Waarom Michaël Cordier nu de doelman van FC Brussels is. En niet van AA Gent of Standard.

Een beetje dubbelganger van zijn voorganger. Michaël Cordier komt maar moeilijk weg uit de schaduw van Silvio Proto. Even vroegrijp, dezelfde manier van keepen, dezelfde looks, dezelfde opleiding, hetzelfde succes bij La Louvière. En net als Proto een jaar geleden raakte Michaël Cordier de afgelopen maanden verwikkeld in een soap, die zich in Brussel afspeelde. Met dit verschil dat Proto er vorig jaar de spanning nog een maand langer in hield. Terwijl Cordier de voetballiefhebbers ‘maar’ tot half juni entertainde met zijn transferperikelen.

Een voorkeur voor Brussel

Een jaar geleden was Michaël Cordier nog een nobele onbekende in het Belgische voetbal. Maar in het afgelopen seizoen brak hij als opvolger van de naar Anderlecht vertrokken Proto helemaal door. Op het einde van het seizoen werd hij zelfs voor de nationale ploeg geselecteerd.

Zodra de degradatie van La Louvière onomkeerbaar was, stond het vast dat Cordier niet in le Centre zou blijven. FC Brussels daagde prompt op als de eerste geïnteresseerde. Cordier beschouwde een transfer naar Brussels als een goede oplossing. Hij zou er de kans krijgen om verder door te groeien. En hij zou er Albert Cartier terugvinden, een trainer die hij goed kende aangezien die ook bij La Louvière had gewerkt.

Michaël Cordier : “Ik heb altijd gezegd dat mijn voorkeur uitging naar Brussels. Ik had mijn woord gegeven aan Johan Vermeersch. Brussels leek me de ideale club om mijn progressie voort te zetten. Wat me in mijn keuze het meest beïnvloedde, was het vooruitzicht om te kunnen spelen. Ik heb altijd prioriteit gegeven aan het sportieve. Aan het financiële aspect kon ik later nog wel denken. Het belangrijkste is dat ik voort ervaring opdoe. Tenslotte heb ik er nog altijd maar één seizoen in de eerste klasse op zitten. Geloof vooral niet dat ik aan de Rode Duivels zat te denken toen ik voor Brussels opteerde. Het was bijzonder boeiend om een week met de nationale ploeg door te brengen, maar dat houdt me nu al niet meer bezig. Je mag niet te vlug willen gaan. Alles wat ik die week meemaakte, beschouw ik als een bonus. Om mijn carrière uit te bouwen wil ik de tijd uittrekken die nodig is.”

FC Brussels dus, dat leek vlug geregeld. Maar ineens daagden ook Gent en Standard op. En verdween Brussels zelfs even uit beeld. “Eigenlijk had Cordier al voor Brussels gekozen en Brussels bleef ook altijd zijn voorkeur genieten”, bevestigt zijn manager Thierry Hastray. “Maar Brussels treuzelde om een concreet voorstel te formuleren. Dan zat er bij Standard en bij Gent meer beweging in.”

Het bestuur van La Louvière zat vlug op dezelfde golflengte met dat van Standard. De advocaat van de club, Laurent Denis, functioneerde als bemiddelaar tussen de verschillende partijen. “We hebben de mensen van Standard een eerste keer ontmoet, maar op het vlak van de persoonlijke voorwaarden namen ze ons niet au sérieux”, vertelt Hastray. “Ze wilden Julien Pinelli in de transactie betrekken, maar die speler zou nooit ingegaan zijn op zo’n belachelijk laag voorstel. De manier waarop het bestuur van Standard onderhandelde, beviel me niet. We vroegen nochtans zeker niet om Cordier het beste salaris van heel Standard te geven, verre van zelfs. We zijn ons er heel goed van bewust dat Michaël Cordier nog moet bewijzen wat hij werkelijk waard is.”

De beste aanbieding deed Gent. “We hadden een goed gesprek met Georges Leekens, maar Cordier was beducht voor Frédéric Herpoel. Leekens antwoordde dat Herpoel effectief bij Gent bleef, maar beloofde dat hij beide doelmannen op voet van gelijkheid zou behandelen. Als Cordier zich beter toonde, zou hij spelen, punt uit. We hebben Leekens gezegd dat Gent zeker onze tweede keuze zou zijn, mochten we niet rond raken met FC Brussels.”

Standard voert de forcing

Nog altijd had de clan Cordier de zinnen op Brussels gezet. Standard kwam niet meer in aanmerking, zo ontgoocheld waren ze in de houding van de Luikenaars. Maar het tekort aan doelmannen werd bij de Rouches op den duur zo nijpend, dat ze Cordier een nieuw voorstel deden, deze keer zonder Julien Pinelli.

Thièrry Hastray : “Ons antwoord bestond uit één lange stilte. Standard nam opnieuw contact op, Michel Preud’homme verzekerde ons dat hij de zaak wilde afronden. Het tweede voorstel van Standard was een stuk beter dan het eerste, maar de club wilde onmiddellijk een antwoord. Dat zag ik niet zitten. Preud’homme schakelde dan Luciano D’Onofrio in. Die vroeg me waarom ik niet onmiddellijk wou tekenen.”

Wel, omdat Michaël Cordier even wilde nadenken, bijvoorbeeld. “Ik wilde eerst mijn familie raadplegen, dat is toch de normaalste zaak van de wereld”, verdedigt de doelman zich. “De aanbieding van Standard was interessant, maar was ik zelf wel klaar om die uitdaging aan te gaan ? Ik kreeg het gevoel dat het te vlug ging. Dat ik nog niet rijp was voor een club als Standard. Stel je voor dat ik naar Standard zou trekken en in de Champions League een blunder zou begaan. Dan zou ik prompt op de bank vliegen. Maar ik ben nog te jong om geen fouten meer te mogen maken. Ik wil zeker nog een paar jaar het recht hebben om fouten te maken. Over enkele jaren heb ik nog tijd genoeg om zo’n uitdaging te beantwoorden.”

Manager Hastray vroeg Standard een dag bedenktijd. “’s Anderendaags nam ik contact op met het bestuur van Standard en deelde hen mee dat we nog geen antwoord konden geven. Intussen had ik namelijk vernomen dat ze ook in Brussel in beweging waren geschoten.”

Bij Standard dampen ze nog altijd van woede wanneer de naam van Michaël Cordier valt. “We hadden een overeenkomst met La Louvière. Het is de speler die besliste dat hij niet naar Standard wenste te komen”, verklaart Pierre François. “Dat is natuurlijk zijn goed recht. Cordier wilde dat we hem een statuut van titularis garandeerden. Het is niet de gewoonte van Standard om zoiets in onze contracten te zetten.”

Brussels bis

Toen Brussels weer op het toneel verscheen, was de zaak vlug beklonken. Voorzitter Vermeersch en Cordier gooiden het spoedig op een akkoord. Alleen La Louvière diende nog overtuigd te worden. Dat bleek niet zo simpel. Gaone vroeg 300.000 à 400.000 euro voor zijn doelman. Brussels wilde niet meer dan 275.000 euro besteden.

“We wisten dat ze bij Brussels geld hadden als gevolg van de transfer van Ibrahim Kargbo“, zegt sportief manager Chris Benoît van La Louvière. “Zij van hun kant beseften dan weer goed dat wij dringend geld nodig hadden en dat een club die degradeert, toch zijn beste spelers niet kan behouden.”

Anders gezegd, een compromis was een kwestie van tijd. Twee keer werd een ontmoeting tussen Vermeersch en Gaone uitgesteld. Tot ze elkaar die bewuste vrijdag uiteindelijk wel zagen. Zes uur lang pleegden ze overleg. Toen ze weer naar buiten kwamen, was Michaël Cordier de nieuwe doelman van FC Brussels.

STéPHANE VANDE VELDE

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content