Nadia Petrova probeert in alle stilte een gooi te doen naar de macht. Komend weekend wil ze met Elena Dementieva België, met Kim Clijsters én Justine Henin-Hardenne, uitschakelen in de Fedcup.

“Je had me gerust ook in het Nederlands kunnen interviewen, want ik vertoefde maar liefst vijf jaar bij jullie buren. Om te trainen in Amsterdam met Glen Schaap. Alleen kwam er de laatste maanden wat sleet op onze relatie. We deden het vrij goed op de baan, maar ik kwam erachter dat hij me emotioneel niet aankon. Er ging van alles mis. Hij dacht dat hij als coach alles kon bepalen, door mijn ouders bij me weg te halen. Glen was overprotective, wilde me te veel afschermen van alles. Dat verdraag ik niet”, zegt Nadia Petrova (23).

Snelle leerlinge

Het levensverhaal van Nadia Petrova mag je opmerkelijk noemen. Ze is de dochter van twee voormalige Russische topsporters. Vader Victor Petrov was een atleet die in de jaren zeventig tot de wereldtop behoorde in het hamerslingeren. Moeder Nadejda Ilina behaalde, met de estafetteploeg op de vierhonderd meter, brons op de Olympische Spelen van 1976. De sportmicrobe werd dus al vrij snel doorgegeven. “Het lag te veel voor de hand dat ik in hun voetsporen zou treden”, stelt Petrova. “Met atletiek begin je eigenlijk pas op je twaalfde of dertiende. We zochten naar een alternatief, want ik moest sporten. Dat werd me opgedrongen. Mijn grootouders woonden in Moskou. Ik vertoefde er vaak, omdat mijn ouders weinig thuis waren door de trainingen die ze gaven. Op mijn achtste vonden we een discipline die goed was voor mijn coördinatie, concentratie en die wat organisatie vergt. Tennis bleek een ideale optie. De techniek van het lopen en het stretchen kende ik al, de vaardigheden en de fysiek volgden al snel. Na amper een jaar speelde ik al mijn eerste toernooi. ( lacht) Je mag zeggen dat ik een snelle leerlinge was.”

Petrova sloeg haar eerste ballen in een kleine tennisschool in de Russische hoofdstad. “Een te verwaarlozen clubje. Ze hadden maar één terrein tijdens de winter. Echt professioneel ging het er niet aan toe, maar het plezier stond toen voorop”, herinnert ze zich. “Ik bewonderde Steffi Graf. Zij was mijn voorbeeld, ik keek veel naar haar op tv. Een enorm complete speelster, want ze had het totale pakket : ze was fysiek en mentaal sterk, kon uitpakken met winners, had de juiste mentaliteit en was heel sierlijk. Ze toonde altijd wie ze was, speelde nooit verstoppertje. Er stond een persoonlijkheid op het terrein. De meeste tegenstanders hadden schrik. Dat vind ik nog altijd ongelofelijk. Zoiets moet je kunnen afdwingen. De klasse droop eraf. Echt veel Russische voorbeelden hadden wij niet. Natalia Zvereva was meer een dubbelspeelster, die maar sporadisch eens kon uitpakken met een stuntzege.”

Tot haar veertiende bleef tennis voor Petrova een hobby. “Pas vanaf mijn eerste deelname aan een ITF-toernooi begon ik na te denken over een professionele loopbaan”, weet ze nog. “Ik was een goede studente, dacht aan een job in de medische sector, maar zover zijn we nooit gekomen. Mijn ouders wilden dat ik het probeerde als sporter, gezien ik toch over wat talent beschikte. Soms zorgden ze wel voor wat druk. Goed bedoeld en vooral uit bezorgdheid, maar ik ben iemand die dat niet zo graag heeft. Ik leerde zelfstandig te werken en te leven. Het is echter niet zo dat ik hun adviezen, vooral inzake conditionele opbouw, volledig negeer. Maar ik probeer toch vooral mijn eigen weg te volgen, zonder egoïstisch te worden. Mijn moeder handelt soms iets te emotioneel, ik ben vooral rationeel ingesteld.”

De vergeten Russin

Tussen haar twaalfde en vijftiende verbleef Petrova in Egypte, omdat haar ouders daar als atletiektrainers aan de slag gingen. “Een leuke ervaring en zeker ook een spannend avontuur, want ik kwam er in een totaal andere wereld terecht”, herinnert ze zich. “Ik moest er gebruikmaken van het Engels om mij verstaanbaar te maken, wat goed lukte. Grootste verschilpunten met Rusland waren echter de weersomstandigheden en de trainingsfaciliteiten. Het bulkte er van de tenniscourts, terwijl er ook voldoende speelsters waren om mee te trainen. Je kon elke week een toernooi spelen. Tennis is daar bijzonder populair. Alleen beschikken ze niet over topspelers. Mijn vader zorgde in eerste instantie voor een lokale trainer, maar al snel bleek dat we naar andere opties moesten zoeken. Ik raakte op de duur in de knoop met mijn spel. Gelukkig kwamen we terecht bij een Oekraïense, die mij technisch fel verbeterde en mij leerde omgaan met wedstrijddruk. Ik kreeg op mijn veertiende een voorstel om naar de academie van Nick Bollettieri te gaan, maar mijn persoonlijke sponsor verhinderde dat. Ook mijn ouders waren niet wild van dat idee. Weet je, als nobody zou ik daar weinig vooruitgang boeken. Alleen de besten, zoals Maria Sharapova, krijgen daar een goede behandeling en een specifieke trainer. Al de rest is bandwerk, zoals in de fabriek.”

Tot januari werkte Petrova dus samen met de Nederlander Glen Schaap, die ervoor zorgde dat ze gestaag opklom in de Sony Ericsson WTA Tour. Daarvoor moest de Russische haar limieten verleggen, want de aanpak van Schaap bestaat erin soms ook met pijn te spelen. “Hij vergeleek de topsport met de keiharde zakenwereld. Voor hem draaide alles om het resultaat”, weet Petrova. “Zijn inspanningen hadden effect : mijn speelstijl werd veel agressiever, ik maakte minder fouten en kon langer mijn concentratie behouden. Voor ik bij hem kwam, kon ik alleen maar hard slaan. Hij boetseerde mijn spel, had oog voor de details.”

Petrova maakt deel uit van een nieuwe generatie Russische speelsters die in de toekomst een gooi willen doen naar de macht. Ze wordt dan wel wat eigenwijsheid verweten, maar samen met Maria Sharapova, Elena Dementieva en Svetlana Kuznetsova staat ze ondertussen wel al een tijdje bij de eerste tien in het vrouwentennis. Anderhalve week geleden behaalde ze in Florida op het toernooi van Amelia Island haar derde eindzege. Eerder dit jaar was ze ook al de beste in Doha, waar ze Amélie Mauresmo versloeg. “Ik werk nu samen met de Duitse trainer Andy Fahlke“, verklaart ze de ommekeer. “Nu weet ik meer hoe ik me op de baan moet gedragen. Conditioneel sta ik nu een stuk sterker. Ik moet het vooral hebben van mijn kracht en snelheid, tegenwoordig een absolute vereiste. Van nature ben ik nogal sterk en lenig, waardoor ik weinig in de fitnesszaal vertoef. Ook mijn slagen verbeterden, ik speel zuiverder en varieer meer. Wat ze over mij zeggen, dat ik de vergeten Russin ben, daar trek ik me niks van aan. Weet je, ik speel eigenlijk voor mezelf en mijn familie. Sharapova krijgt misschien de meeste media-aandacht en heeft een mooi gezicht, maar is niet de beste. Ze heeft zeker niet het meeste talent, maar is wel een vechter. Ik zal er de komende maanden en jaren alles aan doen om de eerste Russische te worden. Daarvoor moet ik nog rustiger worden en beter mijn concentratie bewaren. Dat verbetert geleidelijk. Op het einde van het seizoen wil ik bij de eerste vijf staan. Een beetje ambitie mag, hé. ( begint te lachen) Dat Kim en Justine maar opletten. Ik vind het trouwens fantastisch dat ze na hun blessures zo goed terugkeerden. Niet eenvoudig, want ik spreek uit ervaring. Ik verloor in 2002 een volledig seizoen door een letsel. Je moet mentaal sterk staan om zo snel weer de draad op te pikken. Het zijn ook echte winnaars. Dat compenseert veel.”

FRéDéRIC VANHEULE

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content