Zijn eerste interland speelde België tegen Frankrijk. Zaterdag is de huidige wereldkampioen opnieuw de tegenstander in wat de 600ste interland zal zijn van de Rode Duivels.
In die 600 wedstrijden werden 65 tegenstanders uit vier continenten partij gegeven. Er werd nooit gespeeld tegen een team uit Oceanië, zoals Australië of Nieuw-Zeeland. De balans oogt merkwaardig evenwichtig : 236 overwinningen, 236 nederlagen en 126 gelijk spelen. Dat evenwicht werd echter pas in de laatste twee decennia bereikt. Gedurende meer dan tachtig jaar – van 5 mei 1921 tot 14 november 2001, de dag waarop de return van het WK-barrageduel tegen Tsjechië werd gewonnen – was de balans negatief.
Het doelsaldo kleurt nog altijd rood. Dat is al zo sinds op 21 maart 1909 verloren werd van Nederland. Het negatieve doelsaldo bereikte op 4 oktober 1961 een hoogtepunt, nadat België met 0-2 had verloren van Zweden : min 170 ! De laatste veertig jaar werd dat cijfer geleidelijk aan opgesmukt, zodat het saldo ondertussen tien keer kleiner is geworden : tot voor de wedstrijd van dinsdag tegen Algerije stond het op min 17. Alles samen scoorde België 1032 keer en incasseerde het 1049 doelpunten.
Over heel die periode van bijna een eeuw droegen 576 spelers het nationale shirt. Van Ferdinand Adams, die international was van 1926 tot ’29, tot Alphonse Wright, een genaturaliseerde Engelsman die voor België speelde in 1906 en ’07. In chronologische volgorde gaat het van Alfred Verdyck, de Antwerpse doelman die in de eerste wedstrijd onder de lat stond, tot Wesley Sonck, tot voor de match tegen Algerije de laatste nieuweling. Sonck debuteerde op 2 juni 2001 tegen Letland.
De 98-jarige nationale ploeg kan ook terugblikken op een gevuld reisparcours. Ze speelde in 110 steden : 8 in eigen land en 102 in het buitenland. De steden waarin ze het vaakst aantrad, zijn uiteraard Brussel (192 keer) en Amsterdam (33 keer). Zaterdag zal het ook de 33ste keer zijn dat België Parijs aandoet, voor zover men er tenminste vanuit gaat dat ook Saint-Denis deel uitmaakt van de Franse hoofdstad.
In de loop der jaren vonden 211 spelers voor België minstens één keer de weg naar de netten van de tegenstrever. Daarvan zijn er 26 vandaag nog actief. Sinds 1972 voert Paul Van Himst samen met Bernard Voorhoof de ranglijst aller tijden aan van de beste schutters. Zij worden echter stilaan bedreigd door Marc Wilmots, die nog slechts zes doelpunten op hen achter staat. Wilmots droeg al zestien keer de aanvoerdersband, maar blijft daarin ver achter Jan Ceulemans die 51 keer aanvoerder was en Jef Jurion die het 40 keer was. Paul Van Himst en Armand Swartenbroeckx droegen elk 37 keer de band.
at betreft het aantal selecties, belooft het nog lang te duren voor er iemand Jan Ceulemans van de troon zal stoten. Met 96 caps heeft hij een comfortabele voorsprong op Marc Wilmots, die normaal gezien niet veel verder dan 70 zal geraken. Zelfs al gaat Dany Boffin, zoals hij aankondigde, er nog drie jaar mee door, ook hij zal niet in de buurt komen. Evenmin als Gert Verheyen.
Qua prijzen kan de nationale ploeg maar een magere palmares voorleggen. Er ligt alleen een gouden medaille in de trofeeënkast, die werd behaald tijdens de Olympische Spelen van 1920 in Antwerpen. Gezien het geringe aantal deelnemers aan dat toernooi (vier), is die prestatie erg relatief, temeer omdat er zich toen op het Kiel tijdens de finale ook heel wat incidenten voordeden. Nee, dan is de tweede plaats die werd behaald op het EK van 1980 in Italië, meer waard. In de finale werd toen in extremis met 2-1 verloren van West-Duitsland. De prestatie die zich wellicht het sterkst heeft vastgezet in het collectieve geheugen, is de vierde plaats waarmee het WK van 1986 in Mexico werd afgesloten.
In Azië neemt België voor de zesde opeenvolgende keer aan een WK-eindronde. Dat werd ons land alleen voorgedaan door Italië tussen 1962 en ’82.
door Claude Henrot, , Alle cijfermateriaal werd afgesloten vóór België-Algerije van dinsdag (gister
