Het is niet in Sint-Truiden dat een mens moet zijn voor grote transferverhalen. Twaalf maanden geleden was het de openingszin van het stukje op deze plek. Het lijkt een eeuwigheid. Hoe ingrijpend anders is de werkelijkheid vandaag : geen club die zo actief was op de transfermarkt als STVV. FC Haspengouw is niet meer, ‘de wereld mijn dorp’ voortaan de leus. Marc Wilmots, niet alleen de nieuwe trainer, maar ook technisch directeur, wilde een kern van twintig veldspelers en drie keepers. Het werden er eenentwintig plus drie. Van die eenentwintig is méér dan de helft (elf man) nieuw. Drie spelers werden bij Belgische clubs weggeplukt (van wie Papy Kimoto mét en Sander Debroux en Landry Mulemo zónder ervaring in eerste klasse). De acht anderen, grotendeels gehaald door persoonlijke relaties van Wilmots, komen uit het buitenland. Van hen hebben alleen Mathieu Beda en Lassina Diabaté recente ervaring op topniveau. De helft van het achttal zijn Afrikanen, volgens de club een noodzaak door het gunstige fiscale regime waaronder zij vallen.

VERDEDIGING

Bram Castro stond een groot deel van de voorbereiding tussen de palen, maar dat kwam vooral doordat Dusan Belic een tijdje licht geblesseerd was. Belic, de ouderdomsdeken in de kern, is de certitude in het doel.

Het centrum van de verdediging is één van de sterkst bezette posities in het elftal. Met Mathieu Beda, door vrijwel iedereen de belangrijkste aanwinst genoemd, staat er iemand met, ondanks zijn jonge leeftijd en weinig speelminuten bij Bordeaux, leiderscapaciteiten. Aan zijn zijde greep de vaardige Christofer Baratto rustig zijn kans door de blessures van Nicky Hayen en Claude Kalisa. Op links loopt Thomas Caers die nog weinig moet vrezen van de piepjonge Landry Mulemo. Op rechts lijken Dries Jacquemyn en Sander Debroux elkaar waard te zijn. Debroux verteerde de overstap van derde klasse goed en is een verdediger naar Truiens hart.

MIDDENVELD

Twee zekerheden, lijkt het : Peter Delorge, de nieuwe aanvoerder, en Lassina Diabaté. De Ivoriaan is een van de weinige aanwinsten met wedstrijdervaring op het hoogste niveau. Ook van Frankrijk komt Abdoulaye Diawara : jong, heerlijk om naar te kijken, maar nog onervaren.

Met de punt van de centrale driehoek naar voren lijkt Tamas Hajnal daar de aangewezen man te zijn. De kleine spelmaker doet denken aan een kruising tussen Marc Degryse en Johan Walem. Tweevoetig, klare kijk op het spel, maar ook hard werkend. In de voorbereiding zette Wilmots hem vaak op de flank, waar hij niet dezelfde diepgang in zijn spel legt als Papy Kimoto aan de overkant. Telkens liet de trainer beide spelers tijdens de wedstrijd ook nog van kant wisselen. Het geeft aan hoe rijk de mogelijkheden zijn, vooral dan toch als in 4-4-2 gespeeld wordt. Ook Tom Van Imschoot, Kris Buvens en Guy Mamoun is een offensieve centrale rol niet ongenegen.

AANVAL

Twee centrumspitsen : Marlin Piana en Samuel Ipoua, van wie alleen laatstgenoemde overtuigt als targetman. Piana gaat vaak tekeer met oogkleppen op. Ipoua heeft een lijf waarmee hij naar de oorlog kan en bovendien scoort hij nog ook. Benjamin De Ceulaer gaat dat minder goed af, hij zwerft dan ook makkelijker tussen middenveld en aanval, maar daar moet hij het allicht afleggen tegen Hajnal. Lijkt met zijn snelheid en werkkracht veeleer een concurrent te zijn voor Kimoto op de rechterflank. Op links is Mamoun de man die met zijn versnelling en vaardige dribbels voor gevaar moet zorgen. Een speelvogel aan wie tactisch nog werk is. Kimoto is hier – in 4-3-3 – het (enige) alternatief.

CONCLUSIE

STVV staat voor een interessant seizoen. Zo stond het hier twaalf maanden geleden en het geldt nu meer dan ooit. Wilmots zegt zich niet te willen vastpinnen op één systeem, maar iedereen in het Truiense huishouden is het erover eens dat er is ingekocht om met één diepe spits te spelen, twee buitenspelers en een driehoek (al dan niet omgekeerd) op het middenveld. Maar even gauw staat er een 4-4-2 met deze spelers, van wie – dixit Wilmots – polyvalentie de belangrijkste eigenschap is. Opvallend zijn ook de technische kwaliteiten van het gros der nieuwkomers. Dat is ooit anders geweest op Staaien.

door Jan Hauspie

Jan Hauspie