STVV
Mijn boerengat
Sascha Kotysch (29): ‘Om muizen te vangen moesten mijn vrienden en ik niet ver lopen. Achter ons huis in Bischheim begonnen meteen de velden. Bischheim is wat jullie een boerengat noemen, er leven maar 600 mensen. Het ligt in het zuidwesten van Duitsland. De dichtstbijzijnde stad is Kirchheimbolanden, dat ook al maar 10.000 inwoners heeft. Maar qua ligging zit je daar niet slecht: je staat snel in Mannheim, Frankfurt, Mainz en Kaiserslautern, waar ik mijn profcarrière begon.
‘In Bischheim passeert één auto per uur. Het leven daar was gezellig. Toch denk ik niet dat ik er ooit terug ga wonen. Sint-Truiden heeft intussen een groot stuk van mijn hart ingepalmd. De mentaliteit hier past bij mij: Truienaars werken hard en ik ben een voetballer die het vooral moet hebben van zijn mentaliteit en arbeid. Tegelijkertijd kunnen de mensen hier op een gepaste manier genieten van het leven. In Duitsland ligt de focus nog iets meer op het werk – de Deutsche Gründlichkeit, weet je wel.’
Onze Angela
‘Zoals verwacht heeft Angela Merkel (van de christendemocratische CDU, nvdr) de recente verkiezingen gewonnen. Maar extreemrechts komt nu ook in het parlement. Dat is beangstigend en zeker geen oplossing. Vooral in Oost-Duitsland belanden veel mensen in het extreemrechtse verhaal, daar is er veel werkloosheid. Dat zorgt er ook voor dat de voetbalclubs in die regio, zoals Dynamo Dresden en Hansa Rostock, met veel hooligans kampen. Vaak zijn dat werklozen die aandacht zoeken. Die mensen roepen ook dat buitenlanders hun werk afpakken, terwijl Merkel over de vluchtelingentoestroom zei: ‘Wir schaffen das.’ Ik vind het goed als een land bij zo’n vluchtelingencrisis wil helpen, maar je moet het ook aankunnen. Misschien was Duitsland op dat moment niet sterk genoeg om die massa op te nemen. Maar Merkel móést een uitspraak in die trant doen, anders zou de buitenwereld vlug weer verwijzen naar ons oude imago. Dat loert nog altijd om de hoek, dat zag je ook bij de economische crisis in Griekenland: kranten daar beeldden Merkel af als een nazi.’
Ons verleden
‘Ik kreeg hier nog nooit nazi-verwijten. Wel wordt soms al grappend gezegd: ‘Er komt een Duitser aan.’ Dan lach ik even mee, maar eigenlijk vind ik zoiets niet grappig. Duitsers van mijn leeftijd kunnen niks doen aan wat in het verleden gebeurd is. Voor mijn generatie is dat oorlogsverleden ook niet meer zo prominent. Natuurlijk leerden wij erover op school, maar als je zoiets niet aan den lijve hebt meegemaakt, is het toch moeilijk om je voor te stellen hoe het was. Daarom vond ik het wel goed dat ik de nonkel van mijn mama nog heb kunnen spreken. Die had Adolf Hitler persoonlijk ontmoet. Nu is het makkelijk om te roepen dat je in die tijd sowieso tegen Hitler zou geweest zijn, maar hij zei dat het in die tijd simpel was: ofwel was je voor Hitler, ofwel moesten jij en je familie eraan. Hij vertelde me ook hoe hij gevangen zat in Rusland, hoe je daar soms hoopte dat de man naast jou zou sterven, zodat je zijn kousen zou kunnen afpakken en zelf minder kou zou lijden. Als je die gruwel hoort, bedenk je toch dat we nu in een redelijk goede tijd leven.’
Onze ‘Kaiser’
‘Al vanaf mijn kindertijd zag ik op de videocassettes van mijn vader dat Franz Beckenbauer álles kon: verdedigen, snel mee oprukken, passes versturen. Nog altijd evenaart niemand anders in het Duitse voetbal zijn status. En Beckenbauer kreeg wel wat negatieve persaandacht omdat hij stemmen zou gekocht hebben om het WK 2006 naar Duitsland te halen, maar 95 procent van de Duitsers zegt nog altijd: ‘Der Kaiser zou zoiets nooit doen.”
Raar aan België
‘Hier in Sint-Truiden vind ik de Chaussée d’Amour bizar (de Luikersteenweg, waar veel bordelen zijn, nvdr). Natuurlijk vind je ook in Duitsland zulke straten, maar daar liggen die in het laatste hoekje van de stad. Dat vind ik beter, want leg het hier maar uit aan je zoontje als je op die steenweg rijdt. Sint- Truiden is zo’n schone plaats, met zijn bloesems bijvoorbeeld. Toch wordt de stad in de eerste plaats afgerekend op die Chaussée d’Amour. Dat is jammer.’
KRISTOF DE RYCK
