De eerste is vaak de mooiste en die van Kim Clijsters kon tellen. In een toernooi gekleurd door de oudjes deed de 22-jarige Breese ons al uitkijken naar 2006.

Een US Open om in te kaderen. Episch, naar Amerikaanse normen. Niet alleen braken toeschouwersaantallen, kijkcijfers en media-aandacht alle records. Ook het tennis deed meerdere nachten het enthousiaste Arthur Ashe Stadium op zijn grondvesten daveren. Kim Clijsters speelde zichzelf nog wat meer de Belgische sportgeschiedenis in met een schitterende vervolmaking van haar palmares. Een spectaculair en hoogstaand mannentoernooi kreeg de gedroomde climax met Andre Agassi tegen Roger Federer.

Kim Clijsters, wat een klasse ! De titel ‘beste speelster van de wereld die nooit een grandslamtoernooi won’ verwees ze definitief naar de prullenmand. Een sabbatjaar was er nodig om haar het inzicht en de rust te geven om de emoties tijdens haar vijfde finale onder controle te houden. Het nieuwe nummer drie van de wereld verjoeg met plezier de demonen van de vorige, gemiste afspraken. Speelde volwassen en geduldig tennis. Toonde zich, ondanks haar beproevende voorbereiding, de fitste van de hoop. En net zoals Justine Henin-Hardenne op Roland Garros was Clijsters op háár favoriete ondergrond heel moeilijk van haar stuk te brengen. Het verdedigend bolwerk dat ze opwierp, de veelzijdigheid van haar tactisch en technisch pakket, haar onwil om één punt cadeau te doen, allemaal aspecten die haar tot de meest complete deelneemster maakten.

Met de ban gebroken staat Clijsters, en met haar heel België, voor enkele mooie seizoenen. Ivan Lendl haalde midden jaren 80 pas na vier finaleplaatsen zijn eerste titel om er daarna nog zeven aan toe te voegen. Zo’n vaart zal het waarschijnlijk niet lopen met Clijsters, er resten haar amper acht grandslamtoernooien en twee jaar tennis, maar deze US Open zal zeker niet haar enige bekroning blijven. Haar rijpheid op en buiten de baan lijkt richting top te evolueren. Haar tennis, de vastheid in haar slagen, was nooit beter. Haar spirit en vechtlust, een demonstratie voor elke beginnende prof. Deze prestatie was af en navolging zal er komen.

Echt spectaculair was het vrouwentoernooi anders niet van start gegaan. “Er gebeurt niks, terwijl bij de mannen de ene spannende match de andere opvolgt. Hopelijk krijgen we wat kwaliteitstennis te zien vanaf de kwartfinales.” John McEnroe legde in het midden van week twee het pijnpunt bloot van het damesevenement. De top, op titelverdedigster Svetlana Kuznetsova na, was in het beginstadium van de competitie alweer veel te sterk voor de circuitspeelsters. Wedstrijden kenden een gemiddelde duur van minder dan een uur en de verrassingen, laat staan pittige matchen, waren op de vingers van één hand te tellen. Zelfs de lang op voorhand aangekondigde clash tussen de zusjes Williams draaide uit op een sof.

De onverwachte nederlaag van Justine Henin-Hardenne tegen de 30-jarige, maar mentaal en fysiek verjongde Mary Pierce zette het tweede, betere deel van het vrouwentoernooi in. De onderlinge confrontaties tussen de toppers gaven piment aan de matchen en nog meer surprises bleven niet uit. Wat dacht u van de droge zege van Pierce op Amélie Mauresmo ? Of het ontgoochelende verlies van Lindsay Davenport tegen de nog steeds zonder service opererende Elena Dementieva ? De comeback van Kim tegen Venus Williams was misschien geen verrassing maar scoorde toch hoog op de applausmeter. Het slotakkoord, met nu een wervelende Clijsters, maakte veel, zoniet alles, goed maar objectief gezien kregen de mannelijke collega’s toch de publieksprijs voor ambiance en entertainment.

Dat komt deels door de goede beurt van de Amerikaanse deelnemers. Ondanks de uitschuiver van Andy Roddick maakten zij het mooie weer. De onvolprezen Andre Agassi diende als vaandeldrager, met achter hem James Blake en Robby Ginepri als twee prima loopjongens. Vooral voor ex-Harvardstudent Blake was het haast een verrijzenis uit de doden. Anderhalf jaar geleden liep de donkerhuidige New Yorker in Rome een dubbele nekbreuk op. Bij het reiken naar een dropshot was de 26-jarige Blake met zijn hoofd tegen een netpaaltje gebotst. Thuis revaliderend maakte hij de laatste maanden mee van zijn aan kanker lijdende vader – de man stierf in mei van vorig jaar. Als klap op de vuurpijl liep Blake een maand later ook nog een vreemde variant van gordelroos op waarbij half zijn gezicht verlamd raakte. Niet wetend of hij ooit nog tennis zou kunnen spelen zat hij voor zijn televisie toen het grandslamtoernooi op een halfuur van zijn voordeur begon.

Twaalf maanden later is James Blake helemaal weer de oude en pikte hij de draad op waar hij hem twee jaar geleden achterliet. Met een zege in New Haven, net voor de US Open, en een zinderende kwartfinale tegen Andre Agassi maakte het grootste zwarte tennisicoon sinds Arthur Ashe zijn wederopleving meer dan waar.

Robby Ginepri van zijn kant was tot voor kort vooral gekend als ex-liefje van de Britse actrice Minnie Driver. Een hernieuwde werkethiek en een oude sportpsycholoog van Ivan Lendl zorgden voor wat meer geloof in eigen kunnen. Niet vergeten dat Ginepri geen enkele wedstrijd wist te winnen op de vorige drie grandslamtoernooien dit jaar. Met gedreven baselinetennis en fysiek knappe prestaties schakelde hij nu achtereenvolgens Tommy Haas, Richard Gasquet en Guillermo Coria uit. Mooie doorbraak voor Ginepri, hou die jongen maar in het oog.

Hij en Blake, jonkies ten opzichte van Agassi, werden echter overtroefd door hun leermeester. The Las Vegas Kid, een jonge vijfendertiger, was de held van het toernooi, de lieveling van het publiek en in uitzonderlijke doen. Ondanks een ontstoken zenuw in de rug, een letsel dat hij dit jaar onder controle hield met vier cortisonespuiten, beschikte de man van Steffi Graf over zijn beste benen.

Xavier Malisse mocht dat onderweg ook ondervinden. X-man speelde een puike US Open maar gaf in de vierde ronde tegen Agassi de indruk tevreden te zijn met zijn positie. Toen hij na twee sets de schroom van zich afschudde en voluit voor de aanval koos – eindelijk zocht hij het net op, een zeer positieve evolutie in zijn tennisspel -, begon zelfs Agassi naar adem te happen. Maar net zoals James Blake een ronde later en Ginepri in de halve finale ondervonden, kraakte Agassi net niet.

Integendeel. Hij was het die op de belangrijkste momenten dat stapje meer kon zetten. Met afgemeten pasjes én tennis haastte Agassi zich drie keer op rij naar winst in vijf sets. Onvoorstelbaar voor iemand wiens pensioen halfweg het seizoen, na het debacle op Roland Garros, al uitgetekend werd. Zijn drive – Agassi en conditietrainer Gil Reyes zijn nog altijd bezeten door voedingsgewoonten en trainingsmethodes – kent zijn gelijke niet. Na 20 deelnames aan de US Open, Jimmy Connors heeft er 22, was een zesde finaleplaats een terechte beloning voor Agassi.

Heel het mannenevenement dreef op elektriciteit. Wie had gedacht dat Lleyton Hewitt nog ooit eens een exploderend stadion met 23.000 Amerikanen achter zich zou krijgen ? Hijzelf waarschijnlijk niet. De 24-jarige Australiër moest ervoor de halve finale bereiken en optornen tegen de Europese superman, Roger Federer. Hewitt had niet zonder slag of stoot de laatste vier bereikt, gaf soms zelfs een vlakke indruk – het aanstaande vaderschap ? – en zijn wedstrijden behoorden dan ook niet tot de sensationeelste klappers. Neem nu zo’n partij tussen twee, met alle respect, meelopers als Paradorn Schrichapan en Davide Sanguinetti.

Show op en buiten de baan, vijf sets smaakvol tennis en ver na middernacht het publiek nog op de banken. Only in America ! Hier en daar hoorde je bij de lokale media wat wrevel over het late aanvangsuur van de avondpartijen – Agassi tegen Ginepri begon bijvoorbeeld ruim over tien uur en eindigde rond halftwee – maar hey, dit is New York. Hier blijft er 20.000 man tot diep in de nacht om James Blake favoriet Rafael Nadal te zien kloppen. Hier wordt het volk gek als Roger Federer tweemaal een set verliest. Hier gaan de fans helemaal op in gebalde vuisten en de onmogelijkste rally’s. Hier roepen pseudo-kenners in de tribune dingen als : ” Mary, organise yourself !” Grappig en uniek. Federer liet het allemaal amper aan zijn hart komen. Hoe hij weer nonchalant/arrogant door zijn wedstrijden kliefde, het was zalig om te zien.

Deze US Open borduurde voort op de trend die zich nu al enkele seizoenen ontplooit : de grandslamtoernooien winnen alsmaar aan belang. Of het nu over wereldbereik, toeschouwersaantallen of tenniskwaliteit gaat, dit zijn de rendez-vous waarvoor je het doet. Dat Kim Clijsters daar eindelijk succes mogen proeven heeft, moet een oneindig goed gevoel geven. De smaak voor een bisnummertje zal al wel aangewakkerd zijn.

door Filip Dewulf

Deze prestatie van Kim Clijsters was af en navolging zal er komen.