Ten laatste tegen de Kirin Cup in Japan, eind mei, hoopt de Voetbalbond een nieuwe bondscoach te presenteren. Hoewel de algemene voorkeur naar Erik Gerets uitgaat, zal dat nog voor veel interne discussies zorgen. Gerets zou nu bij Marseille zes keer zoveel verdienen als René Vandereycken. Germain Landsheere, de penningmeester die het beleid hoort uit te voeren, liet zich ontvallen het onverantwoord te vinden om in deze barre economische tijden met miljoenen te gooien.
Het is maar wat je als federatie wil: investeren in kwaliteit of, tegen een achtergrond van morrende sponsors, verder aanmodderen en nog maar eens een groot toernooi missen. Gerets is de enige Belgische trainer die geschikt lijkt voor deze job. Hij verpersoonlijkt met zijn winnaarsmentaliteit en onblusbare prestatiedrang de gouden lichting Rode Duivels. Hij is een avonturier die houdt van aanvallend spel, van risico’s, van bewegingsvoetbal, met snelle, zuivere combinaties. In schril contrast met René Vandereycken streeft Gerets naar herkenbaarheid, omdat spelers anders te snel gaan twijfelen. Hij maakte in Nederland, Duitsland, Turkije en Frankrijk als trainer een opmerkelijk ontwikkelingsproces door. Heel anders dan vele generatiegenoten die zich ook in het trainerschap gooiden, maar in hun aanpak nooit verrasten, voedde hij zich constant aan nieuwe ervaringen.
Het is zeer de vraag of de in Marseille gewaardeerde Erik Gerets interesse zal hebben in deze job. Hoe dan ook heeft de nationale ploeg nood aan een gelouterde vakman, iemand die financieel en mentaal onafhankelijk is, die onbevangen aan het werk kan en deze getalenteerde lichting samen aan het voetballen krijgt, gestuurd door de noodzakelijke routine. Dat de eendracht en collectieve spirit in deze ploeg beter kan, is nog zacht uitgedrukt.
De nieuwe bondscoach moet een sterke, onwrikbare persoonlijkheid zijn. Het is een kaakslag voor de Belgische trainers dat op Gerets na niemand daarvoor geschikt lijkt. Ook al circuleren er voldoende namen. Die van Jean-François de Sart bijvoorbeeld die een bepaalde status verwierf omdat hij goed presteerde in (opgeklopte) toernooien als het EK voor beloften en de Olympische Spelen. De Sart geldt niet echt als de koning van de discipline en lijkt de mentale kracht te missen om de versplinterde groep op dezelfde lijn te krijgen.
Ook de naam van Marc Wilmots, die destijds bedankte om assistent te worden van René Vandereycken, duikt op, maar dit moet veel meer ingegeven zijn door nostalgie dan door gezond verstand: Wilmots mag dan als voetballer een leider zijn geweest, hij heeft als trainer geen ervaring en nog minder adelbrieven. Zijn passages bij Sint-Truiden en Schalke 04 waren geen onverdeeld succes.
Als Gerets afhaakt, zal het erop aankomen de horizon te verleggen. Zoals Standard dat eind vorig seizoen deed. Michel Preud’homme was in Luik net niet heilig toen hij vertrok, intussen heeft de ploeg onder Laszlo Bölöni nog een stap vooruit gezet. Ook Bölöni beantwoordt aan het profiel van de bondscoach: hij is ervaren, trekt duidelijke lijnen en laat spelers door zijn autoriteit op zijn kompas varen. Een trainer die voor een andere dimensie zorgt.
In Nederland vond Club Brugge met Adrie Koster de opvolger voor Jacky Mathijssen. Koster werkte daar vooral in de schaduw, maar dat betekent niet dat hij geen kwaliteiten heeft. Wat dat betreft, zo klinkt het daar, zijn er raakpunten met de lang onderschatte Sef Vergoossen, de laatste Nederlandse trainer die een Belgische club, RC Genk in 2002, meteen kampioen maakte. Met enkele doelgerichte chirurgische ingrepen, een intensieve trainingsarbeid en veel duidelijkheid. Een vaste formatie, zo luidde zijn credo, brengt rust in het elftal. Nu werkt Vergoossen bij RC Genk in de luwte.
Vreemd dat nu met Koster de Hollandse School wordt (her)ontdekt. Terwijl daar in de Nederlandse competitie nauwelijks iets van overgebleven is: zelfs bij topclubs neemt zakelijkheid de bovenhand op frivoliteit. S
door JACQUES SYS
