Met de successen van de nationale ploegen nog vers in het geheugen gaat dit weekend de Ethias Volley League van start. International Matthijs Verhanneman is terug op het oude nest, bij landskampioen Knack Roeselare.

Na twee bijzonder moeizame seizoenen knoopte Knack Roeselare vorig seizoen met een nieuwe coach en een vernieuwde spelersgroep weer aan met het succes. Met de dubbel en ‘eindelijk’ opnieuw het felbegeerde Champions Leagueticket op zak was Roeselare deze zomer nauwelijks actief op de transfermarkt. De enige echte aanwinst van Knack is er wel een met naam en faam: na twee seizoenen in Italië keerde Belgisch international Matthijs Verhanneman (24) terug naar de club waarmee hij tussen 2007 en 2011 twee titels en een beker veroverde.

Verhanneman zocht de heimat vooral wegens ‘familiale redenen’ op. Zijn partner Yana De Leeuw, zelf volleybalster en dit seizoen aan de slag bij Hermes Oostende, beviel in mei van hun eerste kindje. Waarom het Roeselare werd en niet Antwerpen of Maaseik, clubs die ook én sneller interesse toonden? “Ik had inderdaad eerst contact met Antwerpen en Maaseik, maar toen Roeselare zich meldde, bleek al vlug dat ze hier het meest gemotiveerd waren om mij aan te werven.”

Met Roeselare koos hij voor de ploeg die het vorige seizoen domineerde en, mede daardoor, als favoriet aan de nieuwe competitie begint. “Als je een sterke kampioensploeg zogoed als volledig bij elkaar houdt, dan is het niet meer dan logisch dat ze je naar voren schuiven als grootste kanshebber op de titel. Het is niet de meest comfortabele positie om te starten, maar het is ons doel om de nummer 1-positie in België te behouden. Die sportieve ambitie was trouwens ook een belangrijke reden voor mij om voor Roeselare te kiezen.”

Na twee jaar komt hij uiteraard nog veel oude bekenden tegen bij Knack. De coach is echter niet meer dezelfde. “Ik had een heel goede band met Dominique Baeyens en bij de nationale ploeg werken we nog altijd samen. Niemand zal afbraak willen doen aan het werk dat hij in Roeselare heeft gedaan, maar na zo veel jaar was het misschien wel tijd voor een nieuwe wind. Emile Rousseaux heeft die doen waaien en de resultaten hebben bewezen dat zijn aanpak aanslaat. Door het interlandvolleybal en mijn blessure (zie kader, nvdr)kon ik nog nauwelijks aan de groepstrainingen deelnemen, maar ik stelde wel al vast dat Emile een heel gepassioneerde trainer is. Ik kijk er dan ook naar uit om snel weer voluit te gaan.”

Ook op een nieuwe deelname aan de Champions League verheugt Verhanneman zich nu al. Zoals elk jaar stelt Roeselare de tweede ronde voorop als minimumdoel. “Met Friedrichshafen, Galatasaray en Kedzierzyn als tegenstanders was het lot ons niet bepaald gunstig gezind. Het voordeel is dat we in zo’n zware poule telkens met open vizier mogen strijden. Die wedstrijden op het hoogste Europese niveau heb ik de voorbije jaren gemist.”

Niet te vroeg

Nochtans was het de club die drie keer op rij de belangrijkste Europese beker had gewonnen die hem in 2011 naar Italië loodste. De sportief verantwoordelijken van Trentino waren in de play-off 12-ronde van de Champions League 2009/10 zo onder de indruk gekomen van de technisch sterke en krachtige aanvaller die erin geslaagd was 35 punten te scoren tegen hun team, dat ze niet aarzelden om hem meteen een contract voor drie seizoenen aan te bieden.

Verhanneman zou uiteindelijk nooit voor Trentino uitkomen. “Ze besloten me uit te lenen aan Ravenna om zo de Italiaanse competitie te leren kennen. Ik vond dat zelf ook een goed idee, omdat ik bij Ravenna meer speelkansen zou krijgen.” Een vergissing, zo bleek achteraf. “Ik kwam terecht bij het zwakke broertje van de reeks en tot overmaat van ramp klikte het totaal niet met de trainer, die niet in mij geloofde.”

Na Verhannemans sportief compleet mislukte seizoen ontbond Trentino – in onderling overleg, zoals dat heet – het contract met zijn Belgische hoekaanvaller. De dag voor de mercato sloot, kwam er een bod van Molfetta, een club uit de A2, de Italiaanse tweede afdeling. Het werd een schot in de roos, met de titel en de promotie naar de topklasse als bekroning.

De kritiek dat hij te vroeg voor Italië koos, verstomde desondanks niet helemaal. “Ik ben het daar niet mee eens”, weerlegt hij. “Het eerste jaar viel alles tegen: als team beschikten we over onvoldoende kwaliteit, de trainer schonk me geen vertrouwen en ik begon geblesseerd aan de campagne. Ik heb evenwel geen spijt van mijn beslissingen, want ik heb ze altijd in eer en geweten genomen. De eindconclusie bij Ravenna was negatief, maar ook daar heb ik mooie momenten gekend. Het is zeker niet zo dat ik daar een heel jaar heb zitten wegkwijnen. Ik heb nu voor twee jaar getekend bij Roeselare en ik ben heel gemotiveerd om er mijn kwaliteiten te tonen, maar ik sluit niet uit dat ik ooit weer in de Italiaanse of in een andere buitenlandse competitie aan de slag ga.”

Verhanneman is er immers van overtuigd dat hij in Italië een betere speler is geworden. “De ervaring die ik er kon opdoen, nemen ze mij niet meer af. De tweede afdeling in Italië is een stuk evenwichtiger dan de hoofdklasse hier. Roeselare en Maaseik zouden er ook bovenaan meedraaien, maar ze zouden elke wedstrijd het beste van zichzelf moeten geven om te winnen, wat hier – met alle respect voor alle clubs in de Ethias Volley League – jammer genoeg niet het geval is. Dus ja, ik ben rijper en als een betere volleyballer teruggekeerd uit Italië. Ik sta te popelen om dat dit seizoen op het terrein bij Roeselare te tonen.”

DOOR ROEL VAN DEN BROECK – BEELDEN: IMAGEGLOBE

“Ik ben als een betere volleyballer uit Italië teruggekeerd.”