Voor de Australian Open werd er al over gesproken : technische hulpmiddelen zouden dit jaar hun intrede doen in het tenniscircuit. Te veel discutabele beslissingen van het scheidsrechterskorps in het verleden vormden een aanzet, de vooruitgang van de technologie zorgde voor het definitieve startschot tot onderzoek. Twee systemen, Hawkeye en Auto-ref, worden momenteel onder de loep genomen door zowel de Amerikaanse tennisbond als de internationale tennisfederatie. In tegenstelling tot de 25 jaar oude Cyclops, die vervelend piepende controlemachine op de servicelijn, zijn deze systemen gebaseerd op vertraagde televisiebeelden. Op de US Open, later op het jaar, zou één van de twee opties functioneel moeten zijn.
Ook deze Australian Open kon er niet aan ontsnappen : Alicia Molik kreeg, nadat een ace onterecht werd uitgegeven, geen gamewinst op een belangrijk moment in haar thriller tegen Lindsay Davenport. De wedstrijd tussen Lleyton Hewitt en David Nalbandian stond bol van de scheidsrechterlijke blunders. Vroeger kraaide er geen haan naar, tegenwoordig wordt iedereen met de neus op de feiten gedrukt. Televisiestations gebruiken al een tijdje vertraagde herhalingen om betwiste fasen te beoordelen. In de nabije toekomst zouden scheidsrechters kunnen beschikken over al dat beeldmateriaal. De vraag is : hoe gaan ze ermee om ? Kunnen spelers op elke ogenblik van de match om verificatie vragen of wordt er een limiet gesteld op het aantal interventies per set ? Alicia Molik heeft haar twijfels : “Oké, het kan tot op een zeker niveau helpen, maar tegelijkertijd zou het ook het natuurlijke ritme van een tennispartij onderbreken.”
Een tweede nadelige factor voor het systeem is het kostenplaatje. Voor Cyclops werd tot voor kort tussen 15.000 en 20.000 dollar per baan per toernooi afgedokt. Auto-ref, dat televisiebeelden omzet in computersimulaties tot op vier millimeter precies, zou daar nog 10.000 dollar boven zitten. Wordt het daardoor een handig speeltje enkel weggelegd voor de grote organisaties ? En zullen toernooien al hun banen met robotlijnrechters bevolken of krijgen enkel de showcourts, waar meestal de toppers spelen, het privilege van de correcte arbitrage ? Om maar te zwijgen over de accuraatheid van de apparaten : als er toch nog een marge is van enkele millimeters, zullen spelers, net als op de baan, blijven discussiëren over de juistheid van een oordeel.
Heel wat vragen staan nog open. Het traditionele tennisbastion is sowieso niet snel overtuigd van de nood tot evolutie. Toch pusht de Amerikaanse federatie hard, graag uitpakkend met spraakmakende innovaties, om tegen eind augustus met iets definitiefs voor de dag te komen. De lijnrechters krabben al in hun haar. Hun voordeel van de twijfel zal constant in twijfel getrokken worden.
door Filip Dewulf
