Op het puin van een traditieclub groeit een nieuwe kandidaat-eersteklasser, die in de beker Cercle Brugge partij geeft. SK Beveren is dood, leve KVRS Waasland -Sportkring Beveren. Roepnaam: SKB. Dezer dagen ook: olé, olé!
Het blijft wennen als we op zondagmiddag de resultaten in de Premier League aflopen. Wennen aan het lezen van namen als Emmanuel Eboué of Yaya Touré, respectievelijk aan de slag bij Arsenal en Manchester City. We zien ze begin dit decennium, de eerste in 2002, de andere nog een jaartje vroeger, nog op de Freethiel aankomen. Jong, schuchter, speels. Het was de periode dat ze in het Waasland volop de kaart Guillou trokken om uit het financiële dal te kruipen. Jean-Marc Guillou was een welbespraakte Fransman, die op dat moment al een tijdje in Ivoorkust een opleidingsinstituut had, waar een aantal jonge talenten stond te springen om naar Europa af te reizen. Ze kwamen terecht in het Waasland, waar ze zich de ogen uitkeken. Politiek steunden velen er het Vlaams Blok/Belang, sportief juichten ze voor Afrikaanse sterren in spe.
Beveren, zo herinneren we ons, was die zomer op stage in Vittel, en in een spartaans uitgerust kamertje ontvouwde Guillou toen zijn plannen voor de nieuwsgierige Belgische verslaggever. Hij maakte zich sterk toen, dat hij met zijn Ivorianen iedereen aankon. Zelfs de Europese topploegen van toen. Jaja, dachten wij er het onze van, dat zullen we nog wel eens zien. Dat dacht ook Emilio Ferrera, toen trainer van SK Beveren. Het botste al snel tussen hem en Guillou, net zoals het tussen Guillou en ongeveer iedereen botste, zowel in Ivoorkust als later in Beveren. De Fransman had er een handje van weg om iedereen tegen de haren in te strijken, zelfs zijn spelers – latere generaties volgden niet meer zo slaafs hun mentor als de eerste. Maar opleiden kon hij en zelden heeft Beveren zo veel in potentie goeie spelers in één ploeg weten te verzamelen als toen.
April 2010. Negen jaar na de intrede van Guillou is Beveren dood. Financieel, sportief, commercieel. Uit eerste klasse gezakt in 2007 bleek Waaslander Dirk Verelst zich te hebben vertild in zijn financiële mogelijkheden. Diverse keren overwoog de Temsenaar, die tactisch blunderde door heel veel lokale mensen tegen de haren in te strijken, een KV Mechelenscenario: de handdoek gooien, het faillissement aanvragen en met een propere lei in derde klasse starten. Tegen beter weten in deed hij telkens verder, omdat hij niet op zijn geweten wilde hebben dat hij Beveren naar de ondergang had geleid. Soms met een stunt, door Jan Boskamp binnen te halen, maar vooral met heel weinig succes. Tot zijn vrouw hem ervan overtuigde dat de stekker eruit moest. Nog eens de eigen middelen aanspreken zou veel in gevaar brengen. In april 2010 besefte Verelst: het is gedaan. Waarop hij geen licentie meer aanvroeg voor tweede klasse.
Zes maanden later is SKB periodekampioen in tweede klasse en bekert het nog steeds. ” Allo? Oe kan da na?”, vragen ze zich in het Antwerpse af. Een poging tot duiding.
Wase fusie
Wie al een tijdje niet meer op de Freethiel is geweest, schrikt bij het oprijden van de parking achter de hoofdtribune. Een gloednieuw businessgebouw is zo goed als afgewerkt. Een investering in pps-vorm, gedragen door de gemeente, die inmiddels toch al zowat vijf miljoen euro in de Freethiel heeft gestopt, en een privé-investeerder uit Nederland. Die wil van de Freethiel een koopcentrum maken. De Klapperstraat als place to be, het is hoog gemikt, want voorlopig prijkt er nog geen reclame van een huurder. Hij gaapt in zijn huurprijzen nogal wijd, hoor je, onze Nederlandse vriend. Waar vroeger Gervinho, Romaric, Eboué en Touré trainden, prijkt nu ook een winkelgebouw. Ook gloednieuw en al wel verhuurd, al blijft ook hier reclame achterwege. Het is de bouwheer menens. Van voetballers geen spoor, de velden zijn op deze vrijdagmorgen leeg. De helden van vandaag trainen ’s avonds om 18 uur, bij kunstlicht.
Het is juist deze nieuwe tribune die uiteindelijk de redding van Beveren is gebleken. Lange tijd geloofde burgemeester Marc Van De Vijver in het verhaal van Verelst. Tot hij, ergens in de loop van vorig seizoen, voelde dat het slecht dreigde af te lopen en zijn investering in infrastructuur zou gaan dienen om hoogstens een derdeklasser te huisvesten. En dat op één jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen. Het zou de kritiek op slecht besteed overheidsgeld alleen maar doen toenemen. Voor een volksvriend die zijn carrière in de politiek als schepen van Sport is begonnen, mocht de sport geen molensteen om zijn hals zijn, dacht de burgemeester.
En dus zette Van De Vijver op zijn manier zijn schouders onder een al langer lopend project in het Waasland: één grote voetbalploeg. Die, wel te verstaan, zijn thuiswedstrijden op de Freethiel moest spelen.
Van het nut van een schaalvergroting waren ze in het Waasland al langer overtuigd, daarvoor hadden ze Trudo Dejonghe, op een avond uitgenodigd ten huize van een van de bestuursleden van Red Star Waasland om daar zijn theorieën te ontvouwen, niet nodig. Hij bracht die nacht alleen de bevestiging, dat de vijver waarin drie ligaclubs visten te klein was. De drie zijn de traditieclubs Lokeren en Beveren en dat wat vreemde eendje dat tussen die twee gekneld zat: Red Star Waasland.
Denken aan een fusie is één, ze realiseren wat anders. Diverse pogingen liepen al spaak. Niet alleen om emotionele redenen, al kantten de fans van Beveren zich destijds in eerste klasse heel fel tegen een project met Lokeren. Zeker toen in een eerste fase werd gedacht aan alternerend thuis spelen op Daknam en de Freethiel.
Het liep vooral fout om financiële redenen. Lokeren heeft schulden aan Roger Lam-brecht. Niet direct opeisbaar, en de bandenmagnaat toonde zich in elk gesprek bereid om tien tot twintig procent te laten vallen, maar toch, er waren schulden. Die waren er ook in Beveren, een eventuele fusieploeg zou dan ook met een ferme handicap starten en in zo’n project wilden de bedrijfsleiders van het kleine Waasland, hoe groot de beloften en ronkende titels ook, niet stappen.
Bovendien was er ook een diffuus politiek discours vanuit het stadhuis van Sint-Niklaas, op papier als centrum van het Waasland de ideale locatie voor de grote fusieclub. Naar buiten uit riep burgemeester Freddy Willockx zich uit tot groot voorstander van een fusie, er zou zelfs een nieuw stadion aan de E17 of op de Westakker komen. Intern wisten de mensen van Red Star Waasland evenwel beter. Sint-Niklaas had geen geld voor zo’n project. Toen Red Star in 2002 naar derde klasse promoveerde, voldeed het eigen stadion in Haasdonk niet meer aan de normen. Beslist werd toen om naar Puyenbeke te verhuizen, waar vroeger SK Sint-Niklaas speelde. De stad ontving de nieuwe derdeklasser met open armen, maar telkens er financieel wat nodig was, botste men op een muur. “Geen politiek draagvlak”, vanwege ook gevoeligheden met die andere ploeg op hun grondgebied, Nieuwkerken. “Probeer het zelf op te lossen”, was het vaste antwoord op het stadhuis.
Toen de club dat deed en centen in stenen investeerde in plaats van in de ploeg, was het twee jaar zwart brood eten en duikelen in de stand. Bovendien bleek de verhuis niet te leiden tot een grote publieke opkomst. Ondanks sterke sportieve prestaties, zowel in de eerste twee jaar in tweede klasse als daarna tijdens de voorbije twee seizoenen kwam er geen kat naar Waasland kijken. Vaak amper 180 toeschouwers, vorig seizoen tegen Doornik passeerden zelfs maar 89 (!) betalende toeschouwers de hekken. En dat terwijl ze even verder in Beveren met telkens ruim 2000 man naar degradatievoetbal keken.
Verhuis
Met dat in het achterhoofd ensceneerde Marc Van de Vijver een paringsdans. Hij had een stadion, volk, traditie, en vooral geld! Beveren is qua oppervlakte de derde grootste gemeente in Vlaanderen, maar vooral een van de (zo niet dé) rijkste. De kerncentrale van Doel levert geld op, en verder ook Linkeroever, waar de Antwerpse haven zich ontwikkelt. De sportinfrastructuur is er pico bello, het vrouwenvolleybal marcheert, alleen het voetbal liep achter, bij gebrek aan sportieve knowhow in de omkadering.
Knowhow die ze bij Waasland duidelijk wel hadden. Zonder volk elk jaar de top spelen, je moet het doen. Met in het bestuur bovendien een aantal mensen die Beveren goed gezind waren, want … zelf nog bestuurder geweest van geel-blauw, tot ze in een eerdere machtsstrijd het onderspit delfden. Een stabiele ploeg, ook dat, met een manager en een voorzitter die al van in provinciale aan het project bouwden. Stap voor stap, en zuinig.
Van de Vijver wist dat hij het theoretische project-Willocx voor moest zijn en handelde snel. Begin februari al was er een (mondeling) akkoord met Waasland. Zónder Lokeren, want die Lambrecht bleek in onderhandelingen een moeilijk man, en het zou bovendoen de zaken compliceren, ook bij de fans. Politiek is de kunst van het hoogst haalbare.
Van een fusie was geen sprake, ze waren in Waasland niet zot. Wat uiteindelijk eind mei uit de bus kwam, komt neer op een verhuis van de eerste ploeg van Waasland naar de Freethiel. Daar doet het oude SK Beveren afstand van het gebruik van het stadion voor de eerste ploeg. Het stamnummer van SK Beveren blijft (voorlopig) bestaan, maar zal alleen nog jeugdploegen op de been brengen. Voor de schulden wordt een oplossing gezocht, in samenspraak met de gemeente, die zich ertoe verbindt alles tegen Nieuwjaar min of meer af te handelen. Waasland-Beveren neemt de aflossingen van de tribune voor zijn rekening – een verplichting nog opgelegd aan het oude SK Beveren – maar krijgt in ruil wel meer subsidies, zodat dit min of meer een nuloperatie is. Beide ploegen behouden hun jeugdploegen, in afwachting van een definitieve oplossing voor de jeugd.
De zet van Van de Vijver blijft emotioneel niet zonder gevolgen. Tot de dag voor het akkoord definitief wordt getekend, probeert Roger Lambrecht er zich nog tussen te wurmen. In Sint-Niklaas zijn ze razend en gaan ze plots SK weer tot leven wekken. Zelfs provinciegouverneur André Denys komt tussenbeide om de partijen te verzoenen, maar tevergeefs. Dirk Verelst is ook al in zijn wiek geschoten, hij vindt dat de overheid plots wel héél veel steun voor het voetbal overheeft, terwijl dat in zijn tijd niet het geval was.
En de fans? Ach, succes heelt vele wonden. Toen Beveren – excuseer: Waasland-Beveren – onlangs de eerste periodetitel binnenrijfde, riepen ze als vanouds: SKB Olé Olé! Over een paar jaar herinnert zich allicht niemand nog goed waarvoor dat rode sterretje in het clubembleem staat. Want SKB, dat is geel en blauw.
door peter t’kint – beelden jelle vermeersch
“Denken aan een fusie is één, ze realiseren wat anders.”
“Over een paar jaar herinnert zich allicht niemand nog goed waarvoor dat rode sterretje in het clubembleem staat.”
