Zelden gebeuren er zoveel “speciallekes” in één weekend competitievoetbal als deze week. Zeg nu zelf. Mathijssen loopt ostentatief het veld op om ref Wouters erop te wijzen dat Camus halfdood ligt. En dan vliegt hij toch wel naar de tribune zeker. Medelijden zou je ermee krijgen. Een mens wil dan al eens een handje toesteken. Schorsing volgt.

Of Germinal Beerschot, dat met elf tegen acht geen kans bij mekaar gespeeld krijgt en de zege nog wegschenkt. Grote ontzetting bij het trouwe Kielse publiek. Cynisme volgt.

Of voorzitter Vermeersch, die een onemanshow zonder weerga opvoert op AA Gent. Wil hij dan de schaars geklede Bourdouxhe bij de eerste koude een extra jas aanbieden. De naakten kleden is toch een werk van barmhartigheid ? Stadionverbod volgt. Medelijden zou je ermee krijgen. Wat een misverstand.

Dat rees er ook op Anderlecht waar 24.000 trainers beslisten dat Zitka de strafschopnemer wordt. Alle 24.000 buiten ! ! Met Frutos nog op het veld was het niet gebeurd, maar de leider lag dan alweer bij de dokter. Een contractuur voor hem en heel Anderlecht. Gelukkige vijftigste verjaardag, Frank !

Een andere uitstekende coach (Jacobs wordt door zijn spelers als top omschreven) weet van geen hout pijlen meer maken en droomt weer van een bureaujob bij RC Genk. Voorzitter Lambrecht kent geen medelijden.

Maar dé gebeurtenis van het weekend was de drieste “vérspring-Kargbotackle” van Grimaldi op Yulu-Matondo. Althans voor mij. Het kostte mij ook bijna de uitsluiting., want op Belgacom-tv noemde ik het een onblanke tackle. Ik was me van geen kwaad bewust tot de éminence grise van het schrijvend journaille (François Colin) mij erop wees dat dit vooral rood was voor mij… want een racistische uitspraak. Op de BBC ging analist Atkinson blijkbaar voor minder op de brandstapel. Ik zal het echt nooit meer doen, beloofd !

Toch graag nog dit ter eigen verdediging. Als Antwerpcoach werd ik het slachtoffer van mijn empathie en sympathie voor de Afrikanen, de zwarten (neger is een scheldwoord). Tot ergernis van onze Vlaamse jongens hield ik te veel rekening met hun (volgens hen) onhebbelijkheden. Hun blanke ploegmaats ergerden zich daaraan dood en vonden mij te veel bondgenoot van Yattara, Mussa of andere Roks (Koreaan). Exit De Coninck.

Nog vroeger, als assistent bij AA Gent, was mijn woonst het toevluchtsoord voor testende Nigerianen, Zuid-Afrikanen, Brazilianen en Burundezen. Een geweldige verrijking als mens. Ook hun vele “brothers” en “frères” liepen mijn deur plat en aten mijn frigo leeg. Zo werd ik één van hen. Ik kreeg de bijnaam “witte neger”. We maakten samen oerwoudgeluiden. Hou je die rode kaart op zak, François ?