Twee keer zilver op het EK in München : 2002 is het jaar van de internationale doorbraak voor Kim Gevaert

Wilfried Meert heeft ze straks niet meer nodig om een startplaats in Oslo, Parijs of Rome te regelen. En voor olympisch en wereldkampioene Marion Jones is ze intussen ook wel meer dan één van die Europese figurantes op Golden League- en Grand Prixmeetings. Met haar twee zilveren medailles op het EK in München heeft de 24-jarige Kim Gevaert zichzelf definitief een naam gegeven in de internationale atletiekwereld.

Niet dat ze al die tijd onopgemerkt was gebleven op de piste. De Canadese olympische sprintkampioen Donovan Bailey dong ooit, zij het voor de grap, naar haar hand. En ook zonder die grote, sportieve uitschieters prijkte ze in België al op de covers van week- en maandbladen, zat ze in de meest uiteenlopende tv- en radioprogramma’s en liet ze zich met plezier opmaken voor modereportages en fotoshoots, zelfs als die – letterlijk – niet heel veel om het lijf hadden.

Kim Gevaert heeft nu eenmaal een streepje voor, want, geef toe : wil je als vrouw in de sport de voorpagina’s halen, dan is talent alleen niet genoeg. Een sexy look, klasse, uitstraling : het helpt allemaal. Meer zelfs : het is onontbeerlijk. Tot grote frustratie misschien van een horde feministes, of atletes die met keihard werken de aandacht moeten proberen te trekken. Al die adoratie, ach, onschuldig en best leuk, maar sinds München is Kim Gevaert veel meer dan een snelle babe.

Meer nog dan met haar favoriete 100 meter, heeft ze met een indrukwekkende 200 meter een vaste standplaats afgedwongen bij de wereldtop : 22.53, een verbetering van bijna een halve seconde, op net geen jaar. De zesde tijd ook dit seizoen, wereldwijd, én de perfecte illustratie van de progressie die ze heeft gemaakt, met het lichaam én in het hoofd. De puzzel past, de carrièreplanning sluit. Studeren hoeft sinds vorig jaar al niet meer. Haar diploma logopedie en audiologie behaalde ze met brio en dankzij een profcontract bij Atletiek Vlaanderen heeft Kim Gevaert van haar hobby haar beroep kunnen maken. Meer tijd dus, niet om nu plots zo veel meer te gaan trainen, wel om béter te trainen en vooral, beter te recupereren.

Tijd ook om de grenzen te verleggen, want Gevaert wil vooruit en “waarom zou ik in België blijven als ik elders ook iets kan leren ?” Nu en dan trekt ze naar Londen, om wat op te steken van coach Mike McFarlane en te trainen met toppers als Dwain Chambers, Julian Golding, Joice Maduaka en Tony Jarrett. Vastberaden dus om het te maken, en stelen waar het kan. Zoals de therapieën die ze geleerd heeft tijdens haar studies, bedoeld voor stotteraars. Waarom niet toepassen op atletiek ? Positieve gedachten leren denken om stress en nervositeit onder controle te houden. Of de mediaoptredens, tof om te doen natuurlijk, maar tegelijk ook nuttig, “want ook op de piste staat er soms een camera pal voor je neus en moet je toch proberen jezelf te blijven”. Haar sport profiteert intussen mee van de aandacht, en ze verzorgt haar pr. Niet onbelangrijk toch, als profatlete ?

Het WK 2001 in Edmonton moest haar eerste, grote moment worden, maar dat werd “door externe omstandigheden” – de wind, een slechte baan, tegenslag kortom – nog even uitgesteld. Al had ze in Canada wel al het gevoel dat ze zou kunnen meedraaien aan de top, “alleen was daar voor de buitenwereld nog geen bewijs van”. Gekwetst door de commentaren achteraf – “Gevaert zoekt altijd maar excuses” – trok ze naar de Universiade in Peking, om er eindelijk door de mentale barrière van 23 seconden op de 200 meter te breken en terug te keren met twee nationale records. Een opsteker, revanche misschien ook, maar om daar nu van te gaan zweven ? Komaan. De eerste Belgische vrouw onder 23 seconden : “leuk extraatje, maar internationaal nog altijd niet echt denderend”. En de Gouden Spike die het oplevert : “een hele eer, alleen hebben wel heel veel meisjes pech gehad vorig jaar.” Het doel ligt gewoonweg hoger.

Bracht 2002, dan toch die grote doorbraak ? De nieuwe campagne begon zoals de vorige was geëindigd, met twee recordverbeteringen. En in Wenen werd Gevaert Europees indoorkampioene op de 60 meter. Niet door iedereen even hoog ingeschat, maar een aangenaam tussendoortje, en vooral : weer wat extra vertrouwen voor het EK in München. Daar moest het er tenslotte allemaal uitkomen. Met voor “het” dan niet meteen een tijd of plaats in gedachten, wel een gevoel : “voelen dat ik kan pieken naar de grote momenten, tonen wat ik waard ben op mijn beste niveau.”

Gevoel en emoties, zowat de rode draad de voorbije jaren. Verstikt door de druk, frustratie en ontgoocheling van een gemiste olympische selectie werd 2000 een rotseizoen. Dat nooit meer, besliste Gevaert toen. Voortaan meer relativeren, gevoelens niet langer opkroppen. Of ze omzetten in positieve energie, zoals in München. De woede door het nodeloze wachten voor de start zorgde voor een ontlading tijdens de finale van de 100 meter. En met die eerste zilveren medaille leek de knop ook meteen helemaal omgedraaid. Want vier zware wedstrijddagen, vermoeidheid, euforie, druk, persaandacht, en een 200 meter die nog altijd vreselijk lang lijkt : niet eens zo lang geleden zou het haar doen verkrampen, nu haalde ze nog het beste uit zichzelf. “Hier kan ik niet bij” en “nog een paar meter langer, en ik had Hurtis misschien gepakt”, hoorden we haar zeggen. Kim Gevaert, die enkele jaren geleden voor de camera’s vaak niet verder kwam dan wat verlegen gegiechel, bleek plots ook verbaal niet meer te stuiten. De prestaties van de Griekse Thanou op de 100 meter durfde ze zelfs openlijk in twijfel te trekken, “want misschien heeft zij wel mijn gouden medaille”.

Het grote spurttalent uit Kampenhout is anno 2002 helemaal ontbolsterd, zoveel is duidelijk. Na Sydney moest Kim Gevaert nog op teletekst lezen dat ze van de BOIC-lijsten was geschrapt, “alsof ik plots niks meer kon na één rotseizoen”. Nu lijkt ze één van de certitudes voor de Olympische Spelen in Athene, misschien zelfs medaillekandidate. En straks ook al Sportvrouw van het jaar ?

door Inge Van Meensel

Meer nog dan met haar favoriete 100 meter, heeft Kim Gevaert met een indrukwekkende 200 meter een vaste standplaats afgedwongen bij de wereldtop.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content