Paulo Henrique krijgt bij Westerlo een tweede kans. Deze keer zonder de slagschaduw van Bryan Ruiz. Of Abe Lenstra. ‘Ik voel me beter.’

Bij Heerenveen, waar hij van 2008 tot 2010 speelde, werd Paulo Henrique verwelkomd als de groeibriljant van de club. Hij en het Noorse talent Tarik Elyounoussi zouden de spelers worden van wie Heerenveen later – ook al waren ze voor een niet onaardig bedrag gehaald – nog geld kon maken. Twee linksbuitens ook, waardoor de club de vraag van Trond Sollied om Bryan Ruiz erbij te nemen om financiële redenen van de hand moest wijzen.

Edoch … Elyounoussi noch Henrique toonden de brille die van hen werd verwacht. Bovendien liet Henrique zich opmerken in het uitgaansleven, door laattijdigheid en in een vechtpartij met Bonaventure Kalou op training. Buitensporig salaris, buitensporig gedrag, heette het. “Tja, hoeveel geduld moet je dan hebben”, vraagt Edward Jorna, redacteur van het Friesch Dagblad, retorisch. “Het bleek geen briljante voetballer. Met de bal aan de voet in een goede positie wou hij soms nog een man passeren, maar dan liep hij rechtdoor. Voor Abe Lenstra vielen verdedigers om, maar hij liep er- tegen. Maar hij weet wel de goal staan, ook met de rug ernaartoe. Hij scoort makkelijk, dat is zijn allerbeste kwaliteit: hij blijft koel voor doel.”

Jeugdige ups en downs

Bij de familie De Vries, waar Marilda, de Braziliaanse vrouw des huizes, tijdens zijn verblijf bij hen vertrouwde gerechten voor hem kookte, zijn ze – alle berichten over disciplinaire problemen ten spijt – nog altijd gecharmeerd van hem. “Een vrolijke jongen, heel gezellig om hem over de vloer te krijgen”, zegt Pieter van Dijke, een vriend des huizes. Paulo Henrique werd er in het Portugees aangesproken, wat hij als een verademing ervaarde, aangezien enige kennis van Nederlands of Engels op zich liet wachten.

Maar na verloop van tijd sprak hij, zo grapte Sollied wel eens, beter Nederlands met de meisjes dan met zijn trainers. “Hij speelde toen met veel jeugdige ups en downs en dat zat ook in zijn manier van leven”, zegt Chris Van Puyvelde, assistent van Trond Sollied bij Heerenveen. “Bij momenten was hij heel gedreven en dan weer minder. En hij is overtuigd van zichzelf. Tja, hij heeft in Nederland gespeeld, hé. ( grijnst) We hebben veel gesprekken met hem gehad om hem op de juiste lijn te krijgen. Maar nadien is het toch nog verkeerd gelopen.”

Elyounoussi zit nog bij de Friezen, maar Henrique keerde terug naar Brazilië, waar hij bij Palmeiras aansloot. Zeven wedstrijden, zegt Henrique zelf, speelde hij er, tot hij bij Westerlo de resterende tien maanden van zijn contract kon komen uitdienen. Dankzij het in São Paulo gevestigde Traffic Football Management, dat getalenteerde spelers uit Brazilië bij elkaar brengt in een trainingscentrum en waarmee Westerlo door de transfer van Liliu Ellinton goede contacten onderhoudt, kwam Paulo Henrique in de Kempen terecht.

Zware musculatuur

“In Nederland stond hij bekend als een heel groot talent”, herinnert Van Puyvelde zich. “Dat heb ik JanCeulemans ook gezegd toen hij mij over hem belde. Paulo moet mentale rust vinden, stabiliteit naast en op het veld, en dan kan hij een goudhaantje zijn. Hij kan een diepe spits zijn, maar bij ons speelde hij ook op de flanken. Hij heeft kracht, techniek, snelheid én hij is onberekenbaar. Hij maakte doelpunten met twee, drie overstapjes en dan een stiftertje, onverwacht mooi, maar hij liet de gemakkelijkste kansen liggen. Wel heeft hij een aantal belangrijke doelpunten gemaakt, zoals tegen PSV en Groningen. Hij moet werken aan zijn eerste balaanname: de korte ruimte was een probleem voor hem. Aannemen en kaatsen, daar durfde hij slordig in te zijn.”

Zijn vetpercentage, verzekert Van Puyvelde, vormde geen probleem bij Heerenveen, “maar hij is wel zwaar van musculatuur en dat maakt hem enorm sterk. Als hij het blok zet, kom je er niet rond.”

Vijf, misschien wel zes kilo is Henrique afgevallen sinds hij bij Westerlo speelt, schat assistent-trainer Frank Dauwen. “En nog zeggen ze dat hij zwaar staat. Maar dat is, denk ik, gewoon het gestel van de speler.”

Grote troef

Inmiddels is Paulo Henrique geen 18 meer, zoals bij zijn komst naar Heerenveen, maar 21 én staat zijn vriendin hem bij. Bovendien maakt de aanwezigheid van Carlos Cruz, de Peruaanse scout-tolk, en Jaime Ruiz, Liliu Ellinton en Daniel Chavez dat Zuid-Amerika nooit veraf is.

“Ik voel me beter”, zegt Henrique, die na een paar invalbeurten weer de weg naar doel vond en in de basis terechtkwam.

“We zijn wel nog wat aan hem aan het werken,” zegt Dauwen, “want hij bewaart het overzicht nog niet altijd in de actie. Hij máákt de actie wel, maar te vaak loopt hij dan met zijn hoofd naar beneden. Over zijn scorend vermogen kunnen we zeker niet klagen, maar in zijn overzicht sturen we hem, want daarin kunnen we hem nog iets bijbrengen. Maar het is een speler van wie ik denk dat hij hoger kan voetballen dan bij Westerlo. Al heeft hij nu wel al op jonge leeftijd drie, vier clubs gekend waar hij zich blijkbaar persoonlijk niet zo goed voelde. Dat is hier bij Westerlo anders, dus dat kan voor ons misschien een grote troef worden in de onderhandelingen.”

Wie Paulo Henrique na zijn debuut in het eerste elftal nog vroeg of hij hoopte dat zijn eind dit seizoen aflopende contract bij Westerlo verlengd zou worden, kreeg kordaat te horen dat zulks geen optie was. Een betere club was wat hij beoogde, de riant geachte salarissen indachtig die hij bij Heerenveen en Palmeiras opstreek. Nu evenwel slaat de aanvaller een andere toon aan als hem wordt gevraagd of zijn toekomst na dit seizoen nog bij Westerlo ligt. “Geen idee”, klinkt het.

door raoul de groote – beelden: photonews

“In Nederland stond hij bekend als een heel groot talent.”

Chris Van Puyvelde