Steeds meer amateurclubs verdwijnen. Geven forfait, definitief. Ex-profvoetballer Olivier Beuckelaers maakte van nabij de ondergang van een vierdeprovincialer mee. Hij slaakt een noodkreet.

Olivier Beuckelaers: “De crisis heeft het runnen van een club bijzonder moeilijk gemaakt. De kosten swingen de pan uit. Enerzijds aan de gemeente voor infrastructuur, gas, water en elektriciteit. Anderzijds aan de bond voor verplichte kosten, jeugdtrainers, verzekering en een boekhouder zonder wie je niet meer kunt wegens de almaar toenemende bureaucratie en een enorm ingewikkelde vzw-wetgeving. Voor je een wedstrijd hebt gespeeld, zit je al aan 50.000 euro kosten op jaarbasis. En dat in 4e provinciale.

“Daarnaast evolueren mensen steeds meer van clublid naar consument. Ouders zijn klanten geworden die het lidgeld voor hun kind betalen en verwachten dat alles wordt geregeld. Er daagt amper nog iemand op om de kinderen mee naar de wedstrijden op verplaatsing te brengen, waardoor ploegen soms genoodzaakt zijn forfait te geven. Dat kost je weer een boete, maar ouders zeggen: mij een zorg. Ze willen nog wel eens komen helpen tijdens de eetdagen, maar willen zich niet meer een heel jaar binden, terwijl binding juist vereniging maakt.

“Het gevolg is dat ook binnen een bestuur mensen afhaken. Alles komt terecht bij dezelfde drie, vier mensen, die ook nog eens de financiële verantwoordelijkheid dragen. Op den duur vragen die zich af: waarom wij altijd? In plaats van een hobby of een uitlaat voor hun job wordt het voetbal voor die mensen extra wérk. Het is te veel een verhaal van wij-het-bestuur en zij-de-leden geworden. We moeten terug naar een wij/wij-verhaal.”

Kantine sluiten

“Een jeugdtrainer bij ons verdiende ongeveer 150 euro per maand: 10 euro per training en 15 euro per wedstrijd. Ongelooflijk weinig is dat om twee uur met die kinderen bezig te zijn, zeker als je ook nog eens gediplomeerd bent zoals de bond het voorschrijft. Voor een club met tien jeugdploegen betekent dat een uitgave op jaarbasis van 15.000 euro. Stel dat je bij de U6 tien kinderen hebt die elk 200 euro inschrijvingsgeld betalen, dan heb je 2000 euro waarvan er al 1500 naar je trainer gaan. Dan heb je 500 euro over om alle onkosten voor die U6 te betalen. Eigenlijk ben je daar al verlieslatend.

“Toch klagen ouders dat het lidgeld te hoog is, maar ik heb het uitgerekend: 200 euro, dat is één euro per activiteit. Terwijl dat kind ons op jaarbasis tussen 400 en 450 euro kost. Dus als we 200 euro vragen, moet we hetzelfde bedrag ook nog eens ergens anders gaan zoeken. Overigens worden de lidgelden ook steeds moeilijker geïnd. Ze worden in schijven betaald of het OCMW past zogezegd een stuk bij, wat dan niet altijd gebeurt. Probeer zo je budget maar eens rond te krijgen. Bovendien krijg je een boete van de bond als je met te weinig spelers bent en forfait moet geven. Dus denk je twee keer na voor je harde sancties neemt en zie je zaken door de vingers.

“Ouders beseffen echt niet hoe duur het runnen van een club geworden is. En hoe meer we het gratis maken, hoe minder deelachtig ze zijn. Daarom zeg ik: maak het dúúrder. Zoals bij tennis of golf. Dan komen ze misschien wél kijken of we goed bezig zijn met hun kinderen. Nu zetten ze hun kind af en vragen om een sms’je te sturen wanneer de training afgelopen is. Uit pure noodzaak hielden we de kantine op woensdag niet meer open. Het kostte ons meer om ze te verwarmen dan dat er werd geconsumeerd.

“Een groot probleem in of rond de grootstad zijn de anderstaligen. Die komen niet naar de eetfestijnen omdat ze bepaalde zaken niet mogen eten. Ze komen ook zelden of nooit naar de kantine, want dat past niet in hun godsdienst. Maar het is net door het eetfestijn en de kantine dat een club haar budget rond krijgt. Die inkomsten misten we dus doordat een groot aantal mensen niet meedeed. Toen we eens een barbecue organiseerden na het seizoen, vroegen we hen of ze een halalbarbecue in mekaar wilden steken zodat iedereen er toch bij kon zijn. Zij hebben dat heel enthousiast gedaan, maar als puntje bij paaltje kwam, waren we met nog minder volk dan anders. De halalbarbecue had weinig succes, terwijl anderen het niet vonden kunnen dat wij ons aanpasten en ook wegbleven. Dan komt het moment dat je het bijltje erbij neerlegt.

“Onze politiek was jarenlang om jongeren uit onze eigen gemeente te laten doorgroeien naar de eerste ploeg. Dat moest een stimulans zijn. Maar wat blijkt? Zodra ze achttien worden en in de eerste ploeg spelen, trekken ze naar de buren waar ze twee keer zoveel verdienen. Je kan dat niet tegenhouden, maar je hebt er wel in geïnvesteerd en wat is je return? Niets. Het zwart geld moet eruit. In Nederland wordt er maar in twee afdelingen betaald. Daaronder niet, maar daar betaalt de overheid wel het materiaal. Dat moeten wij in België zelf doen.”

Weg regelneverij

“De overheid kost ons geld, de bond kost ons geld. Een speler pakt een rode kaart: hup, kan er iemand op maandag naar de bond. Om een zitting bij te wonen waar je toch niets te zeggen hebt. Maar als je niet gaat, word je bij verstek veroordeeld en riskeer je een boete van 200 euro. Dan ga je je afvragen: waar doen we het nog voor? Om het voor onze kinderen mogelijk te maken dat ze blijven bewegen. Maar is dat niet een taak van de overheid?

“Die overheid moet er eens goed over nadenken of ze niet beter investeert in sport om later minder te moeten uitgeven aan sociale zekerheid en gezondheidszorg. Daarom mijn oproep aan de overheid: ga niet te ver in de regelneverij. Zorg voor duidelijke afspraken en maak het niet te moeilijk. Zorg voor een open boekhouding bij de clubs en zet een sportfunctionaris mee aan tafel zodat je het als gemeente ziet wanneer de uitgaven te hoog zijn. Sportfunctionarissen moeten niet achter een bureau zitten, maar te velde de clubs helpen. Door fusies kan je het aantal voetbalclubs in een gemeente beperken, waardoor het voor zo’n overheidsfunctionaris zeker te overzien is.

“Overigens ben ik ervan overtuigd dat je door fusies ook weer tot meer vereniging komt. Waarom gaat het cafévoetbal erop vooruit? Omdat het copains zijn die wat sjotten en verder niet te veel aan hun hoofd hebben. Dat is het gevoel waar we opnieuw naartoe moeten in plaats van al die regeltjes en bureaucratie.”

DOOR JAN HAUSPIE

“Verhoog het lidgeld: misschien zullen ouders dan wél meer betrokken zijn.”