Club Brugge diende vorige week Valencia zijn eerste Europese nederlaag in negentien wedstrijden toe, won voor het eerst in vijf en een half jaar van Standard en ‘herontdekte’ Wesley Sonck.

Als de kans komt, moet je zorgen dat je er klaar voor bent, luidt een trainerscliché en zondag kwam voor Wesley Sonck (31) de kans. Hij was er niet helemaal klaar voor. Na tien minuten zat hij al stikkapot, verklaarde hij achteraf. Volgens hemzelf kwam dat omdat hij de laatste “zes à zeven wedstrijden” geen speelkansen kreeg. In elk geval lijkt het een probleem als een profvoetballer na tien minuten al aan het eind van zijn krachten is, zeker als hij vier en een halve keer zo lang op het veld staat. Dringt een deskundig onderzoek zich hier niet op? Misschien blijkt dan wel dat hij gebaat zou zijn met een hogere trainingsintensiteit of (zoals pakweg Mohamed Dahmane) met af en toe wat speeltijd met het tweede elftal op maandag- of vrijdagavond.

Van de return tegen AA Gent in de kwartfinale van de Cofidis Cup op woensdag 27 januari was het geleden dat Sonck nog mocht meedoen. Hij speelde toen de hele wedstrijd. Zijn laatste optreden in de Jupiler Pro League dateerde van zondag 24 januari in Genk (speeldag 23). Na 80 minuten viel hij er in. In een competitie-wedstrijd startte hij voor het laatst op 12 december tegen KV Mechelen (speeldag 18). Hij werd er na 73 minuten gewisseld. Scoren deed hij de laatste keer op tweede kerstdag in de Brugse derby (speeldag 20): in de 74e minuut kwam hij in de ploeg en in de 86e maakte hij de winning goal. Op KV Kortrijk op 30 december (speeldag 21) viel hij in na 76 minuten.

Maar zondag in de topmatch tegen Standard was het eindelijk showtime voor Sonck. Elf ploegmaats creëerden in de eerste 45 minuten geen kans, ze slaagden er zelfs niet in één bal tussen de palen te trappen en trokken met een 0-1-achterstand de kleedkamer in. Op rechts lagen er nochtans infiltratiemogelijkheden in de rug van Milan Jovanovic, maar die kregen ze in de eerste helft niet uitgespeeld. Igor De Camargo zette veel druk op spelmaker Vadis Odjidja en met twee spitsen miste Club Brugge de kracht van een vijfde, balvaste en creatieve middenvelder om zijn combinatievoetbal te kunnen ontwikkelen. Joseph Akpala was vaak de man die afhaakte, maar ook de man bij wie de combinaties vaak stokten. Omdat Nabil Dirar en Ronald Vargas geblesseerd waren en Maxime Lestienne geschorst was, bracht trainer Adrie Koster Sonck aan de aftrap van de tweede helft. Drie minuten later sloeg hij al toe: Karel Geraerts stuurde hem op Sinan Bolat af, hij zocht en kreeg een strafschop, zette hem ook nog feilloos om (1-1) en liet zo de wedstrijd kantelen. “Sommigen kunnen misschien beter voetballen dan ik,” zei hij nadien, “maar geef mij een bal in de zestien meter en hij zit binnen.” Nog drie mooie kansen kreeg hij in die zestien meter, maar raak trof hij niet meer. Op de mooiste, na een center van alweer Geraerts vanaf de rechterkant in de rug van de verdediging, was ook Dorege Kouemaha gevolgd en hij scoorde wel (2-1). Verdienstelijk maakte Sonck zich ook als aanspeelpunt op het middenveld, maar zelf noemde hij zijn prestatie niet zo goed. Stikkapot, weet je wel. Hij begrijpt de keuzes van de trainer niet, profvoetbal om de prijzen draait om efficiëntie en niet om schoonheid, gaf hij aan, en hij herinnerde iedereen er onder meer aan hoeveel keer hij vorig seizoen scoorde. Straks krijgt hij nog heimwee naar Jacky Mathijssen.

Met Club Brugge gaat het wél nog altijd beter dan vorig seizoen. Voor het eerst in vijf en een half jaar kon het nog eens winnen van Standard. Daardoor is de achterstand op leider Anderlecht niet groter geworden en door het verlies van AA Gent tegen STVV bedraagt de voorsprong op het nummer drie al acht punten. Drie dagen eerder diende het Valencia zijn eerste nederlaag in negentien Europese wedstrijden toe (1-0) en donderdag mag het in het Estadio Mestalla voor een plaats in de achtste finales van de Europa League spelen. Jammer dat Sonck niet in conditie is.

door christian vandenabeele

“Straks krijgt Wesley Sonck nog heimwee naar Jacky Mathijssen.”