Ronduit ontluisterend was de vertoning die Franck Berrier afgelopen vrijdag aan de Waregemse Gaverbeek opvoerde toen de thuisclub een strafschop kreeg: hij ging eerst met zijn ploegmaat Mbaye Leye in discussie met de vraag of hij de penalty mocht trappen en toen die weigerde duwde hij de op de elfmeterstip liggende bal weg. Trainer Francky Dury stond aan de zijkant en reageerde niet. Vervolgens knalde de geïrriteerde Leye de bal hoog over en stapte woedend op Berrier af om hem een klap(je) te verkopen. Francky Dury, die met enkele niet al te gelukkige wissels niet bepaald zijn beste avond had beleefd, keek er wederom onbewogen naar. Dat is vreemd voor een trainer die zo hamert op eendracht en discipline.

Zulte Waregem heet al een heel seizoen lang een samenhangend geheel te zijn, de collectieve gedachte wordt haast gecultiveerd. Het incident tussen een omhooggevallen voetballer als Berrier en de doorgaans intelligente Leye mag de wonderlijke campagne van de fusieclub niet onder de mat vegen. Maar het toont nog maar eens hoe sommige voetballers in de eerste plaats met zichzelf bezig zijn en dat het voor een trainer tegen die achtergrond van individualisme en egocentrisme niet gemakkelijk is om een kleedkamer onder controle te houden.

Ook John van den Brom maakt dat bij Anderlecht mee. Matias Suárez die riep nooit meer voor Anderlecht te willen voetballen, Lucas Biglia die niet opdaagde op oefenkamp, Dieumerci Mbokani die niet tijdig terug raakte van de Afrika Cup omdat er problemen waren met het visum van zijn… zoontje, je moet het allemaal kunnen inkaderen zonder aan de heren, die vaak de bescherming genieten van het bestuur, te raken. En verder zijn er ook de eeuwige grillen van Milan Jovanovic die zondag tegen Standard kwaad reageerde op zijn vervanging. In een wedstrijd waarin Anderlecht zichzelf bevrijdde, was hij met zichzelf bezig. Zo gaat dat als je je het middelpunt van het universum waant.

Niettemin was de ontlading groot zondag in het Astridpark, al voetbalde het tussen twijfel en titel levende paars-wit verre van flitsend tegen een matig Standard. Met een te voorzichtige veldbezetting bleken de Rouches te speculeren op een punt, een vreemde strategie in deze cruciale fase van de competitie. In schril contrast daarmee stond de gretigheid bij Anderlecht. Als de club tegen de afgrond staat en de nood het hoogst is, maken de betere spelers het verschil. Het is en blijft een kwestie van instelling. John van den Brom is niet de eerste trainer die zich daarop te pletter loopt.

Een grillige loterij blijft play-off 1. Met nu plots ook weer Club Brugge als titelkandidaat. De stormen zijn daar gaan liggen, Club hervond zijn eigenheid, maar het spel op zich is nog te steriel. En RC Genk, dat twaalf punten achterstand op Anderlecht telde na de reguliere competitie, kan de dubbel pakken.

Alles is mogelijk met de huidige competitieformule. Zelfs dat een vereniging die 14 punten op negentig haalt alsnog in eerste klasse kan blijven. Vreemd eigenlijk dat Cercle Brugge al niet vroeger de leiding in handen gaf van de duidelijk zeer gemotiveerde Lorenzo Staelens. Die kan zelfs de poort naar Europa openen als hij stunt tegen RC Genk. Zou de na zijn ontslag zeer gepikeerde Foeke Booy nog altijd denken dat dit ook onder zijn commando zou zijn gebeurd?

Het is alsof iedereen nu plots het Duitse voetbal heeft ontdekt en jaren blind bleef voor de evoluties die daar aan de gang zijn. Tot voor kort hadden velen het nog over de clichés die het Duitse voetbal al jaren achtervolgen, over veel kracht, fysiek en loopvermogen, maar te weinig techniek en finesse. Alsof we met onze rug naar het oosten leven, alsof het iedereen was ontgaan dat er al sinds medio 2000, na een tegenvallend EK, werk gemaakt werd van een hervormingsplan, met andere accenten en vooral een andere jeugdwerking.

Nu zijn de resultaten zichtbaar, staat het talent zich te verdringen en bestormen de Duitse clubs met de finale tussen Bayern München en Borussia Dortmund de Champions League. En intussen oefent de Bundesliga, met zijn nieuwe tempels en democratische prijzen, een steeds magischer aantrekkingskracht uit, ook als de beste spelers naar het buitenland vertrekken. Zoals ook afgelopen weekend weer bleek: terwijl haast alle prijzen zijn verdeeld en de kampioen al weken bekend is, zaten er gemiddeld 49.000 toeschouwers in de stadions. Play-offs hebben ze daarvoor in Duitsland niet nodig. ?

DOOR JACQUES SYS

Heel moeilijk is het om een kleedkamer onder controle te houden.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content