door Koen Meulenaere

Dinsdag 12/11

Over Willy en Rosie mag men veel zegen, een voorrecht waarvan dezer dagen ruimschoots gebruik wordt gemaakt, maar niet dat ze cameraschuw zijn. Niet zo diep is hun ellende, of ze zijn toch nog bereid een cameraploeg van één of ander infotainment- of actualiteitenmagazine bij hen in de leefkamer uit te nodigen. Of op hun onderduikadres. Of bij de bespreking met hun bankmanager. Maakt niet uit. De Pfaffs halen dan wel één miljoen kijkers geconcentreerd op vrijdagavond, het bereik van de Van den Wijngaerts is veel groter. Op alle stations, op alle dagen, en in alle programma’s En waar die Angie zich beperkt tot het leggen van enkele bijkomende drollen in het bed van Sam Gooris, speelt Paco, de papegaai van Willy, een veel dominantere rol.

Wij kennen mensen die de Van den Wijngaerts uitlachen om hun gebedsgenezer en hun papegaai. Maar daartegenover stellen wij dan het voorbeeld van Miel Dekeyser, lange tijd het symbool voor de intellectueel in Vlaanderen. Miel, boegbeeld van het radioduidingsmagazine Actueel, wist en kende alles. Hij was de enige die in New York het Unogebouw binnenstapte zonder badge. Heeft diplomatieke conflicten opgelost, buitenlandse regeringen gevormd en ontbonden, en de grofste dictator sloeg de schrik om het hart van zodra hij Miel met zijn zware Nagra-bandopnemer het presidentieel paleis zag betreden.

Nadat hij het Warschaupact ten val had gebracht en persoonlijk de eerste stenen uit de Berlijnse Muur had losgewrikt, ging Miel met pensioen en schreef om de haverklap een boek. Eerst ging dat over geopolitieke problemen en hoe ze op te lossen, maar steeds vaker ging het over Wiet. En dan niet de softdrug, waarvan velen beginnen te geloven dat Miel er zich gulzig van bedient, maar wel zijn vogel. En nu vragen wij u : wie behalve Herman Brusselmans schrijft boeken over zijn vogel ?

Die van Miel is een soort dwergparkiet of kanarie, weten wij veel, maar in elk geval is hij de dwingeland ten huize van Miel en zijn vrouw Lut Ureel, schrijfster van bucolische romans. “Ons jongetje” noemt de eertijds zo gevreesde journalist die kleine rotmus. Zit mee aan tafel, ligt bij Miel en Lut in bed, bedient de zapdoos van de televisie, bepaalt welke muziek uit de radio mag schetteren, en treiterde de steeds schaarser wordende bezoekers het huis uit door in hun haar te gaan zitten woelen of in hun oor te pikken.

Wat wij nu zullen vertellen is degoutant mensen met fijne smaak en manieren lezen best niet verder. Maar Miel heeft eens in een interview toegegeven dat als hij gasten te eten heeft, en wij citeren de grote verslaggever nu letterlijk, “Ons Jongetje kaka doet in de soep”. Maar dat is niet zo erg, vervolgde Miel : “Wij roeren dat er gewoon doorheen en er is nog geen enkele gast die er iets van gemerkt heeft.” Geef toe, daar heeft Angie Pfaff niet van terug. Laat staan Kelly.

Wie dus Willy voor dom wil verslijten vanwege zijn Paco, zal geen woorden meer vinden voor Miel en zijn Wiet.

Donderdag 14/11

Dronck Sonck ? Vele lezers stelden ons de vraag nadat wij twee weken geleden per ongeluk onze mond hadden voorbijgepraat over de eerste van Ivans talrijke ontwenningskuren. Is het mogelijk dat Ivan Sonck, die thans als een Spartaanse fundamentalist leeft in totale onthechting aan wereldse goederen en verlangens, ooit een fles van binnen heeft gezien ? Dat zal nog niet. Wij hebben Ivan in zijn vorig leven gekend. Stapte maandagochtend in Asse de deur uit en riep tot vrouw en kinderen : “Tot vrijdag mannekes.” Dat was dan niet omdat er een buitenlandse verplaatsing op het programma stond, want Sonck werd in die dagen uit veiligheidsoverwegingen nooit naar het buitenland gestuurd. Neen, het was omdat Ivan de gewoonte had ’s avonds alle cafeetjes aan te doen tussen de Reyerslaan en Asse. En dat waren er wat. Meestal hing Sonck niet eens ter hoogte van de Van Praetbrug toen het alweer tijd was om naar kantoor terug te keren. Op vrijdagavond werd hij dan thuis afgekapt door Dirk De Weert.

Sonck dronck niet, hij zwolg. Hij absorbeerde. Hij werd één met de vloeistof. Zoals, naar hij beweerde, in het oude Griekenland gepropageerd werd door niemand minder dan de grote wijsgeer Thales van Milete. Van wie Sonck uiteraard alle wiskundige leerstellingen kende, en omdat die overeenstemden met wat hij zelf had uitgerekend ging Ivan ervan uit dat ook de metafysische beweringen van Thales wel zouden kloppen. Alleen verving hij in Thales’ beroemde dogma dat alles water is, het begrip ‘water’ naar eigen goeddunken door ‘bier en sterke drank’.

Een goede raad dus aan allen die ook asceet en atleet als Ivan willen worden : zuip u eerst een delirium.