‘Evi gaat hier gewoon winnen’, zei haar trainer één dag voor de finale. Evi Van Acker won een medaille, maar niet degene waar ze op hoopte.

Hé, willen jullie eens een beetje uit de weg gaan? Ik zie niets van de wedstrijd”, schreeuwt Wil van Bladel tussen de Noorse fans naar de veiligheidsagenten die op de immense aflopende weide het zicht belemmeren op de medal races aan The Nothe, de prachtige baai tussen Weymouth en Portland, op drie uur sporen van Londen. Evi Van Acker zeilt in dit bad- en havenstadje pas ’s anderendaags, maar haar race vindt op dezelfde plek plaats, en Van Bladel wil alles in zich opnemen. Met twijfel omtrent de afloop van ’s anderendaags heeft zijn nervositeit niets te maken. “Evi gaat hier gewoon winnen. Ik zou zeer verbaasd zijn als ze het niet haalt.”

Uiteindelijk won Van Acker wel brons maar geen goud. Toch heeft het team rond Van Acker niets aan het toeval overgelaten. Zaterdag arriveerde Evi’s vriend in Weymouth. Pas na de finale zag ze hem, zoals tevoren afgesproken.

De voorbereiding verliep perfect, zegt de trainer. Minstens 200 trainingsdagen bracht het team vanaf 2009 in Weymouth door, met het oog op de Spelen. De vijf mogelijke banen waarin gezeild kon worden, werden grondig getest, en omdat Van Bladel vermoedde dat de finale weleens in The Nothe kon doorgaan, bracht het team één derde van die 200 trainingsdagen in deze baai door. Een goeie keuze: “Terreinkennis is zeer belangrijk in het zeilen.”

Vooral ook omdat Van Acker een controlefreak is: “Ze houdt graag alles in de hand om zekerheid in te bouwen. Structuur is een belangrijk woord in Evi’s leven. Zij kan heel goed met routine en repetitie omgaan. Daarom zijn we in de aanloop naar de Spelen ook zo vaak naar hier gekomen.” In Weymouth zeilde Van Acker volgens haar trainer een perfecte week. De Gentse was heel gefocust. In die mate zelfs dat toen haar trainer haar na een dag met hevige regenbuien vroeg wat ze gedacht had in die gietende regen, ze oprecht verbaasd vroeg: “Heeft het dan geregend?”

Bevrijdend vond ze, net als haar trainer, dat ze de finale niet met een gele leidersbol op haar zeil (de gele trui in het zeilen) moest aanvatten. Beiden wisten dat, van de vier kandidates op een medaille die in de ultieme race van start gingen, zij technisch de meest volledige zeilster was, degene ook die de meeste medal races gewonnen had, een nieuwe finaleformule die sinds 2007 toegepast wordt en waarbij de beste tien in de laatste race dubbele punten krijgen.

Van Bladel: “Zeilen is een ervaringssport, een tactisch-strategisch spel met veel technische aspecten. In zeilen is het onmogelijk dat een 16-jarige, of zelfs een 20-jarige een medaille haalt: je moet minimaal 5000 trainingsuren gemaakt hebben op het water.” Hij rekent voor: tussen twee en drie uur per dag op het water trainen maakt, tegen een gemiddelde van 2,5 uur per dag, 2000 dagen. “Als je 200 dagen per jaar het water op gaat, ben je na tien jaar wedstrijdzeilen top. Evi heeft net de goeie leeftijd. In Peking kwam ze nog niet aan die 5000 uren, maar daar speelden ook andere factoren mee.”

Vriendinnetje

In het voorjaar van 2003 werd Van Bladel (52) door Nederlandse kennissen gevraagd of hij hun dochter niet wilde trainen. “Ze voegden eraan toe: ‘Ze heeft een Belgisch vriendinnetje. Mag die ook meekomen?’ Dat was perfect, want om goed te trainen heb je in het zeilen minstens twee boten nodig om te kunnen vergelijken en bij te sturen.” Het vriendinnetje van Merel Witteveen (zilver op de OS in China, nu net buiten de olympische selectie gevallen) was de 17-jarige Evi Van Acker. Al gauw zag Van Bladel dat Van Acker meer talent had dan Witteveen. “Ze groeide sneller. Merel verweet me vaak: ‘Jij trekt Evi altijd voor.'”

Pas in 2007, toen ze Europees kampioen werd, kreeg Van Acker een contract van Bloso en mocht ze een topsportcoach kiezen. “Met een big smile kwam ze me vragen of ik haar trainer wilde zijn. Op hetzelfde moment vroeg Merel me hetzelfde. Ik heb toen voor Evi gekozen, omdat ze zo gepassioneerd en gemotiveerd was.”

Wel had Van Bladel zijn bedenkingen rond het team dat Van Acker de voorgaande jaren zelf uitgebouwd had. “Alleen verander je zo’n structuur niet plots, een jaar voor de Spelen. Het ging ook goed. Toen ze van categorie veranderde omdat de laser radiaal een olympische discipline werd, werd ze meteen Europees kampioen, terwijl ze zelf aanvoelde dat ze nog nergens stond. Maar in december 2007 voelde ze zich plots heel slecht. Toen haar hartslag steeg, moest ze overgeven. Op de Spelen was ze nog niet hersteld.”

In China eindigde Van Acker slechts als achtste, hoewel ze zelf had aangegeven voor een medaille te gaan. “Om topprestaties neer te zetten moet je topfit zijn, maar ze zat op haar tandvlees,” zegt Van Bladel, “al had er met wat geluk nog een vijfde plaats ingezeten.” Voor de laatste race was Van Acker helemaal de kluts kwijt toen ze aan de start op tien meter afstand een enthousiast zwaaiende IOC-voorzitter Jacques Rogge (zelf een voormalig topzeiler) opmerkte.

België reageerde ontgoocheld, maar haar entourage en de kenners wisten dat ze fysiek ingestort was, zegt de trainer. “We hebben haar toestand voor de buitenwereld goed verborgen gehouden. Waarom hadden we moeten schreeuwen dat het niets zou worden?”

Beloning

Na de Spelen gooide Van Bladel alles om. Er werden toptrainers voor de fysieke preparatie aangetrokken, en Jef Brouwers (die haar zondagmiddag nog opzocht in Weymouth) voor de mentale begeleiding. Er kwam een talententeam met jonge Belgische zeilers, zodat Van Acker qua trainingspartners niet langer afhankelijk was van buitenlandse zeilers. Dat team trok drie jaar lang regelmatig naar Weymouth, om er met negen boten simulatieraces te houden, waarbij de jonge zeilers tactische opdrachten kregen, en Van Acker een vrije rol, om alle mogelijke scenario’s uit te proberen.

Maandag won ze dan brons. Toch een beloning, ook voor Van Bladel, die na de Spelen van 2008 van een niet-Europees land een fabelachtige aanbieding kreeg waarbij hij acht keer meer kon verdienen dan in België. “Maar ik voelde dat ik nog niet klaar was met Evi, ik wilde dat graag afmaken.” Hij heeft geen seconde spijt gehad van zijn keuze, en niet alleen vanwege die medaille. “Ik heb geleerd dat het in het leven niet alleen om geld draait. Als je maar met je passie bezig kan zijn, en omringd bent door andere gepassioneerde mensen.”

door geert foutré in londen