Venezolaan, geboren op 20 november 1988 in Caracas. 1,74 meter – 73 kg. Profiel: de lachende werker.
R oberto Rosales: “Ik lach héél veel, maar werk ook graag. Moet ook, ik probeer zoveel mogelijk uit mijn trainingen te halen, op mijn leeftijd moet dat. Mijn leven naast het voetbal? Niet eenvoudig. Ik woon alleen en moet dus zelf voor alles instaan. Dat is niet altijd evident. Ik kan bijvoorbeeld niet koken. Op zich is dat dit seizoen nog geen probleem, omdat ik al het hele jaar in een hotel logeer. In Melle, waar vorig seizoen Alin Stoica verbleef. Volgend seizoen ga ik op een appartement wonen. Ik hoop dat ik ergens ook een kookcursus kan volgen. Het appartement is makkelijker, omdat mijn familieleden dan wat meer kunnen overvliegen, voor een maand of misschien twee. Naast mijn ouders heb ik nog twee broers en een zus. Gelukkig voor ons is er internet, anders zouden de communicatiekosten hoog oplopen. Eerlijk gezegd: internet heeft het leven ongelooflijk makkelijk gemaakt. Ik weet niet of ik het hier zonder had gered…
“Voetbal is bij ons een familiezaak. Ik ben begonnen op mijn vierde en zal bij Gent wellicht de enige voetballer zijn van wie én de moeder én de zus ook speelt of speelde. Mijn zusje vindt zelfs dat ze beter is, maar daar twijfel ik aan. Zij voetbalt ook in eerste klasse, maar verdient niks met haar sport. Eigenlijk zou zij naar Amerika of naar Duitsland moeten, om daar als prof aan de slag te gaan. Papa was vroeger ook prof, een middenvelder. Hij is nu sportleraar en trainer, zowel van een mannenploeg als van een vrouwenteam. Vroeger was hij trainer van mijn zusje. Mijn oom, mijn neefjes, we voetballen allemaal. Voetbal is niet de eerste sport in Venezuela, dat is baseball. Al jaren. Ik heb het vroeger nog gespeeld, toen ik een jaar of zes, zeven was, maar vond het niks.
“We groeiden op in Caracas. Ruim drie miljoen inwoners, veel verkeer, en, jammer genoeg, veel geweld. Bepaalde wijken zijn heel gevaarlijk. Wel mooi, zeker het nationaal park dat Caracas van de zee scheidt. Van Venezuela kennen de meesten olie, en de meisjes, heel mooi. De mooiste ter wereld wordt gezegd ( grijnst). Daar kan ik me alleen bij aansluiten. Door de olie is er wat geld, we hebben een hele grote middenklasse.
“( gedreven) Caracas is ook de stad van Simon Bolivar, de bevrijder van Zuid-Amerika. El Libertador, de man die een rol speelde in de onafhankelijkheid van Bolivia, Colombia, Ecuador, Peru, Panama en uiteraard Venezuela. Een groot historisch personage, waar wij op school heel veel les over kregen. Onze nationale trots. Voor elke jongere is hij een held.
“Naast voetbal is muziek voor mij heel belangrijk. Reggaeton, salsa, merengue, je kan het bij mij alle dagen horen op de kamer. Ik kom binnen en ik zet het direct op. Typisch voor Venezuela is lamusica llanera. Franco De Vita zou je zeker moeten leren kennen. Of Oscar D’Leon. En Los Adolscentes… Dansen? Neen. Niks voor mij, ik kijk liever. Ik moet zeggen: door uit te wijken naar Europa, heb ik het gevoel veel sneller te groeien dan mijn leeftijdsgenoten. Ik ben nog een tiener, maar voel me een twintiger. Een groot deel van mijn geld stuur ik door naar huis, naar de familie. Een beetje zoals de Afrikanen. Wie het goed heeft, stuurt geld naar zijn ouders.” S
door peter t’kint
