Meestal schrijf ik luchtige teksten, tongue in cheek. Korte zinnen, strak. Deze keer echter ‘voel’ ik dat het moeilijk wordt om een neutrale toon aan te houden en de emoties in bedwang te houden.
De aanleiding? Het misselijkmakende vertoon van Michel Preud’homme en zijn schare ziekelijke komedianten. Recidivisten bovendien. En om het geheel nog beter in scène te zetten met een scheids die geïntimideerd is door het thuispubliek? Of de persoon Preud’homme? Maar vooral: gesteund door een VAR die ook al niets leek gezien te hebben, enkel leek te willen fluiten voor verbale en gesticulaire agressie.
Zwakke scheidsrechters voelen zich vlug in hun kruis getast door opmerkingen, maar fluiten geen regelrechte aanslagen, laat staan manifeste fouten. Neen. Daar hebben zij immers geen last van. Maar o wee wanneer een speler zijn gedacht denkt te moeten zeggen. Wanneer er niet echt een aanleiding toe is (lees: niet doormidden gezaagd worden), dan kun je begrijpen dat een scheids reageert. Maar wanneer eenzelfde speler (lees: bijvoorbeeld Carcela) tot tweemaal toe een tegenstander van achteren denkt te moeten neerhalen, dan zou je denken dat het slachtoffer en zijn kapitein verhaal zouden mogen halen bij de scheids. Mag niet. Tenminste niet volgens scheidsrechter Van Driessche. En blijkbaar ook niet volgens de VAR.
Voor de nog wat slaperige lezer: ik heb het hier over Standard-AA Gent van 26 december. Onbegrijpelijk, wat daar gebeurde. Echt. Onaanvaardbaar. En dat kan zo maar… Op 8 december had het trio Preud’homme (geel) en Carcela en Mpoku (rood) al stevig uitgepakt. Welgeteld 18 dagen later deden zij het kunstje onbestraft over.
Is er echt geen instantie die dit soort wansmakelijkheden flink kan (durft?) bestraffen? Mag ik als voorbeeld de spijtig genoeg (?) niet doorgegane 7-weken-straf voor Malinovski vorig jaar na een trap tegen het hoofd van Verstraete suggereren? De voet van Malinovski ging tegen het hoofd van Verstraete, en wie gevoetbald heeft, wéét dat het bedoeld was. Punt. Over de zeven strafdagen kun je discussiëren. Maar als er nooit een signaal komt, dan kan het alleen maar verergeren. Bond en parket zouden best eens bij de NBA te rade gaan: in Amerika lachen ze er niet mee. Vraag het maar aan Ron Artest, die een toeschouwer een oplawaai verkocht omdat die een drankje, een d-r-a-n-k-j-e, naar hem gegooid had. Zijn straf? 86 speeldagen schorsing!
Maar in de Jupiler League: pezen over getrapt? Vermaning! In de Champions League ‘ fuck you‘ roepen tegen de scheids? Bam! Drie speeldagen schorsing.
Soit. I rest my case, en voel mij gesterkt door het feit dat in Sport/VoetbalMagazine van 11 december niet minder dan zeven keer gewag werd gemaakt van wat Preud’homme en zijn moordbrigade hadden opgevoerd. Blijkbaar vonden de beroepsmatige kenners dit soort gedoe ook niet kunnen, waarvan akte. Het staat scheidsrechterssupremo De Bleeckere vrij om mij te contacteren. Hij kan mijn adres ter redactie bekomen.
