De pijnlijke bekeruitschakeling op Germinal Beerschot heeft RC Genk nog maar eens in een crisis gedompeld. Het is onthutsend hoe ongecontroleerd de club zich in dat soort moeilijke momenten gedraagt en hoe Jos Vaessen zichzelf dan steeds weer voorbij holt. Alle goeie voornemens ten spijt kan de voorzitter zich niet beheersen.
Na de opdoffer op Germinal Beerschot probeerde Vaessen geen kritiek te spuien op de spelers, maar hij liet wel verstaan dat de club een half miljoen euro zou verliezen en dat er spelers verkocht moeten worden. Voor de sereniteit in een club die nu via de Uefacup alsnog een Europees ticket probeert te pakken, is dat dodelijk. Druk leidt tot verkramping in het spel, zoals ook afgelopen zaterdag tegen Beveren bleek.
Eigenlijk zeggen de uitspraken van Vaessen ook veel over de manier waarop RC Genk is gegroeid : het is een club zonder echte voetbalcultuur en zonder traditie. Er werden destijds successen behaald, zonder de club via stevige fundamenten goed te structureren. De manier waarop RC Genk zich de afgelopen maanden verkocht, is een staaltje van pure anti-reclame.
Dat heeft ook te maken met de figuur van de zich nog altijd in eigenwijsheid wentelende René Vandereycken. Ontelbare keren rolden Jos Vaessen en de trainer de afgelopen maanden bekvechtend over de Bühne, het gekrakeel kon niet binnenskamers worden gehouden. En er was kennelijk niemand binnen de club die zich geroepen voelde om te proberen orde op zaken te stellen. Lijdzaam keken ze toe hoe RC Genk uitgroeide van een gemoedelijke vereniging tot een constant sudderende vulkaan.
Je hoefde geen grote voetbalkenner te zijn om te voorspellen dat het nooit echt kon klikken tussen de karakteriële antipodes Jos Vaessen en René Vandereycken, tussen een puur op emotie drijvende voorzitter en een angstwekkend koel analyserende trainer. Vandereycken is een professionele vakman die je niets over voetbal moet leren. Geen trainer in dit land die zijn pionnen zo goed kan neerzetten op het tactische schaakbord als hij. Maar de koppigheid en betweterigheid van deze voormalige middenvelder neemt zulke groteske vormen aan dat dit zich steeds meer tegen hem keert. Het is ronduit verbijsterend met wat soort pietluttigheden Vandereycken zich bezighoudt en hoe tactloos hij sommige zaken aanpakt. Het pleit vooral niet voor Vandereycken dat hij zijn houding niet corrigeert. Integendeel zelfs : hij gaat steeds verder. Dat hij bijvoorbeeld anderhalve week geleden tijdens de match op Sint-Truiden na een akkefietje met de vierde scheidsrechter met een proces dreigde, was echt het fatsoen voorbij. Een trainer hoort te weten dat dit alleen maar negatieve publiciteit oplevert en dat het gevaar bestaat dat de latente commotie uiteindelijk ook op de spelersgroep afstraalt. Voor je het weet, ben je dan als trainer een stoorzender.
René Vandereycken is een detaillist. Terecht, want details maken vaak het verschil in de voetbalsport. Soms kan je randzaken echter ook te belangrijk maken. Vandereycken zegt vaak ongezouten waar het op staat en komt met gefundeerde stellingen, maar hij verpakt het zo slecht dat de indruk ontstaat dat hij vanuit een soort ingeworteld cynisme alleen maar kan functioneren als hij rond zich een vijandige sfeer schept. Vandereycken lijkt iedere mogelijkheid aan te grijpen om controverses uit te lokken. Het is betreurenswaardig dat iemand die de technische kant van zijn vak zo beheerst op zo’n schrijnende manier flexibiliteit mist. En psychologisch inzicht. Toen Vandereycken tijdens de heenronde op een gegeven moment zijn broeksriem uittrok en overwoog zijn broek te laten zakken uit protest tegen de scheidsrechter, zette hij zichzelf op een wel heel pijnlijke manier te kijk. Vandereycken trok daar absoluut geen conclusies uit. Dat is onbegrijpelijk.
Het lijkt uitgesloten dat René Vandereycken volgend seizoen nog bij RC Genk werkt, een nog lopend contract ten spijt. RC Genk snakt naar de rust waarop de successen vroeger stoelden en dat is in de huidige context onmogelijk. De vraag is waar de toekomst van René Vandereycken dan ligt. De Limburger moet beseffen dat hij zichzelf steeds meer buitenspel dreigt te zetten. Toen hij eind vorig seizoen bij FC Twente vertrok, prees iedereen zijn trainerskwaliteiten. Op hetzelfde moment was er hier en daar ook opluchting. Dat moet aan het denken zetten. Twijfel is een teken van intelligentie. Zelfs bij iemand die altijd overtuigd is van zijn gelijk.
Jacques Sys
Voor je het weet, ben je als trainer een stoorzender.
