Meer dan vier jaar geleden trad de nu 38-jarige Peter Garré toe tot de raad van beheer van Eendracht Aalst. De bouwpromotor uit Sint-Lievens-Houtem werd aangetrokken door de plannen voor een nieuw stadion aan de Siesegemlaan. Net als de andere beheerders bracht hij toen vijf miljoen frank (120.000 euro) in. Dat geld kwam snel van pas : niet voor dat nieuwe stadion, maar om de dringendste schulden te betalen, toen bleek dat Aalst een schip was dat in ijltempo slagzij maakte.

De kater bij het ontwaken uit een langgerekte roes van succes en champagne was groot. Ook in Aalst groeien de bomen niet tot aan de hemel en wordt grootheidswaanzin afgestraft. In 1997 werd de club nog vrijgesproken van poging tot omkoperij. Wegens gebrek aan bewijs. Feit is dat het toen al bedreigde Aalst als de dood was voor een val naar tweede klasse, omdat dan de vetpotten verloren zouden gaan, waar velen zich gretig aan voedden.

Het is nadien nooit meer goed gekomen tussen Eendracht en Aalst. De stad, de investeerders én een deel van de aanhang keerden zich af van de clubleiding, die ondanks een drastische terugloop van de reële inkomsten bleef zweren bij een levenswandel met veel te hoge uitgaven.

oen alles opgesoupeerd was en niemand de rekening kon betalen, vluchtte her en der iemand langs de nooduitgang naar buiten. Twee jaar emmertjes water scheppen had het lek in de boot uiteraard niet gedicht. Hulp van buitenaf kwam er niet. Te veel mensen voelden zich door de nooit helemaal weggedreven vermoedens van corruptie en zakkenvullerij bedrogen. Feesten konden ze wel, met ons geld, was een vaak gehoorde opmerking. Eendracht Aalst was geen geloofwaardig product meer, niemand die er zich nog mee wilde vereenzelvigen.

Eendracht verloor het laatste beetje hoop, toen ex-voorzitter Luc Coppens de aartsvijand van burgemeester Annie De Maght – Patrick De Cock – naar de club haalde. Een kapitale fout, want voetbal op hoog niveau kan voor een club in een provinciestad alleen met de welwillende (al is het maar logistieke) steun van de gemeenschap. Zie Moeskroen.

Dat het sportminnende, flamboyante en chauvinistische Aalst zich afgekeerd heeft van Eendracht, bleek opnieuw vorige week. Aan de wanhopige oproep voor de thuiswedstrijd tegen GBA om nog één keer massaal naar het stadion af te zakken, gaven enkel de hondstrouwe fans gevolg. Duidelijk is dat niemand nog wat met de vorige beleidsmakers te maken wil hebben.

Niet dat die dat beseffen.

Op het eerste gezicht blijft alles bij het oude. Vorige week dinsdag, één week na de faling, werd aan alle leden van de oude vzw gevraagd om schriftelijk te laten weten of ze met hun activiteiten stopten, dan wel mee wilden gaan in de nieuwe vzw onder leiding van ex-penningmeester André De Kegel. Op twee na (Peter Garré en ex-ondervoorzitter Norbert Lierman) was het antwoord positief. Geloofwaardigheid was van geen tel meer. Voor de Jan met de pet in Aalst zijn zij het ook die de handel en wandel van de vroegere manager Patrick Orlans onvoldoende controleerden en zo de ondergang van Eendracht veroorzaakten.

Uiteindelijk ging de oprichting van de nieuwe vzw niet door. Vorige woensdag gooide De Kegel de handdoek.

oor Eendracht was het onverwachte overnameplan van Peter Garré daarom uitstekend nieuws vorige donderdag. Garré, een drukbezet zakenman, mat zich de voorbije vier jaar in het bestuur een low profile aan. Zijn naam raakte niet bezoedeld. Vanaf het begin pleitte hij, daarin geholpen door zijn vorming aan de Vlerickschool voor managers in Gent, voor efficiënt beheer dat steunt op rentabiliteit. Door gebrek aan tijd kon hij die visie onvoldoende doordrukken. Dat betekent niet dat hij straks geen bekwaam voorzitter wordt, op voorwaarde dan dat hij bekwame medewerkers vindt die zijn visie delen en aan wie hij kan delegeren. Collega’s omschrijven hem alvast als een persoonlijkheid en een man van de harde lijn.

Groot was de verbazing toen bleek dat Garré toch tal van oude beheerders rond zich verzamelt. Onder hen figuren die het op het stadhuis verkorven hebben, en die heimwee hebben naar de tijd toen er bij Eendracht verscheidene baronieën bestonden en iedereen ongecontroleerd zijn goesting deed. Het kan dat Garré niemand anders bereid vond om geld te geven zodat de competitie eervol kan worden afgewerkt. Het kan ook dat de oudgedienden willen bewijzen dat in tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, oude wijn in nieuwe zakken toch smaakt.

Beter ware het om van start te gaan met een nieuwe, enthousiaste en onbesproken equipe. Op en naast het veld. Het is de enige manier om Aalst op zijn minst nog te laten dromen van een terugkeer naar de hoogste klasse.

door Geert Foutré,