Met veel handgebaren en vol passie spreekt oud-lerares Bernadette Stippelmans over haar jongste zoon Simon Mignolet, die zijn stempel drukte bij Sunderland én de Rode Duivels. ‘Zijn populariteit overschrijdt alle politieke kleuren en grenzen.’
We mogen gerust spreken van een wonderbaarlijk jaar”, opent Bernadette Stippelmans. “Dat was toch onze conclusie toen mijn man en ik de laatste keer bij Simon in Engeland vertoefden. We overliepen toen samen de etappes die hij afgelegd heeft: eerst die lucratieve transfer van STVV naar de Engelse competitie, dan een basisplaats bij Sunderland, een oproeping voor én speelgelegenheid bij de nationale ploeg, plus het vertrouwen voor volgend seizoen door coach Steve Bruce. Wij hadden nooit verwacht dat onze jongen het zo goed zou doen. Je kunt zeggen dat hij heel wat meeval kende door de blessure van Craig Gordon, maar Simon moest zich toch doorzetten en telkens bewijzen dat hij die last op een fatsoenlijke manier kon dragen. Weet je, eigenlijk hadden wij als ouders rond de jaarwisseling al een voldaan gevoel. Alles was gelukt, meer hadden we er ook echt niet van verwacht. We hadden nooit kunnen dromen dat Simon zo’n seizoen zou beleven.”
Geruststellende gedachte
“De eerste drie maanden waren serieus zwaar, ondanks de uitstekende hulp van de club. Simon zat daar in het begin alleen in een aparthotel, met een kleine slaapkamer en keuken. Alles moest hij ineens zelf doen, nadat wij alleen de eerste week daar waren om hem te helpen installeren. Zijn vriendin Jasmien loste ons dan tijdelijk af, want zij diende terug te keren naar België om haar schooljaar af te werken. Wij probeerden wel mekaar zo veel mogelijk af te wisselen, zodat er niet veel weekends waren dat Simon alleen was. Zeker bij de thuisduels was er altijd iemand van de familie in Engeland. Als moeder blijft dat toch een geruststellende gedachte, want mocht er iets foutlopen, dan is er iemand uit de eigen omgeving aanwezig om in te staan voor de eerste opvang – hoewel je met Simon wel goed weet dat hij zijn eigen boontjes kan doppen.
“Toch overheerste de bezorgdheid: voor het eerst zo ver weg van huis, helemaal alleen. Bovendien werd kerstdag een mislukking, zij het buiten onze wil om. We hadden afgesproken dat de ouders van Jasmien met Kerstmis in Sunderland gingen verblijven, wij het tweede gedeelte van de vakantie. Maar toen bleek dat de vluchten geannuleerd waren vanwege de overvloedige sneeuwval. Het zorgde ervoor dat Simon kerstavond alleen moest doorbrengen. Voor mij het minst plezante moment van het afgelopen jaar, want dan breekt je hart. ( na een stilte) Met de allerliefste wil ter wereld had ik gerust de kalkoen thuis laten staan en naar Engeland getrokken, maar dat was nu eenmaal niet mogelijk. Maar Simon is zodanig sterk dat hij daarover niet jammerde of flauw deed. Op tweede kerstdag bleek zijn bezoek daar te geraken, een opluchting. Wij komen namelijk aan weerskanten uit een grote familie, waar telkens veel gezelligheid heerst bij feestdagen en de banden echt heel sterk zijn.
“Voor de rest gaf alles de afgelopen maanden een gevoel van wauw, prachtig dat we zoiets mogen beleven.”
Oudere broer
“Het voetbal in Engeland is zo anders en indrukwekkend, een echte religie voor de mensen. We ontdekten daar ook al een extra dimensie, want na een wedstrijd werden we eens geconfronteerd met persoonlijke bodyguards die Simon afschermden voor al te opdringerige fans. Dat was even wennen. Op den duur begin je alles zo normaal te vinden dat je reageert met ‘die bal had Simon moeten hebben’ in plaats van stil te staan bij het hoge niveau. Die bedenking maakte ik me pas bij het volgen van de Champions Leaguewedstrijd tussen Barcelona en Manchester United. Alles ging zo snel dat ik mijn man erop wees hoe onwerkelijk het wel was dat onze Simon een tijdje ervoor nog tegen Manchester had gespeeld. Dan pas merk je echt zelf hoe dat alsmaar in stijgende lijn gaat. Ik heb dan de slechte gewoonte – Simon wil niet dat ik dat doe – om te denken dat er eens een plafond zal worden bereikt. Ik ben daar heel realistisch in en houd dat toch constant in mijn achterhoofd. Simon moet ik daar gelukkig niet voor waarschuwen, hij doet dat al uit zichzelf. Die jongen is gewoon heel planmatig ingesteld, alles wordt grondig georganiseerd en goed genoeg op voorhand geregeld plus besproken. Dat zijn toch de zaken die hij uit zijn opvoeding meekreeg.
“Als ik te veel zeg waar hij op moet letten, dan voelt Simon dat ik mij ongerust maak en vertelt hij ook plots veel minder. Dan voel ik heel goed dat sommige zaken niet doorkomen zoals ze echt zijn. Daar heeft hij zijn oudere broer voor, die hem opvangt en als klankbord fungeert. Wouter voetbalt zelf als verdediger, wat de zaken vergemakkelijkt. Ik sta al meer dan twintig jaar langs de lijn, maar ik ken nog altijd niks van voetbal. Dat is zo, ik schaam me daar ook niet voor. Wouter speelde afgelopen seizoen voor Everbeur Sport in vierde klasse, maar keert nu terug naar VV Houtem. Het bleek een beetje te druk om driemaal per week te trainen en een hele zondag te verliezen door de verre verplaatsingen. De combinatie met zijn werk in Brussel en zijn gezin bleek niet langer houdbaar. Plus dat hij geregeld ook nog eens naar Engeland wil om Simon aan het werk te zien. Afgelopen seizoen lukte dat door omstandigheden slechts driemaal. Naar zijn gevoel te weinig, want Wouter is de eerste supporter van Simon en zag dat als een gemis. Die twee zijn constant in contact: via telefoon, sms of mail. Je kunt er vergif op innemen dat als Simon mij iets zegt Wouter het al weet. Ze zijn heel erg aan elkaar gehecht en vertellen elkaar alles. Ik beschouw dat als een teken van onze hechte familieband. Wouter, die hier vlakbij woont, en mijn schoonbroer Fritz Geerts – onze buur die ook ooit hoog speelde en nu jeugdtrainer is bij STVV – kunnen perfect met Simon overleggen over het voetbal. Zij durven hem te wijzen op fouten. Simon is dan niet de persoon die meteen zal reageren, maar die wel rekening houdt met die opmerkingen en daar goed over nadenkt. Dat was eigenlijk al zo vanaf zijn jeugd.”
Prachtige kinderen
“Hoe meer ik erover nadenk, des te sterker komt het besef dat ik over twee prachtige kinderen beschik. Nooit moest ik hen iets verbieden. Waarschijnlijk vanwege mijn achtergrond in het onderwijs werd hier alles besproken en legden we de verschillende opties naast elkaar. In de mate van het mogelijke hielden mijn jongens daar rekening mee. Ze zaten bij mij op school. Daar gaf ik hen de tip ervoor te zorgen dat ik iets als eerste wist alvorens anderen een andere versie van de feiten zouden rondvertellen. Dat bleef later ook altijd zo: duidelijkheid en eerlijkheid staan voorop. Wij moeten op de hoogte blijven.
“Karakterieel is er nochtans veel verschil. Wouter is meer de humorist, iemand die de hele dag met een glimlach rondloopt. Simon is meer de ernstige. Via dagschool kon Wouter zijn studies afwerken, terwijl Simon met moeite het middelbaar onderwijs tot een goed einde bracht. En dan begon hij aan de zelfstudie. Hij moest het allemaal zelf doen, wat ik enorm bewonder. Simon is op dat vlak heel vastberaden en toont veel karaktersterkte. Momenteel combineert hij profvoetbal met politieke en sociale wetenschappen.
“Zijn cursussen heeft Simon altijd bij zich, wat blijkbaar handig is bij afzonderingen ( lacht). Hij moet nog drie examens afleggen en begon met Pasen aan zijn paper, met als thema: partijpolitiek van de oude stempel, twintig jaar geleden, vergelijken met de hedendaagse politieke manier van denken. Dit jaar wil Simon graag, wanneer hij een gaatje kan vinden, het vak buitenlandse betrekkingen tot een goed einde brengen. In de tweede zittijd hoopt hij op een van de andere vakken, anders zal dat verschuiven naar volgend jaar. Simon heeft daar nog een krediet voor van vier schooljaren, wat in principe geen probleem mag vormen. Het wordt dus een kwestie van organisatie en planning. Maar de mama zorgt wel voor hulp. Simon wil absoluut dat diploma halen, om een bredere kijk te hebben op hetgeen er allemaal leeft in de maatschappij. Jasmien studeert rechten, hij mag ook niet te veel onder doen, hé. ( grijnst)
“Ik ben zo apetrots op de prestaties van Simon. Onze kennissenkring breidde ook spectaculair uit. Het blijft echt ongelofelijk, die relatie met de supporters. Wij konden ons nooit voorstellen dat de fans van STVV Simon trouw zouden blijven. Ze trekken met bussen naar Engeland. Het meest onwaarschijnlijke is dat ik dit seizoen op Stayen 1750 gesigneerde foto’s van Simon uitdeelde. Wij zijn heel sociaal geëngageerd, maar je merkt dat zijn populariteit alle politieke kleuren en grenzen overschrijdt. Hij maakt er ook geen probleem van om kinderen te verblijden met een bezoek aan een communiefeest of een foto met de communicant. Alleen heeft Simon graag dat ik voor de organisatie zorg en zijn agenda beheer.”
Grote held
“Enkele maanden Engeland zorgden ervoor dat Simon tien kilo aan spiermassa won. ( schiet in de lach) Ik zie het zo: vroeger had ik al pijn als hij naar me wees, nu als hij naar me kijkt. Simon pakt me graag eens vast, maar van zodra hij nu duwt, moet ik opletten.
“Simon slaagt er ook als geen ander in kinderharten te doen smelten. Annemie en Fritz hebben een tweeling van veertien jaar, Simon heeft een nichtje dat haar communie deed, mijn man is peter van het dertienjarige zoontje van mijn broer. Die kinderen stromen hier in het weekend samen. Ze vormen zijn aanbidders, Simon is hun grote held én voorbeeld. Die kinderen zijn de koning te rijk als hij hier komt. Ze groeiden samen op met Simon, tijdens de grote vakantie deden ze niks liever dan samen ravotten aan het zwembad. Dat is voor hen ongelofelijk als ervaring. Simon zorgt voor de ambiance als hun grote speelkameraad en kan heel goed om met die jongens. Heel de school is op de hoogte dat Jarno de voetbalschoenen kreeg van zijn grote neef.
“Die familiale gebondenheid blijft uniek. Mijn ouders zijn vooraan de zeventig, maar zouden in Engeland in de tribune een kaartje dragen met het opschrift ‘wij zijn de grootouders van Simon’. Zij vinden dat ongelofelijk fijn. Mijn schoonvader is 85, woont hier in het dorp van Brustem en schaft zich speciaal een abonnement op betaaltelevisie aan om de wedstrijden van onze zoon te kunnen volgen. Een weekendverblijf voor twee personen kost ons gemiddeld 450 euro. Het is de inspanningen en het geld echt wel waard geweest.
“Onze reizen naar Sunderland mag je best catalogeren als grote familie-uitstappen. Dat is echt niet te geloven. Werkelijk iedereen trekt mee: grootouders, nonkels en tantes, neven en nichten, de schoonbroers van mijn schoonbroer. Wij leerden ooit op vakantie in Oostenrijk mensen kennen uit Velm, supporters van STVV. Simon was toen twaalf. Nu is één van hun zonen, Mark, de grootste fan van onze zoon. ‘Simon kon toen al de berg oprijden zonder veel adem te nemen’, vertelt hij altijd. Het blijft fantastisch welke vriendschap je daaraan kunt overhouden. Peter Onkelinx, iemand met wie Simon op school zat, organiseert nu samen met Trudor de busreizen naar Sunderland of de Rode Duivels. Hij zorgde ook voor de T-shirts met daarop SIMON: Belgium’s number one.
“Soms denk ik: dit is onwezenlijk, hoe iedereen zo meeleeft. Zonder te willen opscheppen: gans Brustem is in de ban van Simon. Een dergelijke solidariteit, dat overstijgt echt alles. Het geluk lacht ons toe en straalt ervan af. Het voornaamste als moeder blijft toch dat je kinderen het goed hebben. Alhoewel ik mijn zorgzame functie – aangezien ik meer dan twintig jaar catechese gaf – maar moeilijk kan loslaten.”
DOOR FRÉDÉRIC VANHEULE
“Wij konden ons nooit voorstellen dat de fans van STVV Simon trouw zouden blijven.”
“Ik vind het van durf getuigen dat Simon zo duidelijk kan zeggen waar hij politiek voor staat en wat hem interesseert.”
