Het nummer één van de wereld heeft een probleem met het publiek. Bij wie ligt de fout ?

Is Serena Williams het slachtoffer van racisme in het vrouwencircuit ? Die vraag is moeilijk te beantwoorden omdat zo’n verwerpelijke houding zich in het vrouwentennis zelden op een duidelijke manier manifesteert zoals dat bijvoorbeeld in het voetbal het geval is. Maar het is duidelijk dat er zich tijdens de verloren halve finale tegen Justine Henin op Roland Garros iets heeft voorgedaan dat haar op de persconferentie tot tranen toe heeft bewogen.

Dat het publiek voor de Belgische partij zou kiezen, was te verwachten. En had niets te maken met de spanningen tussen Fransen en Amerikanen in de gevoelige kwestie rond Irak of de ietwat onhandige, maar niet slecht bedoelde verklaringen van de speelster tegenover het Franse publiek (op de Australian Open had Serena tegenover journalisten, met enige zin voor spot, het Franse accent geïmiteerd).

Op 5 juni begon het publiek, waaronder de talrijke Belgische supporters, te applaudisseren telkens het nummer één van de wereld fouten maakte en in het bijzonder na een gemiste eerste opslag. Oracene, de moeder van Serena, verklaarde achteraf dat het publiek klasse miste en de etiquette van het tennis niet kende. “Het publiek was hard”, verklaarde een geëmotioneerde Serena. “Heel hard zelfs. Het is het verhaal van mijn leven.”

Een zin vol toespelingen. Want ook al is de legende, die wil dat de zussen Williams sinds ze het getto van Los Angeles verlaten hebben tegen de moeilijkheden hebben moeten opboksen, zonder twijfel overdreven, feit is dat Serena en Venus nooit over dezelfde trainingsfaciliteiten beschikten als de meerderheid van hun collega’s. Hun verdienste, dat ze het allebei tot nummer één van de wereld geschopt hebben, wordt er alleen maar groter door.

“Het is moeilijk”, zei Serena nog na de slechte ervaring in Parijs. “Mijn hele leven heb ik moeten vechten. Deze strijd komt daar nu bovenop. Op het terrein maakt dat mijn taak moeilijker. Zij ( Henin) is heel goed aan de wedstrijd begonnen en vanaf de eerste punten heeft het publiek haar gesteund. Het is moeilijk om daarna de rollen nog om te draaien. Maar ik hou van de uitdaging waar ik nu voor sta. Ik ga opnieuw moeten leren winnen.”

Als winnares van de laatste vier Grand Slams moest ze nu afrekenen met een oud fenomeen : het publiek kiest altijd partij voor de underdog. Tot Roland Garros straalde ze een onfeilbare zekerheid uit. Niets leek haar aan het wankelen te kunnen brengen. Op het terrein heeft Serena altijd blijk gegeven van een voorbeeldige sportiviteit. Ze vecht nooit een scheidsrechterlijke beslissing aan en ze heeft altijd respect voor haar tegenstanders getoond. Maar als we de miljoenen bekijken die het moderne tennis genereert, dan moeten we niet hopen dat we de oprechte omhelzingen die de ontmoetingen tussen Martina Navratilova en Chris Evert kracht bijzetten, nog zullen zien.

In de finale van Roland Garros wachtte Serena, geraakt door de negatieve houding van het publiek, Henin zelfs niet op aan het net. Toch roemde het nummer één van de wereld na afloop van de wedstrijd, toen de gemoederen wat gekalmeerd waren, sereen de verdiensten van haar rivale. “Zij verdient deze overwinning, daar bestaat geen enkele twijfel over. Maar de houding van het publiek is een vicieuze cirkel. Het gebeurt vaak dat het zich tegen mij keert, maar als ik dan een interventie van de dokter moet vragen omdat ik last heb van blaren op de voeten, dan begint men te fluiten. Maar het zal nooit de schuld van het publiek zijn als ik verlies.”

door Alexis Romain

‘Het zal nooit de schuld van het publiek zijn als ik verlies.’