Spelen zoals de meisjes

Onder de noemer ‘goed om weten’: enkele anekdotes en faits divers die het leven van onze jonge Rode Duivels in Emilia-Romagna kleur geven.

Benvenuti in Italy

Hij heet Rocco, hij is Italiaan en zanger. Maar het is vast niet die Italiaan aan wie u nu denkt. Deze Rocco heet voluit Rocco Hunt en hij zingt niet over Marina maar vertolkt het officiële EK-lied van dit Europees Kampioenschap voor spelers U21. Hij zong het zondag tijdens de openingsceremonie. De titel luidt: ‘ Benvenuti in Italy‘. Het lied legt de nadruk op het volkse voetbal, het voetbal op straat, het spel dat er voor iedereen is.

‘Dit is een universele sport waar alle landen bij betrokken zijn, in alle talen. Het is een passie die de mensen samenbrengt, die voor glimlachen en voor hoop zorgt’, zegt Rocco. Hij is vrij bekend in de Italiaanse rapscene. Zijn tekst heeft het over Neymar, Lionel Messi, spritz en vijf keer baila, baila, baila, baila, baila. Geen onvergetelijke diepgang dus, maar het is in elk geval een meezinger. Het nummer ‘ Wakawaka‘ van Shakira en ‘ This one’s for you‘ van het duo David Guetta en Zara Larsson werden een hit na het WK 2010 en het EK 2016. Is hetzelfde lot Rocco Hunt beschoren?

Kampioenen van Afrika

‘Afrikaans zijn, dat uit zich vooral via de kleding. En door een algemene houding, die moeilijk uit te leggen valt. Je moet het zijn om het te begrijpen.’ Dat is wat een van de Beloften op het EK ons toevertrouwde. En hij maakte zijn top vier van de Belgen bij de U21 die in het dagelijks leven de meeste Afrikaanse trekjes vertonen: 1 Samuel Bastien, 2 Orel Mangala, 3 Dodi Lukebakio en 4 Aaron Leya Iseka.

De Belgische selectie is de meest ‘Afrikaanse’ van het toernooi, met acht spelers die nauwe banden hebben met dat continent. Het hadden er zelfs tien kunnen zijn indien Obbi Oulare (van Guineese origine) en Benson Manuel (van Angolese komaf) niet op het laatste moment waren afgevallen toen de definitieve selectie werd bekendgemaakt.

In de meeste gevallen gaat het om Congolese roots. En in veel gevallen is de relatie met dat land enigszins gecompliceerd. De ouders van Aaron Leya Iseka verlieten Congo toen zijn vader bij ons een professionele voetbalcarrière wilde uitbouwen. Maar hij geraakte geblesseerd en moest zijn droom opbergen, waarna het een jarenlange strijd werd om hier geregulariseerd te geraken. Rocky Bushiri is in Kinshasa geboren en kwam naar België toen hij één jaar oud was. In 2016 keerde hij voor het eerst terug naar Congo voor de begrafenis van zijn grootvader en hij kreeg daar ‘een echte cultuurshock’. Samuel Bastien werd afgestaan door zijn Congolese ouders en opgevangen door een Belgisch koppel. met zijn biologische vader en moeder is er geen contact meer. De ouders van Orel Mangala vluchtten uit Congo wegens de conflicten daar, hij is er zelf nooit naartoe geweest. Ook Stéphane Omeonga heeft zijn roots in Congo, hij houdt zich bezig met jonge kinderen in Goma die financiële moeilijkheden hebben. Dodi Lukebakio heeft al eens een vriendschappelijke wedstrijd gespeeld met de Democratische Republiek Congo. Isaac Mbenza is geboren in Frankrijk, maar zijn ouders zijn Congolees. Francis Amuzu ten slotte werd geboren in Accra, in Ghana. Hij kwam al op heel jonge leeftijd naar België.

De beste Squadra van de laatste tien jaar?

In de Italiaanse kranten werd de match Italië-Spanje van zondag voorgesteld als een finale avant la lettre. Er zijn namelijk een aantal redenen om deze twee landen te beschouwen als topfavorieten. Om te beginnen is er de geschiedenis: de Italianen hebben de meeste titels gewonnen bij de Beloften, voor Spanje, dat in de laatste vier edities drie keer de finale speelde. Bovendien lezen we in La Gazzetta dello Sport dat deze lichting de meest getalenteerde is van de laatste tien jaar. Dat wordt nog versterkt door het feit dat er in de selectie enkele jongens zitten die ’teruggeroepen’ zijn na een eerdere selectie voor de A-ploeg van de Squadra Azzurra.

Maar … er is een maar. De laatste eindoverwinning van Italië dateert al van 2004. Ze waren er wel heel dicht bij in 2013, toen ze in de finale verslagen werden door de Spanjaarden. Bovendien hebben de resultaten van de voorbije maanden voor twijfel gezorgd. De Squadra was automatisch geplaatst als gastland. Er stonden dus alleen vriendschappelijke wedstrijden op het programma. Het voorbije jaar werd vier keer verloren, tegen Slovakije, België, Duitsland en Engeland. Daarentegen werd slechts twee keer gewonnen, tegen Albanië en Tunesië dan nog…

Nu goed, als het niet loopt zoals voorzien met de U21, dan is er nog een plan B. De sportpers is hier nogal enthousiast over de resultaten van het Italiaanse damesteam op het WK in Frankrijk dat momenteel ook bezig is. Zo lazen we bijvoorbeeld: ‘Je hoort langs de lijn weleens: ‘Niet spelen als een meisje, hé!’ Vandaag draaien we dat beter om: ‘Jongens, speel zoals de meisjes, hé!’ Neem een voorbeeld aan de passie, de trots en het spelplezier van onze vrouwelijke internationals.’ ?

Wraak voor Tessa Wullaert?

Er zijn slechts twee ploegen die hun drie wedstrijden in hetzelfde stadion spelen: Servië in Trieste en België in Reggio Emilia. Het resultaat van toeval bij de lottrekking. In geval de Belgen zich plaatsen voor de halve finales – laten we daar ondanks de nederlaag tegen Polen nog even van blijven dromen – zouden ze er zelfs een vierde keer kunnen spelen. Johan Walem vertelde ons dat hij dat beter vond dan wedstrijden in verschillende stadions. Zoals het Stadio Città del Tricolore (ook wel Mapei Stadium genoemd) in Reggio Emilia nu is ingericht voor het EK, kan het 21.584 toeschouwers ontvangen. Het liep bijlange niet vol voor Polen-België, maar het zal zeker uitverkocht zijn voor de laatste poulewedstrijd, zaterdag tegen Italië. Het tegendeel zou onbegrijpelijk zijn, want gezien de passie van de Italianen voor het voetbal en de prijs van de tickets (vanaf vijf euro al!) moet het een vol huis worden.

Dit stadion, de thuisbasis van Sassuolo in de Serie A, omvat een grote winkelgalerij en mocht sinds zijn renovatie in 2015 al enkele mooie internationale wedstrijden huisvesten: onder meer de finale van de Champions League bij de dames in 2016, waarin Olympique Lyon het haalde van Wolfsburg. Een pijnlijke herinnering dus voor Tessa Wullaert. Zij begon de wedstrijd op de bank, viel in toen Lyon 1-0 voor stond en lag aan de basis van de gelijkmaker van Wolfsburg. Maar uiteindelijk verloor haar team met de strafschoppen.