Wat doet het trainerschap van Standard met een mens? In zijn laatste maanden bij de Rouches was de attitude van Laszlo Bölöni nauwelijks nog te harden en afgelopen zondag viel ook de anders zo aimabele Dominique D’Onofrio na de wedstrijd op Zulte Waregem even uit zijn rol. Toen er op een onschuldige toon werd vastgesteld dat Standard met weinig academisch voetbal een punt had gepakt, leek D’Onofrio wel een furie.
Stress vreet aan trainers in deze cruciale fase van de competitie. Francky Dury en Dominique D’Onofrio stonden bij momenten driftig langs de zijlijn en maakten zelfs afkeurende bewegingen bij terechte beslissingen van scheidsrechter Jérôme Efong Nzolo. Trainers horen op een psychologisch verantwoorde manier met voetballers om te gaan, maar soms vraag je je af of die trainers zelf niet toe zijn aan psychologische begeleiding.
Zulte Waregem miste tegen een tam Standard een unieke kans om zich definitief bij de eerste zes te scharen. Het trok zich na de vroege openingstreffer veel te ver terug, zoals het dat doorgaans doet tegen topploegen. Pas in de slotfase, na de gelijkmaker, kwam het voetballend vermogen van de West-Vlamingen weer boven. Nu moet Zulte Waregem zondag in Mechelen winnen. Het is de vraag of de ploeg met deze druk zal kunnen omgaan.
Geen club waar de schommelingen zo bruusk zijn als bij Standard. Al het hele seizoen balanceert de club tussen vallen en opstaan, tussen hoop en wanhoop. Na de 1-3-zege op Panathinaikos lieten de spelers zich vorige week als gladiatoren vieren. Het Europese licht flikkerde zo fel dat de competitie naar de achtergrond werd verdreven. Milan Jovanovic vroeg zich zelfs openlijk af wie er in Europa van de wedstrijd op Zulte Waregem wakker lag. Dat klonk minachtend. Vervolgens gaf de ploeg een lauwe verrichting weg. Vreemd want eerder had Dominique D’Onofrio een nieuwe bezieling in het elftal gekregen. Zoals in Athene bleek. Standard blijft een moeilijk te ontwrichten geheel als het zijn sterkste ploeg kan opstellen. In Waregem was dat niet het geval. Slechts vier spelers die vorig seizoen tot het type-elftal hoorden stonden op het veld. Dat de Luikenaars in zo’n roerig seizoen wellicht een Europese kwartfinale gaan halen, is opmerkelijk.
Inzet en engagement was er volop bij KV Kortrijk. Wat je van Georges Leekens ook mag zeggen en denken, overal waar hij komt zet hij een ploeg meteen op de rails. KV Kortrijk heeft het kleinste budget uit eerste klasse. STVV het op één na kleinste. Daar bouwt Guido Brepoels verder op de fundamenten die vorig seizoen in tweede klasse werden gelegd. STVV overvleugelde RC Genk en is met zijn herkenbaar en aanvallend georiënteerd voetbal een verrijking voor play-off 1.
In de schaduw van de strijd voor play-off 1 speelt Cercle Brugge woensdagavond in de heenwedstrijd van de halve finale van de beker thuis tegen Roeselare. Van alle eersteklassers zweert Cercle samen met Westerlo en Zulte Waregem het meest bij continuïteit: trainers worden er maar zelden ontslagen. Felle controverses of vlammende ruzies zijn er niet of nauwelijks. Die bijna sacrale rust is al sinds mensenheugenis het handelsmerk van Cercle, dat in de jaren zeventig, tachtig en negentig als weinig andere verenigingen het vermogen bezat om via een brede waaier van connecties buitenlands talent te ontdekken. Morten Olsen en Benny Nielsen, Charly Musonda en Kalusha Bwalya, Josip Weber en Branko Karacic, Tibor Selymes en Dorinel Munteanu, ze werden stuk voor stuk bij Cercle geboetseerd.
Dat Cercle in zijn beleid nooit het kleinste financiële risico wilde nemen, gaf de vereniging lang een oubollig imago. De afgelopen jaren probeert Cercle zich wat flitsender te presenteren, maar soms komt dat wat geforceerd over. Alsof er met de vereniging een zeker conservatisme is vergroeid. Daar is niets mis mee. Cercle straalt de deftigheid en sereniteit uit van zijn voorzitter, Frans Schotte. Dat is een verademing in een voetbalwereld met steeds meer patserigheid en opgezwollen toestanden.
door JACQUES SYS
KV Kortrijk en STVV hebben de kleinste budgetten in eerste klasse
