Hij voelde zich misbegrepen in eigen land, werd niet naar waarde geschat bij Standard en Charleroi. Dan rest er maar een mogelijkheid : een buitenlandse werkgever opzoeken. Roberto Bisconti hervond na een eerste buitenlandse avontuur bij het Italiaanse Monza zijn speelvreugde bij het Schotse Aberdeen. Daar behoorde de Luikse middenvelder vorig seizoen wekelijks tot de uitblinkers, iets wat dit seizoen niet altijd even gemakkelijk lukt.
Is het Schotse voetbal nog altijd gebaseerd op kracht ?
Roberto Bisconti : Zwijg, jong. Ik ben enorm vermoeid. Door de snelle opeenvolging van wedstrijden, meestal wekelijks twee, voel ik me zo goed als gebroken. We sukkelen bovendien met een waslijst aan geblesseerden, waardoor de anderen maar weinig rust krijgen.
Aberdeen beleeft een moeilijk seizoen ?
Daar is een simpele verklaring voor. De helft van onze aanval bevindt zich in de ziekenboeg. Als resultaat daarvan kunnen we nog maar moeilijk scoren en verliezen we sneller wedstrijden. De trainer wordt verplicht om met jongeren te spelen. Als het dan niet loopt, krijgen de ouderen sneller kritiek te verwerken. Ook al ben ik dan nog maar 29, toch ben ik de senior van onze selectie.
Jullie maakten enkele weken geleden kennis met de sterkte van Celtic ?
Inderdaad. We verloren maar liefst met 7-0. Een echte ramp. We werden als preminiemen van het kastje naar de muur gespeeld. Niet echt een goede herinnering.
Opvallend is dat je bijna niet meer geblesseerd bent, iets wat jou vroeger meermaals hinderde.
Een fenomeen dat tot voor kort eigenlijk gemakkelijk te verklaren viel. De mentaliteit is hier totaal verschillend. Het respect voor de spelers is hier veel groter. Als je met iets sukkelt, mag je rusten. Een wereld van verschil met België, waar je vaak wordt gedwongen om sneller te herstellen dan mogelijk is. Hier weet de medische staf ten minste dat je geen komedie speelt. Het wederzijds respect is dan ook enorm groot. De club weet dat je per seizoen gemiddeld zes tot zeven wedstrijden mist. De kinesisten hebben hier een heel grote macht. Vorig seizoen miste ik slechts vijf matchen door die goede aanpak. Nu werd ik bij de seizoensstart gehinderd door een scheurtje in de kuit, iets wat vorige week weer opstak. We zien wel wat het geeft.
Je werd bij Aberdeen zelfs verkozen tot speler van het jaar.
Dat betekent toch wat, hé. De tevredenheid is groot, merk ik. Maar toch moet ik erkennen dat ik mijn familie en vrienden in België mis. Eigenlijk het leven bij ons op zich. Hier voel ik me niet echt thuis. Maar ik ben hier voor mijn beroep. Dat is het belangrijkste.
Denk je al aan een terugkeer naar België ?
Dat zou me verwonderen. Daar kan ik financieel nooit zo’n goede zaak doen als hier. Het blijft op mijn leeftijd toch een prioriteit.
Dan speel je volgend seizoen nog bij Aberdeen ?
Ik weet het echt niet. Op het einde van dit seizoen loopt mijn overeenkomst af, terwijl de onderhandeling voor een eventuele verlenging nog niet werden opgestart. Als ze me natuurlijk hetzelfde aanbieden als de meeste jongeren, dan zullen we naar een andere oplossing moeten uitkijken.
door Pierre Danvoye
‘In België kan ik financieel nooit zo’n goede zaak doen als hier.’
