M arc Wilmots liet zich vorige week van zijn smalste kant zien. Het verhaal in dit blad dat de trainer van Sint-Truiden het oefenkamp in Turkije met losse hand leidde en duidelijk een rechte lijn mist, zorgde niet alleen voor een storm op Staaien, het noopte Wilmots ook tot een reactie. Eerst zocht het opperhoofd van STVV verbeten naar een lek in de spelersgroep, vervolgens liet hij horen dat alles moest worden gekaderd in het gegeven dat dit blad hem, Wilmots, zoekt en in het feit dat hij niet meer met ons wilde praten. Het is niet de eerste keer dat het voormalige boegbeeld van de Rode Duivels dat soort dingen uitkraamt. Voor een goed begrip : dit magazine zoekt niemand en kan er best mee leven als iemand geen interviews wil geven. Sport/Voetbal Magazine hanteert in dit steeds wilder wordende medialandschap nog altijd objectieve criteria en distantieert zich van opgeklopte sensatie of goedkope stemmingmakerij. We rapporteren over dat wat er in de clubs aan de hand is. Soms positief en euforisch, maar als het moet ook scherp en stekelig. Omdat we vinden dat de lezer het recht heeft om te weten wat er achter de schermen gebeurt.
In Sint-Truiden vallen er wat dat betreft sinds de komst van Wilmots – de man onder wie alles anders moest worden – weinig opbeurende verhalen te rapen. De club is onder de senator nog geen stap verder geraakt, het 2-2-gelijkspel van zaterdag tegen Anderlecht ten spijt. Sterker zelfs : Wilmots verkeek zich op een aantal nieuwe spelers en schatte de kwaliteiten van de jeugd verkeerd in. Nu Bergen vervaarlijk nadert, komt Sint-Truiden zelfs in degradatiegevaar. Veel beter dan zonder zelfkritiek met modder te gooien naar andere mensen, doet Wilmots er goed aan zichzelf ter verantwoording te roepen. En na te denken over dat wat Guy Mangelschots vorige week zei. Te midden van alle tumult vond de technisch directeur dat Wilmots een eigen invulling geeft aan het begrip ‘ploegdiscipline’ en dat die visie zeker de zijne niet is. Heel zacht verwoordt hij daarmee wat vorige week in dit blad stond.
Onrust was er vorige week ook op Anderlecht waar Hugo Broos zich na de pijnlijke bekeruitschakeling op RC Genk afvroeg hoe hij de crisis moest bezweren. Hoe radeloos en reddeloos, hoe hopeloos en hulpeloos moet je als trainer zijn om zo’n uitspraak te doen ? In feite biechtte Broos openlijk op dat hij geen enkele greep meer heeft op de groep. Die constatering hebben insiders al langer gemaakt. Steeds meer krijg je de indruk dat de spelers bij Anderlecht alles bepalen. Dat zegt veel over de verwende groep, maar in dit geval nog meer over het gebrek aan kordaatheid van de trainer. Broos goochelde dit seizoen met concepten en opstellingen en werd haast verpletterd door een uit de groep steeds nadrukkelijker opborrelend ongenoegen. De branden die in het Astridpark geblust moesten worden, zijn niet meer te tellen. Het bestuur greep niet in, terwijl er voor een trainer die een groep niet meer onder controle heeft maar één uitweg is. Dat de spelers de richtlijnen van Broos al weken aan hun laars lappen, mag een andere indicatie zijn voor de mentaliteit in een (volgevreten) groep, een zichzelf respecterende trainer laat het nooit zo ver komen. Die treedt op en heft geen klaagzangen aan.
Hoe kan het eigenlijk dat de incidenten bij Anderlecht zich zo opstapelen ? Hoe bestaat het dat de ploeg in deze fase van het seizoen iedere drive mist ? En in welk lastig pakket wrong Anderlecht zich niet toen het de vorig seizoen sterk keepende Daniel Zitka verving door Tristan Peersman, terwijl al snel duidelijk werd dat die de mentale kracht mist om bij een topclub te keepen ? Hoe is het mogelijk dat er de voorbije maanden aan die mentale zwakheden van Peersman zo weinig gewerkt werd ? Het melodrama rond Peersman bereikte zaterdag op Sint-Truiden een onvoorstelbaar dieptepunt. Na een monumentale blunder vroeg hij aan de rust in de kleedkamer te blijven. Het staat symbool voor de ontreddering die op tal van domeinen binnen de club heerst.
Hugo Broos leek zaterdag berustend op de bank te zitten. Eén dag eerder zei hij tegen het journaille dat hij de contacten met de pers sober wilde houden. Aan zogenaamde persstoppen is er dit seizoen geen gebrek geweest bij paars-wit. Aan genomen en vervolgens weer herroepen beslissingen al evenmin. Anderlecht is een schip zonder kapitein, een haard van tegenspraak. Terwijl bijvoorbeeld de ene vindt dat er scherp getraind wordt, constateert de andere laksheid. Wie voelt zich geroepen om eindelijk eens orde op zaken te zetten ?
door Jacques Sys
Hoe kan het dat er zo weinig aan de mentale zwakheden van Peersman werd gewerkt ?
