Vier jaar geleden was Ana Ivanovic de juniorenfinaliste op Wimbledon. Vandaag is ze het nummer één van de wereld en de grote favoriete voor de titel op de All England Club. Hoe een klein Servisch meisje groot werd.
Het sprookje van Ana Ivanovic kreeg eigenlijk al een passend slot op 7 juni van dit jaar. Op die dag won de 20-jarige schoonheid tegen Dinara Safina haar eerste grandslamtitel op Roland Garros terwijl ze twee dagen daarvoor, in een onderling duel met haar landgenote Jelena Jankovic, de nummer-1-positie op de wereldranglijst binnengehaald had.
Grootste zorg voor haar entourage in die dagen was het weghouden van die klassementsinformatie voor Ivanovic. Een teken dat de prille twintiger tegelijkertijd nog wel eens wil ten onder gaan aan te felle emoties, maar ook geleerd heeft uit het verleden. Vorig seizoen stond ze in Parijs al eens in de finale, waar ze toen een lesje in nederigheid kreeg van Justine Henin. “Ik heb veel opgepikt uit die wedstrijd, hoe pijnlijk de ervaring ook was”, zei Ivanovic. “Bijvoorbeeld hoe je je gevoelens onder controle moet houden. Af en toe dacht ik dit jaar in de finale nog wel aan mogelijke eindwinst, maar toch focuste ik al veel beter op mijn tennis.”
Haar zege aan de Porte d’Auteuil was een logisch gevolg van haar opmars. De puzzel begon in elkaar te passen bij de intrede van conditietrainer ScottByrnes. Tot haar achttiende sleepte de talentrijke Iva-novic nog wat babyvet mee. De Australiër leerde haar betere eetgewoonten aan en verbeterde gevoelig haar benenspel. Bovendien was ondertussen ook Adidasadviseur Sven Groeneveld het team komen vervoegen. De Nederlandse ex-coach van Greg Rusedski en Mary Pierce mat Ivanovic een service, tactisch inzicht en vooral geloof in zichzelf aan. Gevolg: Ivanovic dichtte de kloof met de top vijf van de wereld en leek haar potentieel ten volle uit te spelen.
Begin dit jaar haalde de zwartharige, langbenige Servische de finale van de Australian Open. Daarin verloor ze, in een regelrecht kattengevecht met Maria Sharapova, eens te meer haar cool. Maar dat het enkel wachten was op een definitieve doorbraak stond als een paal boven water. Ivanovic heeft, mits fysiek en emotioneel op punt, het mooiste totaalpakket van alle huidige toppers. Ze serveert goed (zie Henin), ze bouwt het punt op met haar forehand (zie nogmaals onze gepensioneerde landgenote) en durft naar het net te komen (zie, jawel: Henin). Werk is er nog aan haar verdedigende gamma – al begon ook haar slice er beter uit te zien op Roland Garros – en aan haar volleywerk. Dat Ivanovic ook klaar is om die progressie te gaan zoeken, bevestigde ze in de Franse hoofdstad. “De nummer-1-positie is geweldig,” glimlachte ze, “een bonus voor al mijn ijver. Maar je moet ondertussen wel blijven werken.” Met zoveel beroepsernst lijkt ze vertrokken voor een lange periode van dominantie op zowat elke ondergrond. Ivanovic bezit meer troeven dan gemiddeld, maar hoe ze zal omgaan met de verhoogde aandacht – haar website met enkele frivole foto’s is nu al de meest bezochte van alle tennisspeelsters – en de druk als nummer één van de wereld zal bepalen hoelang ze op de troon blijft zitten.
Hartstochtelijk wenen
Marketingjongens zijn alleszins dol op deze verwikkelingen in het vrouwentennis. Een nieuwe beauty steekt de Über-babe Maria Sharapova naar de kroon. Bovendien is Ivanovic dan ook nog eens erg aanspreekbaar, sympathiek en oprecht. “Ik weet dat je op de baan een killer moet trachten te zijn, maar ernaast ben ik iemand anders”, zei Ivanovic in Parijs. “Ik ga mezelf niet verloochenen.”
De nieuwe superster aan het tennisfirmament sleept dan ook al een heel verleden met zich mee. Op haar vijfde begon ze met tennis. Als ukje had ze op tv MonicaSeles zien opdraven tijdens een commercial voor een lokale tennisschool. Ivanovic noteerde het telefoonnummer en overtuigde haar ouders om de piano buiten te gooien en haar een racket aan te schaffen. Dat het niet van een leien dakje zou lopen om een tennistoekomst na te streven in een door oorlog verscheurd ex-Joegoslavië bleek echter al gauw. Bij gebrek aan een fatsoenlijke infrastructuur moest er getraind worden in een leegstaand zwembad van de Jedanaesti April 11 Sports Centre in Belgrado. Bovendien waren de oefenstonden beperkt bij de NAVO-vergeldingsbombardementen in 1999. Ivanovic moest, net als haar landgenoten Jankovic en Novak Djokovic, haar heil zoeken in het buitenland.
Dat buitenland werd Basel in Zwitserland, woon- en werkplaats van de Israëlische ondernemer Dan Holzmann. De man had fortuin gemaakt in de verkoop van vitaminedrankjes en toonde interesse. Hij zou uiteindelijk 500.000 dollar (ruim 320.000 euro) investeren in de carrière van Ivanovic. Dat ging van trainingen tot onderdak en reizen voor Ana en haar begeleidende moeder Dragana. “Ik had gemerkt dat ik producten kon verkopen”, zei Holzmann na de finale van zijn pupil vorig jaar op Roland Garros. “Nu wou ik eens zien of ik het ook met mensen kon waarmaken. Zij waren vriendelijk en dus heb ik de beslissing genomen. En ik heb geluk gehad.”
Zeg dat wel: het eerste optreden van Iva-novic voor de ogen van Holzmann ging nog volledig de mist in, waarop de vijftienjarige Ana hartstochtelijk begon te wenen – zo graag wilde ze profspeelster worden. Het was die wilskracht die Holzmann over de streep trok en nog geen vijf jaar later heeft hij zijn geld al volledig terug. De volgende jaren zal hij bovendien een flinke boterham verdienen aan zijn managerspraktijken voor Ivanovic.
Studies in Belgrado
Dat sponsors tegenwoordig bij bosjes staan aan te schuiven voor de cameravriendelijke speelster is niet meer dan normaal. Het mooie snoetje gecombineerd met sportief succes trekt heel wat aandacht. De Zwitserse horlogemaker Rolex contracteerde haar net voor Roland Garros.
Engelse tabloidfotografen zullen deze twee weken evenwel geen al te vette kluif hebben aan Ivanovic. Ze blijft steevast stijlvol, heeft vooralsnog geen opmerkelijk liefdesleven en wordt goed afgeschermd door haar clan. Bovendien profileert Iva-novic zich liever niet als de typische tennisbabe. In september van vorig jaar vatte ze studies aan in een hogeschool van Belgrado. Ze koos voor de richting Financiën (niet onbelangrijk met al meer dan vijf miljoen dollar aan prijzengeld alleen) om zichzelf te blijven ontwikkelen. Daarenboven werd ze ook uitverkoren als VN-ambassadrice en hecht ze er belang aan haar wortels met Servië – ondanks haar woonplaats in Basel – stelselmatig aan te halen. Zo is er in haar moederland een postzegel met haar beeltenis in omloop, was de Servische president Boris Tadic uitgenodigd op haar twintigste verjaardag en vierde ze haar Roland Garrostitel met duizenden landgenoten op het parlementsplein van Belgrado. Liefst van al laat ze evenwel haar verwoestende forehand spreken. Het is haar wapen bij uitstek en ook haar troef om over tien dagen te zegevieren op Wimbledon.
In 2004 verloor Ivanovic de finale van het juniorentoernooi op de All England Club. Ondertussen is Ana, het prinsesje, een koningin geworden. Wordt ze dat ook van Engeland? S
door filip dewulf – beelden reporters
