In de Chinese kalligrafie is het karakter voor het woord crisis een combinatie van de karakters gevaar en kans. Toen Standard met een 0 op 6 aan deze competitie begon, bedwong Johan Boskamp een stukje crisis door centraal op het middenveld de kans te geven aan Marouane Fellaini, één van de drie jeugdproducten in de A-kern van de Rouches. Een onafgewerkt product, zegt Christoph Dessy, twee jaar lang de sportieve leider van de Luikse jeugdopleiding. Dessy : “Marouane is iemand met de toekomst, maar (zucht) u kent de club net zo goed als ik, Standard is een moeilijke club voor jongeren. Hij verdient een kans, een echte, maar de jongen is nog niet volledig gevormd. Er moet een arbeidsplan bij komen, zodat hij zich leert ontwikkelen. Een plan dat er niet is, vrees ik.”
Fellaini noemt hij een ruwe diamant, een atletisch talent. Dessy : “Toen die hier aankwam en we fysieke testen afnamen, konden we onze ogen amper geloven. Marouane kon minstens vijf minuten lang tegen 20 kilometer per uur lopen. Alleen is die jongen die ik zelf gaan halen ben – hij komt van Charleroi, maar was eigendom van Francs Borains – technisch verre van af. Om maar één ding te noemen : hij was gewend om veel te spelen met de buitenkant van de voet. Daar hebben we op gewerkt, binnenkant voet, zowel links als rechts. Coördinatie… De jongen kan het maken, in een eerste fase in België, in een tweede fase misschien in het buitenland, maar hij is nog niet klaar.”
Een tweede jeugdproduct is Yanis Paparassarantis. Dessy : “Een linkspoot die van Anderlecht kwam in de periode dat de twee clubs gebrouilleerd waren. Anderlecht was bij Standard JonathanLegear komen wegpikken, de Luikenaars deden hetzelfde bij hen met Yanis… Goeie linkervoet, goeie vrije trap, maar iemand die op een kruispunt in zijn carrière staat. MilanRapaic uit de ploeg spelen, lijkt me onbegonnen werk, met de mercato moet hij beslissen, denk ik. Om zich verder te ontwikkelen heeft hij speelminuten nodig, bij de reserven verliest hij zijn tijd. Yanis is goed voor een middenmoter, genre Charleroi, Lokeren.”
Axel Witsel, nog twee jaar jonger dan Fellaini en nu al 1m85, heeft op papier de meeste mogelijkheden. Dessy : “Hij gaat nog een beetje groeien. Van de drie is hij de compleetste, fysiek en technisch, qua talent. Witsel kan een heel goeie centrale middenvelder worden, iemand die recupereert maar ook makkelijk scoort.”
Twee jaar werkte Dessy, vroeger zes jaar verbonden aan het opleidingsproject van AS Nancy, in Luik, maar net nu het centre de formation (volgens de website een “absolute prioriteit voor de club”) zijn eerste jongeren laat doorstromen, moet hij de baan ruimen voor Tomislav Ivic, de nieuwe directeur. Dessy : “Ik had geen andere keuze. De situatie die ik moest ondergaan, wens ik niemand toe. Het probleem van de mensen in Luik is dat ze – alle zogenaamde plannen ten spijt – geen concept hebben, geen model. Je hebt er van geen kanten invloed op het technische. Iemand van veertig wordt aan de kant geschoven voor iemand van 73 of 74. Ik ga niet lopen schreeuwen dat het hier om maffia gaat, ik leef niet met die mensen. Maar ik hoop dat ik dat op die leeftijd zoiets niet meer wil. Dat ik dan het brood van een veertiger niet meer afpak. Meneer Ivic is één van de vier administrateurs van de club, hij verdient een salaris om van achterover te vallen en verblijft in een chique suite in hotel Mercure, die de club 3.000 euro per maand kost. Hij is ooit door Louis-Dreyfus beloofd dat Standard hem zou opvangen als hij zonder werk zou zitten en dat is wat nu gebeurt. Het project ? Ach, men heeft de steun van de politiek, van Michel Daerden, maar ik zeg u : er is meer nodig dan infrastructuur alleen voor je van een project kan spreken. Tegenwoordig willen de mensen comfort, wat er gebouwd werd heeft dus wel degelijk zin, maar je hebt ook nood aan inhoud. Die is er niet, zo blijkt nu. Het drama van het Belgische voetbal. Neem van me aan : het dieptepunt is nog steeds niet bereikt. Nu spelen we nog gelijk tegen teams als Kazachstan, binnenkort verliezen we daar van. Met deze mentaliteit… En de bond kijkt maar lijdzaam toe, zet geen rem op de toevloed van buitenlanders, laat opleiding maar voor wat ze is. Op 17 juli, de dag van mijn ontslag, is mij veel duidelijk geworden…”
