Afgezien van de assistent-trainer heeft Ierland geen grote namen, maar de fans zien het, zoals altijd, wel zitten. ‘We can beat them all.’

We dont mind if your striker plays for Barça Lona, Man United, Munich or Madrid, Cause when the boys in green are on the ball, Uhhh, Man-on-man we can beat them all.

Dat is de eerste strofe van Eire Abú, of Ireland Abú, het lijflied van de Green Army, de supporters van Ierland. Volgende zaterdag in Bordeaux in groten getale aanwezig voor de match tegen de Rode Duivels, tot grote vreugde van de lokale horeca, én van de Belgische fans, die nu al uitkijken naar een verbroederingsfeestje in de straten van de Franse wijnstad. Want Ierland staat op een toernooi altijd garant voor fun, veel gezang, en een oneindig groot vertrouwen in de capaciteiten van het eigen team. Wat ook de faam van de tegenstander is.

Vier jaar geleden reisden ze met een relatief zwakke ploeg naar het EK, maar dat verhinderde de fans niet om te dromen van een stunt. Europees kampioen Spanje kloppen, dachten ze, is misschien wat te hoog gegrepen, maar een gelijkspelletje tegen Italië, dat moet lukken. Kroatië kloppen ook. De realiteit viel tegen: alle wedstrijden gingen verloren, en op 18 juni, goed één week nadat het toernooi voor hen was begonnen, mocht het legioen Polen al verlaten.

Dit keer is het niet anders, zegt Owen, volger van de Ierse ploeg. De kritiek die Giovanni Trapattoni na afloop van het EK kreeg – veel te defensief – vond hij niet helemaal terecht. De Italiaan had bij de Ieren weer een gevoel van ‘we zijn moeilijk te kloppen’ in het elftal geïnstalleerd. Alleen was er wel een klein minpuntje: de Ieren zelf konden onder Trapattoni ook moeilijk een andere ploeg kloppen.

Dat gevoel bleef duren, ook onder opvolger Martin O’Neill. Owen: ‘Onze pool aan talent is niet zo groot, we gaan het altijd moeten hebben van werklust en groepsgevoel. De som van alle individuele kwaliteiten zal nooit volstaan, er moet iets extra’s bij. Tot een jaar geleden verliep de campagne desastreus, met slechte prestaties, maar nadien kwam er een opflakkering. We klopten Duitsland, pakten tegen hen zelfs vier op zes. En in de barrages wonnen we van Bosnië. De Ierse fan heeft nu weer het gevoel dat een team kloppen een mogelijkheid is.’

Daarom koesteren de Ieren opnieuw grote verwachtingen, ook door het nieuwe format van dit toernooi. In het Ierse kamp rekenen ze zo: met één zege raak je (wellicht) in de volgende ronde. En die kans maken ze in elke match, dachten ze vooraf. Zweden is niet sterker, als ze Zlatan tenminste aan banden kunnen leggen. De Italianen hebben een mindere lichting én wat belangrijke afwezigen, terwijl de Belgen mooie namen hebben, zeker voor Ieren die de Premier League van nabij volgen, maar niet zo onoverwinnelijk worden geacht als Spanje vier jaar terug. Owen: ‘We maken in elke wedstrijd een kans.’

NOOIT SAAI

De voorbereiding van de Ieren stond net als die van de Belgen in het teken van wat twijfelgevallen. Een lastig probleem voor O’Neill was… de centrale verdediging. John O’Shea speelde in elke kwalificatiewedstrijd, maar kreeg helemaal op het laatste rood, zodat hij de barrages miste. Zijn vervanger Ciaran Clark deed het tegen Bosnië goed. O’Shea komt aan het einde van een cyclus en kwam plots onder druk te staan. Voorin was er de blessure van schaduwspits Jonathan Walters, een van de schutters in de kwalificaties. Owen: ‘Maar als we eerlijk zijn, zie ik bij ons weinig spelers die bij de Belgen in de ploeg zouden mogen staan. Tenzij onze twee vleugelbacks misschien. Séamus Coleman is een zeer goeie rechtsachter, en tijdens de kwalificaties werd linksback Robbie Brady ook steeds belangrijker.’ Brady is een offensieve speler, hij kan ook een rij hoger.

De voorbereiding van de Ieren stond ook een beetje in het teken van de controverse. Toen hij aan het bewind kwam, vreesde Martin O’Neill, het drukke leven van een clubcoach gewend, een beetje voor de saaiheid van een bestaan als bondscoach. Saai werd het evenwel niet, want O’Neill besliste om Roy Keane assistent te maken. U weet wel, Keane, die goeie middenvelder van Manchester United die ooit zei dat hij zijn hele carrière lang goed had geluisterd naar Brian Clough, zijn manager bij Forest. Die zei hem: ‘Hou het simpel, het enige wat jij moet doen, is de bal afnemen en hem doorspelen naar een speler in een ander rood shirt.’ Keane bouwde er zijn carrière op. Alex Ferguson loofde hem ooit door te zeggen dat het ‘een eer was om met zo iemand te mogen werken. Hij gaf me de indruk liever dood te vallen door uitputting dan zijn verlies toe te geven.’

Simpel hield hij het evenwel niet altijd, het nummer zes. De Times maakte ooit een rangschikking op van de hardste spelers en zette Keane, die ooit de Noor Alf-Inge Haland op een gewelddadige manier van het veld trapte, op 11. Keane daarover: ‘Ik had er lang genoeg op gewacht en ik raakte hem heel hard. Ik denk dat de bal wel in de buurt was, maar ik zei toch: deze is voor jou. En kom nooit meer janken over geveinsde blessures.’

Hard was hij ook met zijn mond. Keane schoffeerde het publiek van United en maakte ooit Rio Ferdinand, zijn ploegmaat bij United, met de grond gelijk. In 2002 zei hij in volle WK-aanloop dat de Ierse bondscoach Mick McCarthy zijn WK ‘in zijn achterwerk’ kon steken, want dat de coach maar ‘een rukker’ was. ‘Ik hield al niet van jou als speler, maar ik hou ook niet van jou als bondscoach.’

GAY

Gevolg: de helft van alle perspraatjes bij de Ieren, bij gebrek aan sterren, gaat over… Roy Keane. Dat hij accepteert om tweede viool te spelen bij Ierland, heeft ook wel met zijn verleden als manager te maken. Hij trainde tot dusver Sunderland en Ipswich, maar een succes was het niet. Owen: ‘Onder de vleugels van O’Neill wil Keane zichzelf weer wat naam en geloofwaardigheid geven in het wereldje.’

Maar zijn mond is hem soms nog steeds te snel af. In de aanloop naar dit EK verloren de Ieren een oefenwedstrijd van Wit-Rusland met 1-2. Wel met een B-elftal, van de ploeg van toen staat tegen de Belgen wellicht alleen middenvelder Jeff Hendrick in de basis. O’Neill maakte er dan ook geen drama van, maar Keane wel. Middenvelder Aiden McGeady, een van de favoriete spelers van O’Neill, speelde die avond geen te gelukkige wedstrijd en Keane zei daarover tegen de Ierse media: ‘Die jongen kan een pak beter, maar misschien is dat wel het verhaal van zijn carrière.’ Owen: ‘Keane bedoelde het duidelijk als een grap, maar ergens las je toch in zijn ogen dat hij het meende.’ De voetbalwereld vond het niet kunnen, O’Neill noemde het ook wel ‘een beetje hard’ en Keane zag zich genoodzaakt om zich publiekelijk te excuseren.

Dat overkwam vorige week ook Martin O’Neill. Naar aanleiding van de afreis naar Frankrijk organiseerde Today FM een bon voyage to the boys in green. Plaats van afspraak: het Opera House in Cork. Martin O’Neill moest er speechen en op een gegeven moment wilde hij ook eens een grap maken. Hij had het over zijn bezoek aan de Superbowl in de VS en zei dat er ook nog twee anderen uit zijn staf mee waren gereisd, voor het geval de mensen dachten dat Roy en hij ‘gay‘ waren. O’Neill: ‘Ik wist haast op het moment zelf dat ik het zei dat het een misplaatste grap was.’

De gayscene stond op zijn kop, de rest van Ierland volgde. Ook O’Neill moest zich haasten met excuses. Zo was de Ierse aanloop naar dit EK. Nooit saai, maar wel gevuld met sidelines, bij gebrek aan hard nieuws. Het zal de fans niet deren, zij staken de voorbije dagen met honderden het water over. Met hoge verwachtingen. Zoals altijd.

DOOR PETER T’KINT – FOTO BELGAIMAGE