heel nerveus zou zijn. ’t Was tenslotte toch een jaar geleden, maar dat viel eigenlijk nogal mee. Ik had iets gezocht in het buitenland, met het idee van : niemand weet het, ik zal het in het geniep doen ( lacht). Maar nog voor de wedstrijd begon stond het al op internet : “Grote zwemster op meeting in Cremona”. En dan zie je maar weer het verschil tussen België en Italië, tussen een land zonder en met sportcultuur. In Italië leven ze van hun vedetten, ik ben daar ingehaald als een ster. Vier Olympische Spelen, vijf keer Europees kampioen, dat vonden ze echt fantastisch. Er werd speciaal voor mij een persconferentie georganiseerd, ik kreeg cadeaus en bloemen, niet te geloven. Terwijl je dan in eigen land zo afgebroken wordt.

Het nieuws van je comeback sloeg hier bijna in als een bom, heeft dat je verrast ?

Het heeft me verbaasd dat de meeste reacties zo negatief waren, soms echt hard zelfs. Daar ben ik wel van geschrokken. Ik vond het ook wel jammer, want waarom eigenlijk ? Het is toch mijn leven, mijn keuze ? Als ik dit wil doen, laat me dat dan toch doen en breek me niet zo af. Ik kan begrijpen dat sommige mensen sceptisch zijn, maar ik sta toch niet bekend als een broekveger ? Ik heb toch altijd de reputatie gehad van hard en serieus te kunnen werken ? Oké, de laatste jaren waren wat minder, dat weet ik ook wel. Maar ik heb er nu gewoon weer zin in, mag het ? En het klinkt misschien arrogant, maar ik ben toch de zwemster die in België altijd voor de medailles heeft gezorgd, jaren aan een stuk ? Verdien ik dan niet wat krediet en respect ? Ach, weet je, je voelt je even slecht bij al die reacties, maar dan denk je, wacht maar. En ik heb mijn ambities voor deze zomer meteen aangescherpt.

Nog niet gedacht : waar ben ik eigenlijk aan begonnen ?

Eigenlijk niet, nee. Ik heb tot nu toe al goed getraind, en die eerste wedstrijden zijn ook goed verlopen. Het is nog niet perfect en de tijden zijn nog niet super natuurlijk. Maar wat wil je na vier maanden training ? Je zal me ook niet horen zeggen : pff, ik stop ermee. Ik ben er nu aan begonnen, en ik ga door. Eens even proberen, dat werkt niet als topsporter, dan mislukt het sowieso. En ik kan al die mensen toch geen gelijk geven ? ( lacht) Nee, de beslissing is genomen, op een maandag in februari ben ik opnieuw het zwembad ingedoken, en toen heb ik de knop ook gewoon omgedraaid. Van de ene op de andere dag ben ik weer als topsporter gaan leven, elke dag zwemmen, krachttraining, spinning,…

Maar waarom ben je toch weer dat water ingedoken ? Je was het zwemmen toch kotsbeu ?

Ik was het ook echt beu, ik kon geen water meer zien. En eigenlijk is het ook als een grap begonnen. Lut Wille, een vriendin, en nu mijn manager, had mij in december naar het EK in Riesa zien kijken op tv. “Wil jij terug beginnen of zo”, vroeg ze mij, omdat ze me zo intens zag kijken. “Je bent zot zeker, van mijn leven niet meer”, antwoordde ik. Maar in januari begon ik er toch weer zin in te krijgen. Nog niet in zwemmen, ik wilde gewoon weer wat bewegen. En net in die periode heb ik een paar keer met Robert Vande Walle gebabbeld. Die voelde blijkbaar, net als Lut, dat er toch iets knaagde bij mij. Geen olympische medaille hebben, ja, dat voel ik toch echt als een gemis. Als ik het nu eens anders zou aanpakken, begon ik te denken, als ik het toch nog eens zou proberen. Ik weet dat het hoge ambities zijn, maar hoe meer je bereikt, hoe meer je wil bereiken. En over tien jaar wil ik geen spijt hebben dat ik het toch niet nog eens geprobeerd heb. Ik ben tenslotte nog maar dertig, het kan nog, hoewel niet iedereen daarin gelooft. Een van de eerste berichtjes die ik kreeg toen mijn comeback bekendraakte, was van Joël Smets. Ik ben 35, schreef die, en sinds mijn dertigste ben ik elk jaar beter en sterker geworden. Die kritiek is dus totaal belachelijk.

Er waren ook heel wat opmerkingen over je gewicht. Pijnlijk ?

Tja, ze staat te zwaar, dat krijgt ze er nooit meer af : 15 kilo zou ik bijgekomen zijn, waar halen ze het toch ? Er is natuurlijk wel wat bij, maar zo erg was het niet. Ik heb na mijn afscheid wel geprobeerd om gezond te blijven eten, maar dan denk je : waarom, ik heb zo lang moeten opletten. Je hebt geen doel meer, terwijl het nu gewoon weer moet. Intussen ben ik ook al wat afgevallen, en vooral, mijn lichaam is enorm veranderd sinds ik op hoogtestage ben geweest. Het vet zet zich stilaan om in spieren. Het is allemaal nog niet zoals het moet, maar ik heb wel opnieuw een sportlichaam. En dat begon ik eigenlijk toch wel te missen.

Het applaus, de erkenning, begon je ook dat te missen ?

Het applaus miste ik eigenlijk niet, maar wel het goeie gevoel, de kick van het goed presteren. Vooral voor mezelf dan, niet voor de buitenwereld. Want wat je ook presteert, er zijn toch altijd positieve en negatieve reacties.

Ben je dan toch te vroeg gestopt ?

Nee, want ik kon niet meer, ik had die break echt nodig. Ik ben echt helemaal uit het zwemmen weggeweest, en dat heeft me heel veel deugd gedaan, vooral mentaal. Ik kijk nu ook heel anders tegen mijn prestaties aan. Ik begin me eindelijk te realiseren dat ik toch wel iets neergezet heb, terwijl ik dat vroeger allemaal maar normaal vond.

Je wilde je horizon verbreden, zei je vorig jaar. Is dat gelukt ?

Niet genoeg, nee. Ik heb ook niet echt een makkelijk jaar gehad. Iedereen denkt dan meteen aan het zwarte gat na het zwemmen, maar daar had het weinig mee te maken, ik was het toch beu. Ik heb gewoon in de put gezeten door privé-problemen, en niks anders. Drie weken na mijn afscheid is mijn vader overleden, aan kanker. En daarna is ook nog eens mijn relatie ( met Eric Geboers, nvdr) afgesprongen. Dat heeft voor veel miserie en verdriet gezorgd. Ik wilde gaan reizen, en andere dingen doen, maar daar is allemaal niks van in huis gekomen. Nu heb ik daar wel spijt van, maar toen was ik er echt niet toe in staat.

Heeft dat ook je zoektocht naar een nieuwe job vertraagd ?

Als je slecht in je vel zit, hoe kan je dan weten wat je wil ? Ik heb wel gezocht en ook enkele concrete jobaanbiedingen gekregen. En eerst denk je : hé, tof, iets helemaal anders. Maar achteraf bekeken was het toch niks voor mij. Ik heb dus nog niet de job van mijn leven gevonden, nee. Maar weten wat dat is, is misschien wel het moeilijkste. Door er even uit te zijn, en er nu terug in te zitten, heb ik wel al wat ideeën om later toch iets in het zwemmen, of in de sport te doen. Terwijl dat vorig jaar nog uitgesloten leek. Vraag me nu niet hoelang ik nog doorga, hé, want dat weet ik niet. Het doel is Athene, maar daarna ? Daar denk ik nog niet aan. Sommigen zullen weer zeggen, da’s niet slim, dan heeft ze weer niks. Maar ik zal wel iets vinden, wie weet wat of wie ik nog tegenkom. Waarschijnlijk wordt het wel iets in de sport, dat is uiteindelijk toch mijn wereldje.

Is het zwemmen dan misschien een vlucht, zoals sommigen beweren, of uitstel om over de toekomst na te denken ?

Ik vind van niet, nee, maar dat geloven ze toch niet. Wat voor zin heeft het trouwens, dat soort uitstel van executie ? Je weet toch dat er onvermijdelijk opnieuw een moment komt dat je moet stoppen.

Je hebt geen contract meer bij Bloso, ook nog geen sponsors. Hoe red je het nu financieel ?

Op dit moment heb ik geen inkomsten. En het straffe is dat ik blijkbaar geen recht heb op een uitkering. Toen ik nog zwom, had ik een BVBA opgericht voor mijn sponsorgeld en premies. Die heb ik nog altijd, alleen zijn er geen inkomsten meer. Maar omdat ik beheerder ben van een BVBA, vinden ze dat ik eigenlijk geen uitkering verdien. Ik leef dus nu van mijn spaarcentjes. Komt daar nog bij dat ook de RSZ moeilijk doet. Daar vinden ze dat ik vanaf 1994 zelfstandige inkomsten heb, en dat ik vanaf dan ook maar extra RSZ moet betalen. Terwijl ik die altijd betaald heb via Bloso of BOIC, waar ik in loondienst was. Intussen krijg ik boetes, boetes op die boetes, intresten op die boetes, dat is een rekening, zó hoog,… Als ik die morgen moet betalen, dan heb ik echt een probleem. We vechten dat nu aan en onlangs heeft Lut, die ook advocate is, een brief gekregen dat ik moet bewijzen dat ik topsporter ben geweest. Brigitte Becue moet bewijzen dat ze topsporter is geweest, dat hou je toch niet voor mogelijk ? Maar kom, ik wil absoluut geen klaagzang, dit is mijn keuze, ik investeer nu in mezelf, en ik zal nog wel een sponsor vinden.

Op steun van het BOIC of de Zwemliga hoef je voorlopig ook niet te rekenen ?

Van de Liga of de Bond heb ik zelf nog niks gehoord. Nu kunnen we nog niks doen, zouden ze daar al gezegd hebben, maar zodra ze weer een EK-selectie haalt, steunen we haar honderd procent. Dus als het goed gaat, zal ik weer het uithangbord zijn, zeker ? Ook Eddy De Smedt van het BOIC kan voorlopig niks doen voor mij. De olympische limiet zwemmen, da’s de enige manier om weer steun te krijgen. Intussen is het wat behelpen.

Tijd lijkt wel je grootste vijand, want hoe ga je het klaarspelen om op 1 jaar én de olympische limiet te halen, én die medaille ?

De olympische limiet is eigenlijk nooit een probleem geweest in het verleden, maar nu is die voor 100m schoolslag 1.09.85 en dat is toch wel scherp. Maar ik haal hem sowieso, hoor, en liefst zo snel mogelijk. Ik wil het gewoon anders aanpakken, en veel specifieker gaan werken. Ik heb altijd veel gezwommen, en ik had daardoor een hele goeie uithouding. Dat was ook de basis van mijn goeie resultaten, maar op de duur stompte het wat af. Wat ik de laatste jaren vooral heb gemist, was explosiviteit, fitheid, punch. Zo’n 100 meter duurt uiteindelijk maar 1 minuut en 10 seconden, hé, waarom moet ik dan nog zo veel uren in het water liggen ? Daarom ga ik nu minder op uithouding trainen, meer specifieke krachttraining doen en ook dingen als body-combat, iets tae-bo-achtig, en spinning. Inge De Bruijn doet zoiets al langer, en je ziet het meer en meer. Onlangs op stage zag ik de Finse zwemmers op de atletiekpiste over horden springen, de Argentijnen oefenden met van die zware krachtballen, en ook de Duitsers doen veel andere sporten buiten de zwemtraining. Dat was voor mij weer een bevestiging.

Stel dat je Athene haalt, dan zal je voor een podiumplaats wel een stuk sneller moeten zwemmen dan je Belgische record. Dat staat al sinds ’98 op 1.09.16. Is de progressiemarge wel zo groot ?

Ik ben inderdaad jaren blijven steken op die 1.09, en net daarom zou ik wel eens een sprong voorwaarts mogen maken. Ik heb ook altijd gedacht dat ik zeker 1.08.5 in me had. Met zo’n tijd haal je nog altijd geen olympische titel natuurlijk, dat weet ik ook wel. Voor goud zal je 1.07 moeten zwemmen, misschien zelfs 1.06. Nu, de tegenstand heb je niet in de hand. Je moet alleen maar aan jezelf werken. En ik ga ervan uit dat ik 1.07 zal moeten zwemmen. Lukt dat en word ik daarmee achtste, tja, pech. Door anders te trainen en nog meer op details te werken, moet die sprong kunnen. Mijn start, bijvoorbeeld, en mijn keerpunt, daar kan ik al enkele tienden winnen. Mijn basissnelheid moet beter, ik moet meer power in mijn benen krijgen. Ik wil niks aan het toeval overlaten. Daarom heb ik voor het eerst een manager. Ik heb altijd alles alleen gedaan, dus dat was wel wennen, maar ik wil nu alleen nog bezig zijn met mijn sport. Daarom ga ik ook naar een sportpsycholoog, terwijl ik dat altijd quatsch heb gevonden. Maar nu denk ik wel dat het me kan helpen. Ik wil gewoon zo sterk mogelijk staan, op alle vlakken.

Heb je de druk niet erg hoog gelegd door luidop te verklaren dat je gaat voor olympisch goud ? Dat soort uitspraken hoorden we in het verleden nooit van jou ?

Klopt. Maar ik moet een doel hebben, en dat moet hoog genoeg zijn. Ik heb altijd hoge ambities gehad, maar nooit uitgesproken. Ik was me altijd te veel bewust van mijn beperkingen, nu durf ik wel luidop te dromen. Ik kan eigenlijk niet goed uitleggen waarom, ik heb het gewoon nodig nu. Het zal ongetwijfeld zwaar worden, het zwaarste heb ik zeker nog niet achter de rug, maar ik heb het gevoel dat ik er nog meer voor zal gaan als ik zo’n uitdaging voor ogen stel.

Lok je niet net door die uitspraak zulke negatieve reacties uit ?

Misschien wel, ja, maar ik heb er ook een uitleg bij gegeven. Waarom moet ik herbeginnen ? Om Belgisch kampioen te worden ? Neen, toch. Om Europees kampioen te worden ? Heel graag, maar dat ben ik al. Wat moet ik dan nastreven ? Iets wat ik nog niet heb en wil : olympisch goud. Ga ik dat halen ? Zeg nooit nooit, in sport kan alles.

Hou je rekening met een ontgoocheling ?

Neen.

Zei ze vastberaden.

Tja, de kans lijkt misschien groot dat het niet lukt, maar dan heb ik het toch tenminste geprobeerd. Maar waarom toch altijd zo negatief ? Ik ga dat gewoon halen, verdomme, dan kan niemand nog zeuren ( lacht).

door Inge Van Meensel

‘Ik wil alleen nog bezig zijn met mijn sport. Daarom heb ik een manager en daarom ga ik naar een sportpsycholoog.’

‘Ik heb opnieuw een sportlichaam. En dat begon ik toch wel te missen.’