Dat verdomde virus degradeert zelfs fanatieke fans tot schermsupporters. Deel 2: OHL-supporter Joren.
Joren Vandormael (26) werkt als laborant in Haasrode, maar de laatste maanden was hij minder present op het werk dan anders. Vóór de jaarwisseling moest Joren nog een waslijst aan vakantiedagen opnemen. ‘Al mijn vakanties waren gepland rond enkele voetbaluitstappen. Maar die zijn allemaal in het water gevallen. Dus moest ik nog verscheidene keren vrijaf nemen om vrijaf te nemen.’
Bestemming van die voetbaluitstappen was telkens: Engeland. De supportersgroep waar Joren deel van uitmaakt, heet niet voor niks Leuven Lads. Joren: ‘Sinds OHL eigendom is van King Power, steken we nog vaker Het Kanaal over dan vroeger. Er is een vriendschap ontstaan met een groep fans van Leicester.’
Die Premier Leagueclub is ook eigendom van de Thaise taxfreeketen King Power. ‘Eerst kwamen die Leicestersupporters op uitnodiging van OHL eens naar een match van ons. Ze lieten zich toen meteen goed horen en wij leidden hen rond in de stad. Achteraf nodigden zij ons uit om eens naar een wedstrijd van Leicester te gaan. Onze eerste wedstrijd bij hen was een thuismatch tegen Stoke City.
‘Onze band werd almaar hechter. Als we ginder nu een match volgen, blijven we niet elk in onze groep: we staan dan allemaal door elkaar om mekaar te vragen hoe het gaat. Een heel weekend doen we samen toffe dingen. Zo bezochten we vorig jaar Wembley. Dit jaar zouden we eens naar Anfield trekken en mee op verplaatsing gaan naar Everton. Zulke uitstappen zijn heel plezant. Je leert een andere cultuur kennen. En die mannen zijn echt insane. Als Leicester in de namiddag speelt, beginnen zij al om zeven uur ’s ochtends op café bier te drinken. Wij doen dan mee. Die eerste pint, dat is dan wel even doorbijten.’ ( lacht)
Via Facebook houden de Lads en de Leicestersupporters het hele jaar door contact. Joren: ‘Maar de echte ontmoetingen missen we heel erg. Ook bij OHL. Bij ons abonnement krijgen we elk jaar bonnetjes waarmee we in verschillende Leuvense cafés één Stella kunnen gaan drinken. Dus organiseren we elk jaar een bonnekestocht. Ook die moeten we nu missen. En we kunnen niet samen toeleven naar de matchen.
‘Normaal verzamelen we drie uur vooraf in de Plaza, ons stamcafé op de Oude Markt. Daar eten we eerst iets en nadien kruipen we op de bus of stappen we in stoet naar het stadion. Je voelt de stress tijdens zo’n avond beetje bij beetje opbouwen. En dan sta je daar op die tribune, zie je iemand diep gestuurd worden en weet je: hier komt een kans van. Als er dan ook nog eens 3000 man rond je staat, jaagt dat je hartslag gemakkelijk naar 120 à 130. Als ik een match op tv volg, voel ik die spanning ook wel, maar het blijft toch heel anders.’
De matchen op tv volgt Joren nu vanuit het Leuvense huis waar hij met drie leeftijdsgenoten woont. Twee van hen – zijn broer Robbe en zijn collega Pieterjan – supporteren ook voor OHL. Dus zitten ze daar, met kommetjes chips en blikjes bier op de salontafel, in een wit-groen-zwart-rode bubbel. Dat is gezellig. Zelfs de minder voetbalgekke Melissa komt er dan bijzitten.
‘Maar toch blijft het op zulke avonden veel te rustig. In ons huis hebben we een kelder. Die is door de vorige bewoners ingewijd als feestkelder. Er staat een grote box en er hangt zo’n discolamp. Toen onze bubbels nog groter mochten zijn en de cafés om één uur sloten, konden we daar met een groepje verder fuiven als OHL gewonnen had. Wat muziek en wat onnozel doen met je maten, meer heb je niet nodig voor een geslaagde nacht. Maar tegenwoordig gaapt in onze kelder de grote leegte.’
