Pierre Lano was dertien jaar voorzitter van KRC Harelbeke. Hij bracht de Ratten vanuit provinciale naar tweede nationale, waarna zijn opvolger en goede vriend Geert Sustronck met Henk Houwaart de promotie naar eerste klasse realiseerde. “In de lagere afdelingen was het aangenamer dan in de hogere”, zegt hij. “Het is er zuiver enthousiasme, meer mensen doen het pro deo, de tekorten zijn draagbaar, niet duizelingwekkend negatief en de menselijke relaties zijn er beter. Als je die spiraal van professionalisering in gaat, moet je er zeer snel weten door te kruipen, anders ben je kapot en dat is wat er gebeurd is met Harelbeke.”
Een van de mooie souvenirs is de korte tijd dat Ernst Happel Harelbeke trainde. “Hij kwam ons spontaan redden op voordracht van Houwaart”, vertelt Pierre Lano, afgevaardigd beheerder van Lano Carpets en liberaal volksvertegenwoordiger. “Tijdens de onderhandelingen in de Pêcheur in Deurle is er meer over koers dan over voetbal gesproken. We sloten uiteindelijk een contract af voor peanuts. Ik mag dat nu wel zeggen : Happel kostte ons voor een half seizoen een half miljoen frank, daarvoor werken toptrainers nu zelfs geen dag meer (lacht). Toen hij de kleedkamer binnenkwam was het zò stil, alsof iemand rechtstreeks van de hemel was gekomen en het woord van God zou uitspreken. Happel dronk graag Metaxa, een Griekse cognac. In mijn bureau had ik speciaal voor hem een fles staan. Dan dronk ik misschien een half glas en hij de rest. En dan filosofeerden we over het leven, over zijn vriendin van Oostkamp, over… alles behalve voetbal. Prachtige avonden met hem doorgebracht ! Die band is ook altijd gebleven. Nu en dan schreef hij nog eens een kaartje. Ik was niet op zijn begrafenis, omdat ik het te laat wist, maar ik stuurde bloemen.”
In de jaren tachtig al pleitte Pierre Lano voor een grote fusie in Zuid-West-Vlaanderen, waar volgens hem voldoende potentieel voor een topclub ligt. Het is er nog altijd niet van gekomen. “Nu zijn er met de promotie van Roeselare en Zulte plots weer vijf West-Vlaamse clubs in eerste klasse, Moeskroen meegerekend. Je moet hen het plezier gunnen van bij de groten aan te sluiten. Als je dan in het begin een beetje presteert, geeft dat een zeer comfortabel gevoel. Maar binnen een paar jaar zullen die mensen ook geconfronteerd worden met de realiteit en voor verscheurende keuzes komen te staan. Als die schaarse middelen verdeeld moeten worden, behoud je een provincialistische kijk op het gebeuren en dat vind ik in een globaliserende wereld een rem.”
(CV)
‘Met Happel filosofeerde ik over alles behalve over… voetbal’
