Juan Carlos Ferrero, Fernando González, Lleyton Hewitt en Andy Roddick. Het zijn de laatste vier tegenstanders van Roger Federer op Wimbledon 2005, de editie die hij ook zou winnen. Het zijn alle vier leeftijdsgenoten van de 33-jarige Zwitser. Alle vier zijn ze inmiddels gestopt, hun tennisrackets liggen al een tijdje stof te vergaren. Niet de Wilson van Roger Federer. Die slaat nog altijd tegen tennisballen. En hoe. Esthetiek in zijn zuiverste vorm. ‘Slaan’ is bij deze dan ook niet het juiste werkwoord.
We schrijven 2015. Tien jaar later. Wie staat er in de finale op het heilige gras van Centre Court? Jawel, Roger Federer. Nog altijd. De grootmeester lijkt wel een abonnement te hebben op finales in Wimbledon. Van zijn laatste dertien deelnames haalde hij maar liefst tien keer de eindstrijd. Niet toevallig, het snelle gras van Wimbledon ligt zijn spel namelijk veel beter dan het trage gravel van Roland Garros.
De manier waarop hij Andy Murray in de halve finale uit het toernooi kegelde, was verbluffend en weergaloos tegelijk. Met een service die draaide als nooit tevoren, een verwoestende forehand, een enkelhandige backhand die weer dienst deed en de techniek die hem zo kenmerkt en groot maakte. Totaaltennis.
Every inch a gentleman. Het zinnetje lijkt wel voor Roger Federer te zijn uitgevonden. Terwijl anderen zich verliezen in gesakker op zichzelf en umpires, toont de Zwitser zich een ijskonijn. Geen spiertje op zijn gezicht dat vertrekt. Ook hierin toont hij zich de grootste.
Federers voornaamste tegenstanders heten al een hele poos Novak Djokovic, Rafael Nadal en Andy Murray. Ze zijn allen vijf jaar jonger en alle drie blinken ze uit in hun verdedigend werk. Ze brengen schier onmogelijke ballen terug in het spel en slaan bijwijlen fabuleuze passingshots. Maar ze hebben niet de techniek en finesse van Federer. Zij slaan op ballen, Federer streelt ze.
Roger Federer is zo iemand van wie je als (jong)volwassene een poster op je kamer kunt hangen zonder gelijk puberaal gedrag verweten te worden. Zo heb je er niet veel. Andrea Pirlo kan ook nog, met een beetje goede wil.
Federer had in de finale op Wimbledon een afspraak met de geschiedenis. Kon hij het nog één keer? Kon hij nog één keer de jongere garde de baas? Wat zou het mooi geweest zijn. Die fantastische carrière afsluiten met een staande ovatie van Centre Court en applaus dat klatert van de tribunes. Iederéén gunde hem die 18e grandslamzege.
Hun en onze wens werd helaas niet bewaarheid. Iemand die zo mooi met sport bezig is, verdiende dat nochtans.
Milan Vervaecke, Desselgem
