door Jacques Sys

Met een krappe 1-0-zege tegen La Louvière heeft Standard afgelopen zaterdag (voorlopig) een revolutie verhinderd. Maar heel lang kan de storm nooit gaan liggen op Sclessin waar de huidige beleidsbepalers een politiek van terreur voeren en er op een hardnekkig consequente manier in slagen de verkeerde beslissingen te nemen. Vorige week werden kregen vijf spelers hun loon te laat. Officieel wegens een technisch probleem, maar ingewijden menen te weten dat dit een duidelijk signaal was naar die spelers die onder hun niveau voetballen. De bestuurders lieten in elk geval horen dat ze straks de borstel door de selectie halen als de prestaties achterwege blijven. Dan wordt er nog maar eens herbegonnen.

Het is duidelijk dat Luciano D’Onofrio en zijn compagnons voor zichzelf niet dezelfde strenge criteria hanteren. In dat geval hadden ze al lang moeten opkrassen. Standard valt de afgelopen jaren alleen maar op door het fraaie stadion dat aan de boorden van de Maas is ontstaan. Maar binnenin overheerst de kilte. En de angst. Sinds D’Onofrio op Sclessin neerstreek, heeft de club zijn ziel verloren en hoort iedereen braaf in het gareel te lopen. De makelaar doet geen enkele moeite om de indruk te geven dat hij werkt aan een nieuwe structuur en een sportieve identiteit voor deze club. Hij omringt zich door jaknikkers, door mensen die als het ware uit zijn hand eten. Zelfs een monument als Michel Preud’homme, als voetballer nochtans iemand met persoonlijkheid, toont in deze moeilijke situatie geen ruggengraat. Terwijl er van Preud’homme werd verwacht dat hij in zijn nieuwe rol de sportieve stabiliteit zou garanderen, moet nu worden vastgesteld dat steeds meer spelers moeite hebben met de ex-doelman, die klakkeloos dat uitvoert wat hem wordt opgelegd. Net zoals de vrees dat trainer Dominique D’Onofrio alles wat in de groep leeft aan zijn broer kan brieven niet bepaald een klimaat van sereniteit in de hand werkt.

Standard heeft behoefte aan een onafhankelijke trainer, aan iemand die geen bindingen heeft met Luciano D’Onofrio. Dat is in de huidige constellatie onmogelijk. Ieder zichzelf respecterende trainer wil dan ook niet in dit wespennest stappen. De Joegoslaaf Ivica Osim stond hoog op de Luikse verlanglijst, maar bedankte feestelijk toen hij van de geplogenheden binnen deze club hoorde. Hij besefte dat hij niet zonder de nodige autonomie kon functioneren. Standard blijft liever op drijfzand bouwen dan op fundamenten. De (vreemde) spelerswissels van de afgelopen jaren zijn niet meer te tellen. Het zal Luciano D’Onofrio een zorg zijn. Net zoals hij onaangedaan keek naar het protest van de supporters die zaterdag op een gegeven moment hun rug keerden naar de spelers. Er is meer nodig dan dat om D’Onofrio te verdrijven.

De voetbalwereld, zo wordt dezer dagen duidelijk, blijft voor sommige mensen een glinsterende wereld waarin men zich graag wentelt. Hoe valt het anders te verklaren dat Willy Van den Wijngaert blijft spartelen om KV Mechelen te redden en het risico niet wil nemen dat iemand de club overneemt ? Zelfs bedreigingen van supporters die hem vroeger zo koesterden, brengen hem niet tot inzicht. Van volkse en populaire weldoener ontpopte Willy Van den Wijngaert zich de afgelopen weken tot de kampioen van de niet nagekomen afspraken. Ondanks een toenemende grimmigheid weigert hij de eer aan zichzelf te houden. Na het afblazen van de Paraguayaanse piste praat Van den Wijngaert nu met een Nederlandse consultant die zichzelf heeft aangeboden. Het is een nieuwe episode in een uitzichtloos gevecht.

Hoelang kunnen de Mechelse stuiptrekkingen nog blijven duren vooraleer iemand met gezond verstand eindelijk de knoop doorhakt ? Iedere illusie groeit in de huidige omstandigheden uit tot een desillusie. De naar adoratie hunkerende Willy Van den Wijngaert blijft KV Mechelen in de weg zitten. Zonder te beseffen dat hij met de dag eenzamer wordt.

De Rouches hebben behoefte aan een onafhankelijke trainer.