Het new look Oostende startte met een vijftien op vijftien en duwde daarmee zijn vernieuwingsdrang in een stroomversnelling. Al bewees de topper tegen Bree dat er nog werk aan de winkel is.

Van Telindus Oostende werd dit seizoen niet veel spectaculairs verwacht. De inhuldiging van de gloednieuwe Searena op 10 december zou voor de kustjongens het hoogtepunt van het seizoen worden. Maar het vernieuwde Oostende snoerde alle criticasters de mond en startte met een vijftien op vijftien. Opmerkelijk om diverse redenen.

Eerst en vooral omdat Oostende een uiterst moeilijk programma voorgeschoteld kreeg : bekerhouder Leuven, daarna play-offkandidaten Charleroi, Pepinster en Bergen. Allemaal gingen ze voor de bijl. Straffe prestatie als je bedenkt dat Oostende in het tussenseizoen een heuse facelift onderging. Op en naast het veld. Negen spelers mochten andere oorden op zoeken en ook in de bestuurskamers werd er flink wat gewisseld.

Assistent-trainer Frans De Boeck, nochtans een man van vele oorlogen, is in geen velden of wegen meer te bespeuren. Voor het eerst in de geschiedenis van de club werd een sportief manager aangeduid, ex-Sunairspeler Philip Debaere moest ervoor zorgen dat er eindelijk lijn komt in de transferpolitiek van de kustploeg. Verder een commercieel manager die de nieuwe zaal maximaal dient te exploiteren, een algemene coördinator (Marijke Schaepelinck), een CEO (Arthur Goethals) en een heuse task force (waarin suikernonkel Johan Vande Lanotte zetelt).

Kortom, een heleboel nobele intenties. Het feit dat er weer eens duchtig in- en verkocht werd, voorspelde echter weinig positieve evolutie. Vier Belgen bleven over. Jeugdproduct en uithangbord Gerrit Major kreeg nogal weinig respect- en tactvol de bons en de ploeg zou uit vier ex-Joegoslaven bestaan. Dit alles geleid door een jonge (34) onbekende Servische coach, Michailo Uvalin, die vorig jaar nog in tweede klasse zat bij Damme. Het stuurloze schip dat Oostende vorig seizoen was, leek meegesleurd in een dolgedraaide tsunami. Dat Oostende voor het eerst sinds lang geen Europees basketbal speelde, gold als een duidelijk signaal dat het met de tienvoudige kampioen bergaf ging.

Geloofwaardigheid

Vijf weken ver in het nieuwe seizoen dienen Uvalin en de zijnen alle doemdenkers van antwoord. Het stuurloze schip heet plots een schoon schip te zijn. Of wat anders gezegd van een ploeg waarin Jef Van der Jonckheyd (23) met zijn drie seizoenen Oostende als ancien van de club door de gangen struint ? Normaal gezien neemt dat tijd in beslag om van een nieuwe lading spelers een hecht team te boetseren maar kijk, de ‘onbekende’ Michailo Uvalin bewijst het tegendeel.

“Het is in ieder geval al een groot voordeel gebleken,” begint Uvalin zijn verklaring van het huidige prille succes, “dat we met allemaal verse krachten zitten. Zij dragen de mentale problemen van vorig seizoen niet mee. Vorig seizoen kon Oostende bijvoorbeeld absoluut niets klaar spelen op verplaatsing, terwijl we nu al drie uitwedstrijden wonnen. Op psychologisch vlak deden we een uitstekende rekrutering, er zitten geen zeuren meer in de groep. De negatieve druk van vorig seizoen is weg, Oostende trekt weer overal naartoe om te winnen.

Geloofwaardigheid is een begrip dat Uvalin, in de jaren 70 speler bij Rode Ster Belgrado en volgens Jean-Marc Jaumin een perfectionist in de beste traditie van de Joegoslavische school, hoog in het vaandel draagt.”

Mooie mix

Oostende bezit een mooie mix van oud en jong, dat moeten we de nieuwe scoutingcel van Oostende inderdaad nageven. Een hoop jongeren : de Belgen L’Hôte (21), Leigh Enobakhare (19) en Van Rossom (19) en de Joego’s Damjan Rudez (19) en Mirza Teletovic (20). Vooral van deze laatste wordt heel wat verwacht. Teletovic, een stevige bonk van 2m05, heeft de body en het talent voor de NBA. De ervaren begeleiders van dienst zijn Jimmy Jaumin (35) en Dennis Wucherer (32), een Duitse international die net nog op het EK in 2005 de finale betwistte. Doe daar nog twee sterke Amerikanen bij en je beschikt over een degelijk geheel. Jaumin beseft het belang van die Amerikaanse import : “Brent Wright is krachtig in de rebound en omnipresent in de aanval. Lavor Postell is een harde werker, defensief sterk en een uitstekende afstandsschutter. Bovendien zit hun mentaliteit goed. Kijk naar zo’n Postell : drie jaar NBA-ervaring, maar absoluut geen kapsones.”

Daar schuilt hem nog een belangrijk verschil met vorig seizoen. Weg zijn de wispelturigheid van spelbepalende figuren als Jason Gardner en vooral Tony Dorsey. In de plaats jongens die stuk voor stuk uitblinken in regelmaat. De Servische guard Veselin Petrovic op kop, een kuitenbijter die zich vorig jaar al bij Pepinster deed opmerken. Niet alleen mentaal een stuk consistenter, ook inzake trefzekerheid een pak betrouwbaarder : de nieuwe matrozen op het Oostendse schip. Met Wucherer, Rudez, Postell en Petrovic bezit Oostende afstandschutters die een zoneverdediging kunnen ontwrichten, waardoor Oostende offensief moeilijker valt af te stoppen. Als dan ook de verdediging minder toelaat, weet je waarom Oostende momenteel hoge toppen scheert.

Ter illustratie : vorig seizoen slikten de kustjongens nog gemiddeld 81 punten per wedstrijd, nu beperken ze hun tegenstanders tot gemiddeld 73 punten per wedstrijd. En het driepuntpercentage steeg van 30 procent naar 37 procent, even hoog als in 2002, toen Oostende voor het laatst kampioen werd.

Dat schenkt vertrouwen. Niet in het minst bij de coach, Uvalin, die graag besluit met een kwinkslag. “We hebben power, kwaliteit en een goede mentaliteit, ik snap eigenlijk niet waarom ik voor het seizoen niets over Oostende las.” l

MATTHIAS STOCKMANS

‘OOSTENDE TREKT WEER overal naar toe om te winnen.’ Michailo Uvalin