Zoals tegen de Verenigde Staten hoorde het dus te zijn. Dat was de intentie waarmee de Rode Duivels naar dit WK waren afgereisd. België als voetballand op de wereldkaart zetten, op een mondiaal platform laten zien hoeveel talent er in deze bejubelde en zelfs verheerlijkte groep schuilgaat. Met avontuurlijk, dominant, sprankelend en swingend voetbal, superlatieven waren er vooraf te kort om deze gouden generatie de hemel in te prijzen. De vraag of in de WK-kwalificatiewedstrijden dat voetbal werd gebracht dat in verhouding staat tot deze lofbetuigingen werd amper gesteld. Na twaalf jaar in de voetbalwoestijn gaat iedere zin voor nuance weleens verloren.

En toen kwam dit WK vol wisselende scenario’s. Met een ongeziene hoerastemming in de straten die aanvankelijk niet correspondeerde met de vertoningen op het veld. Want het voetbal in de eerste ronde was loom en sloom, een paar oprispingen buiten beschouwing gelaten. De media hier te lande waren kritisch, maar niet te kritisch. Ze schreven en berichtten met de handrem op, met getemperde en gecontroleerde ergernis, in de wetenschap dat al dit verzameld talent mijlenver onder zijn waarde bleef. In tegenstelling tot buitenlandse kranten die vlijmscherp analyseerden en brandhout maakten van het spel van de Rode Duivels: slaapverwekkend, getuigend van een alarmerende domheid, kleurloos, belabberd, het waren maar enkele van de omschrijvingen.

Niets waait in het voetbal sneller weg dan dat soort typeringen. Want in 120 minuten tegen de Verenigde Staten werd alle voorbehoud onder de mat geveegd. Natuurlijk zijn de Amerikanen geen wereldploeg, maar dat zijn Algerije, Rusland en Zuid-Korea evenmin. Plots voetbalden de Belgen met zwier en enthousiasme, eensklaps flakkerde het talent van al die sieraden op. De verdedigende arbeid die een gretige Eden Hazard mee verrichtte, stond model voor een totaal andere beleving. De accuraatheid van Toby Alderweireld, de gedaanteverwisseling van een voordien tobbende Jan Vertonghen, de bevestiging van Divock Origi, de werkkracht, de klasse en het opportunisme van Kevin De Bruyne en de opleving van Romelu Lukaku, de zoveelste gouden wissel van Marc Wilmots die het incident rond de spits met tact en diplomatie oploste en wel een meester-tacticus lijkt. En dat laatste hadden slechts weinigen in hem gezien.

Dat juist Lukaku na de wedstrijd benadrukte dat Wilmots een uitstekende tactiek had uitgedokterd, was een duidelijk teken dat alle plooien zijn gladgestreken. Knap is het van Wilmots dat hij de eenheid in de groep bewaarde en al die spelers die vonden dat ze in de ploeg moesten staan onder controle hield. Psychologie, zei de bondscoach, was tijdens zijn trainersopleiding in Keulen het vak waar hij het meest had van opgestoken. Hij brengt het in Brazilië in de praktijk.

België ging dinsdagnacht nog maar eens uit de bol, het zoveelste delirium, nog maar eens was iedereen fier om Belg te zijn. Natuurlijk mag deze zege niet tot euforie leiden. Want er werden te veel kansen de nek omgewrongen, de match had al voor de verlengingen beslist moeten zijn. Koelbloedigheid in de zestien meter hoort bij het voetbal. Nu werd er na de Amerikaanse tegentreffer nog gebibberd.

Zaterdag wacht Argentinië in de kwartfinale van dit WK. Een geweldige indruk heeft het rond Lionel Messi gemetseld team tot dusver niet gemaakt. Maar dit grillige en door Zuid-Amerikaanse landen gedomineerd toernooi kan alle kanten uit. Argentinië is zonder Messi een zeer modale ploeg, net zoals Brazilië zonder Neymar in grijze middelmaat zou blijven steken. De beide supersterren verdoezelen de zwakheden van hun respectieve ploegen, al blijven velen geloven in een latino finale.

Niettemin is voor de Rode Duivels plots alles mogelijk. Ze speelden in de voorronde de meest saaie wedstrijden en vonden amper openingen en zorgden in de achtste finale, met wel veel ruimte, voor het meest beklijvende duel. Nu wordt er al gemijmerd over een mogelijke halve finale tegen Nederland dat tijdens dit WK in eigen land haast verpletterd werd onder de hakbijl van de kritiek, maar met Arjen Robben wel over de uitblinker van dit toernooi beschikt. Een Derby der Lage Landen op Braziliaanse bodem, het zou historisch zijn, een voedingsbodem voor hoog oplaaiende emoties.?

DOOR JACQUES SYS

Plots is Marc Wilmots een meester-tacticus.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content