Twee seizoenen keepte Kristof Van Hout (27) met wisselend succes bij KRC Genk. Dat het de optie in zijn contract niet lichtte, kwam als een verrassing. “Mocht de club in een betere periode hebben gezeten, denk ik dat ze de optie wel zou hebben gelicht. Nu moest er iets veranderen. Van Guy Martens ( keeperstrainer, nvdr) weet ik dat hij heel tevreden was. Het is dus zeker geen negatief verhaal geweest.”
Hij sprak met verscheidene clubs en stond dicht bij NEC. Ze geraakten er niet uit. “Toen belde Harm. Mijn eerste reactie was toch een beetje schrikken. Je weet niet zo veel over India, dus ga je dingen opzoeken. Het was belangrijk voor mij dat er een trainer meeging die ik kende en dat ik ook Wim kende. Wim heeft iets sneller toegezegd dan ik, maar we hadden voortdurend contact met elkaar en wisten dat we allebei zouden tekenen. Ik wilde dit echt meemaken, met ook in het achterhoofd dat het maar voor drie en een halve maand was. Of het nu mee- of tegenviel: met Kerstmis was ik terug thuis. Dat maakte het interessant.”
Dat de ISL draait rond de import van voormalige, vaak al gepensioneerde sterren, hield een risico in, geeft hij toe. “Maar als je ergens voor kiest, moet je er helemaal achterstaan. Alles valt veel beter mee dan ik vooraf had gedacht. Tactisch lopen ze achterop, waardoor de ruimtes groter worden, je minder duels hebt en meer afstanden moet maken. Maar qua voetbal is het niveau meer dan degelijk. Materazzi ( ex-Inter, nvdr) mag dan al drie jaar gestopt zijn met voetballen, zelfs in België zou hij niet uit de toon vallen. En Elano ( ex-Man City en Galatasaray, nvdr) wint gegarandeerd de Gouden Schoen.”
Zijn vreemdste ervaring was toen Manuel Friedrich, ex-Leverkusen en -Dortmund en nu bij Mumbai City, in het hotel op hem afstapte. “Of hij alsjeblieft met mij op de foto mocht. Die kerel speelde vorig jaar nog met Dortmund op Real Madrid! Zo gaat het hier: heel familiaal. Laatst zaten we met drie ploegen in hetzelfde hotel: thuisploeg Northeast, hun volgende tegenstander Chennai en wij, omdat we nog moesten vertrekken. We hadden allemaal vrij ontbijt die ochtend. Zaten we aan tafel met twee spelers van Northeast, twee van ons en één van Chennai. Niemand maakt daar een punt van.”
Het meest geraakte hij onder de indruk van de kloof tussen arm en rijk in India. “Sommigen gooien met geld, anderen leven aan de rand van de weg. Niet twee of drie, maar twintig op een rij. Erg aangrijpend. Na een tijdje zie je het iets minder, maar het blijft moeilijk.”
Tijd om aan zijn eigen toekomst te denken had hij nog niet. “Ik ben hier om weer stappen te zetten. Dat gaat lukken. In België zet ik rustig alles op een rijtje en dan zien we wel.”
