Deze en ook volgende week nog pakt Sport/Voetbal-magazine uit met de unieke cadeaureeks Goden van het Belgisch voetbal. Elke week zetten we hier één speler in de kijker. Voor de jaren 2000-2010 richten we de spots op Christian Wilhelmsson, de Zweedse winger van Sporting Anderlecht.

Het gaat goed met Christian Wilhelmsson. Hij heeft onlangs (op 8 december) zijn dertigste verjaardag gevierd en op de vooravond van ons gesprek heeft zijn club Al-Hilal zijn grote rivaal uit de Saudi Professional League, de regerende kampioen Al-Ittihad, met forfaitcijfers afgetroefd. Chippen maakte zelf twee doelpunten. Tussendoor maakte de Braziliaan Thiago Neves (ex-Fluminense en ex-Hamburg) een hattrick.

De topper tussen de twee grootheden van het Saudische voetbal was niet alleen vanwege ex-Anderlechtspeler Wilhelmsson Belgisch getint. Scheidsrechter van dienst was niemand minder dan Luc Wouters. De Saudische voetbalbond nodigt namelijk geregeld buitenlandse scheidsrechters uit, ook Jérôme Efong Nzolo was er al aan de slag. Maar de meest opvallende figuur was zonder meer Erik Gerets. De Belg is nu ongeveer een halfjaar coach van Al-Hilal en heeft het er blijkbaar erg naar zijn zin. De resultaten mogen er dan ook zijn.

Wilhelmsson vat de kwaliteiten van Gerets bondig samen: “Het is een harde trainer, maar ook iemand die over een grote dosis humor beschikt. De nadruk ligt bij hem op organisatie en tactiek en hij bracht discipline in de club. Dat was precies wat we nodig hadden.” Gerets maakte van Wilhelmsson een van de leidende spelers in het team, iets wat velen in hem nooit gezien hadden, hijzelf evenmin …

De verbeelding aan de macht

Bij Anderlecht, waar hij voetbalt van 2003 tot 2006, is Christian Wilhelmsson bepaald geen dragende speler. Terwijl zijn grote idool en landgenoot Pär Zetterberg de lijnen uitzet, zorgt Chippen eerder voor de krulletjes aan de rand, de creativiteit haalt vaak de bovenhand op de efficiëntie.

Het publiek komt wel voor hem naar het stadion, want het voetbal van Wilhelmsson betekent opsmuk, franje en pure stijl. Zijn schijnbewegingen en dribbels zijn voor het oog wat de champagne en de kaviaar in de loges van het Vanden Stockstadion voor de smaakpapillen zijn: een sensatie van de allerhoogste kwaliteit.

Vanaf het moment dat Wilhelmsson voet aan de grond zet in Brussel is hij een vedette. Hij heeft iets van een Zweedse Beckham: modieuze kleren, tattoo’s, zonnebril en Brahimmutsje. Zijn blonde haren worden de ene keer in bedwang gehouden door een diadeem of hij bindt ze samen boven op zijn hoofd, naar het voorbeeld van de elf Legolas Greenleaf uit Lord Of The Rings (vertolkt door Orlando Bloom). Die film heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de Zweed, aan zijn vinger prijkt een kopie van de ring. Wilhelmsson en fantasiewerelden, het is een geslaagde combinatie, ook op gamen is hij verzot en misschien voelt hij zich ook daarom wel thuis in het land van Duizend-en-een-nacht.

Tot op het veld geldt voor de grillige rechtsbuiten: de verbeelding aan de macht. Trucjes, bruggetjes, overstapjes, het lijkt allemaal als vanzelf te gaan. Zoals de magistrale dribbel die hij uitvoert tegen Heusden-Zolder, met de punt van de schoen tikt hij de bal achter zijn steunbeen en voorbij een verbouwereerde verdediger. De actie gaat via YouTube de wereld rond. Wanneer de pers zich rond hem verdringt, moet hij wel toegeven dat het allemaal net iets minder naturel is dan het oogt: vele van zijn schijnbewegingen oefent hij in de tuin, met zijn toenmalige vriendin, die ook voetbalt.

Toch is het Chippen ten voeten uit: altijd met een bal in de buurt, bij wijze van spreken gaat hij ermee slapen. “Al van toen ik een kleine jongen was, had ik altijd een bal bij me”, zegt hij. “Ik was altijd aan het voetballen. Ja, vroeger ook binnenshuis, maar ik brak te veel, dus daar ben ik toch maar mee gestopt.”

Spanje en Italië

De voetballer Christian Wilhelmsson is volwassener geworden, op velerlei vlak. De kritieken van destijds – dat zijn acties meer gericht waren op het amusement van het publiek en van zichzelf – waren wel terecht, geeft hij toe. De leeftijd heeft hem gematigder gemaakt. “Ik was toen nog een jonge speler. Ondertussen heb ik veel bijgeleerd. Ik ben een completere voetballer geworden en veel efficiënter dan vroeger. Nu weet ik mijn momenten te kiezen en plaats ik mijn acties op het juiste ogenblik. Die rijpheid maakt dat ik een leider kan zijn op het veld. Dat is wat de trainer ook van mij verlangt, ik heb de ervaring.”

Met Anderlecht wordt Wilhelmsson twee keer kampioen, in 2004 en 2006. Na die tweede titel volgde de lokroep van het zuiden. Het is altijd al zijn droom geweest om in de warme landen te voetballen, maar hoewel Spanje en Italië zijn voorkeur genieten, raakt hij niet verder dan Nantes, in de Franse regio van de Loire. Het wordt een absolute afknapper. “Ik voelde me daar helemaal niet goed. De mentaliteit stond me niet aan, de mensen waren arrogant, kortom: het was er allesbehalve goed toeven.” Ook bij Nantes hebben ze vlug begrepen dat het geen geslaagd huwelijk is en Wilhelmsson wordt keer op keer uitgeleend, aan AS Roma, Bolton Wanderers en Deportivo La Coruña.

Die verscheidenheid aan landen waar hij kon spelen, maakt dat hij zijn carrière best wel als geslaagd beschouwt. “In Engeland kwam ik niet veel aan spelen toe, maar in Italië en Spanje wel. Ik had er goede trainers ( Luciano Spalletti bij AS Roma en Miguel Angel Lotina bij Deportivo, nvdr) en ik speelde er heuse topwedstrijden.”

Mjällby en Anderlecht

In 2008 koos Wilhelmsson echt voor de warmte en vanzelfsprekend – vraag maar aan Gerets – ook voor het grote geld, door Nantes in te ruilen voor Al-Hilal. Het Arabische voetbal is bij ons nagenoeg onbekend. Hoe gaat het er ginder aan toe? “Voor een voetballer is het leven in Saudi-Arabië niet zo verschillend van elders”, legt hij uit. “We trainen even vaak, geregeld twee keer per dag, dus je zit in hetzelfde ritme. Er is hier veel talent aanwezig, maar de organisatie staat nog niet helemaal op punt.”

De populariteit van het voetbal groeit nog met de dag. Dat is goed merkbaar op de tribunes, veel wedstrijden zijn uitverkocht en het publiek vult lang voor de aftrap al het stadion. “Er is hier voor de rest ook niet zo veel te doen”, tracht Wilhelmsson die populariteit te verklaren. “De mensen komen dan ook met z’n allen, vrouwen en kinderen, naar het voetbal kijken. Het is hier echt een familiegebeuren.”

Ook al amuseert hij zich daar goed, zijn carrière in Saudi-Arabië afsluiten, dat is niet hoe hij de ideale toekomst ziet. België heeft immers zijn hart gestolen. Hij heeft er een belangrijk deel van zijn leven doorgebracht – zowel professioneel als privé – en heeft er nog veel vrienden. Met Vincent Kompany bijvoorbeeld hangt hij geregeld aan de lijn. Een terugkeer vroeg of laat sluit hij dus allerminst uit, toch zeker niet als het van hem afhangt. “Ik heb twee clubs van mijn hart,” zegt hij, “Mjällby, mijn Zweedse club van herkomst, en Anderlecht. Het zou heel mooi zijn om bij een van die clubs in de toekomst nog eens te spelen.”

door peter mangelschots – beelden: reporters

Voetbal in Saudi-Arabië is een echt familiegebeuren.