Hoe heb je Joëlle leren kennen ?

“Dat gebeurde in de zomer van 1990, ik was toen zeventien jaar. Naast de plaats waar wij aan het trainen waren, gaf Joëlle tennisles aan kinderen. Ik heb haar gevraagd of ik haar racket mocht lenen. Later gaf ze toe dat ze me wel al opgemerkt had, maar van een coup de foudre kun je niet echt spreken.”

Je leerde je vrouw kennen voor je een bekende voetballer werd. Bekende voetballers staan aan veel verleidingen bloot.

“Dat is nu net het enige punt van onenigheid tussen ons. Je mag wel stellen dat Joëlle ziekelijk jaloers is. Dat is een verschrikkelijk probleem dat ons leven vergiftigt, maar zonder twijfel is het voor haar nog erger dan voor mij. Om te vermijden dat de toestand werkelijk ondraaglijk wordt, hebben we beslist om beiden naar een psychiater te gaan. Het is jammer dat we dit probleem kennen, want voorts vormen we een harmonieus en evenwichtig koppel.”

Jullie hebben drie kinderen : Julian (11), Andrea (9) en Hugo (3,5). Blijft het daarbij ?

“Joëlle zou vijf kinderen willen. Ik vind drie al ruim voldoende. Het volstaat niet dat je een kind wenst. Je moet er ook voor kunnen zorgen.”

Joëlle heeft nooit gewerkt, dus moeten er vijf monden gevoed worden met alleen maar jouw loon. Zou je je het financieel kunnen veroorloven om na je carrière als voetballer niet meer te werken ?

“Neen, en zeker niet met het contract dat ik nu bij Standard heb (lacht). Als Lucien D’Onofrio dit leest, zal hij weten dat deze passage voor hem bestemd is. Misschien had ik wél kunnen rentenieren als Joëlle en ik geen kinderen zouden hebben. Maar zelfs als ik rijk zou zijn en van mijn geld zou kunnen leven, kan ik me niet voorstellen dat ik niets zou doen. Ik heb altijd actie nodig. Joëlle hoopt trouwens dat ik na mijn carrière als voetballer trainer word. Zelf weet ik nog niet precies wat ik ga doen.”

Je oudste zoon liep bij een ongeval zware verbrandingen op en zweefde zelfs een tijd tussen leven en dood. Heeft dit jou geleerd om het voetbal te relativeren ?

“Absoluut. Op zulke momenten verleg je al je prioriteiten op een drastische manier. Je geeft er je rekenschap van dat alles onbeduidend is. Bovendien krijg je er een vreselijk schuldgevoel van. Er werd gezegd dat wat Julian overkomen is, onze schuld was. Het is bovendien nog mijn persoonlijke schuld, want ik had de verkeerde reflex om meteen zijn nylon kleren uit te trekken. Maar zijn huid kleefde aan die nylon, dus werd zo ook zijn vel eraf gerukt. Wat wil je, ik was in paniek. Godzijdank is het inmiddels nog slechts een slechte herinnering.”

Er zijn voetballers die nog de ochtend van een wedstrijd de liefde bedrijven.

“Ja, dat weet ik. Ik doe daar in ieder geval niet aan mee, ik ben wat dat betreft nog iemand van de oude stempel. Vanaf twee dagen voor een match onthoud ik mij. Joëlle mag proberen wat ze wil om mij tot andere gedachten te brengen : geen kwestie van ! Het is meer iets psychologisch, het is bijna een vorm van bijgeloof geworden. Maar zeg, er zijn genoeg andere dagen in de week, hé (lacht).”

Je hebt hier een indrukwekkende DVD-collectie.

“Zo’n zeshonderd stuks, denk ik. Er zitten natuurlijk veel films voor kinderen tussen, maar dan nog. Joëlle en ik gaan nu eenmaal graag naar de bioscoop. En als je dan thuis een bioscoop hebt…”

Wie is je favoriete acteur ?

“Zonder twijfel Robert De Niro. In slechts een paar maanden tijd heb ik zowel Cape Fear als Awakenings gezien. In de eerste film, een razend spannende thriller, speelt hij een psychopathische moordenaar, in de tweede een mentaal gehandicapte. En in beide rollen is hij perfect geloofwaardig. Een buitengewoon acteur.”

door Carlito Brigante

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content